The hated slytherin ((Dutch))✔️

15. A litte bit of drama.

Flashing back to New York City
Changing flights so you'd stay with me
Remember thinking that I got this right. - 5SOS - Lie to Me.

POV June White.
Mijn grijns word breder. Mijn discussie met mezelf ben ik al helemaal vergeten.
'Ik weet nog steeds jullie namen niet' zeg ik om de stilte te verbreken.
'Het lijkt me niet zo eerlijk dat jullie mijne wel weten en ik die van jullie niet' vervolg ik.
'Iedereen op school weet jou naam' zegt hij kortaf. Ik haal mijn schouders op. 'Geen excuus'. Hij zucht, 'Evan, en naast me staan Lucius en Severus' ik knik bedachtzaam.
'Deatheaters' zeg ik kortaf.
Hij grinnikt, ik zie uit mijn ooghoek dat hij zijn stok pakt, uit reflexes pak ik mijne ook.
Er staan u 3 stokken op me gericht.
'Je staat er niet goed voor White' en hij grinnikt. 'Ik dacht nou net het tegenovergestelde'. 'Expelliarmus' roep ik.
Ik vang Evan's stok, er worden 2 spreuken naar me toe gevuurd. Ik duik snel weg voor de spreuken.
Mijn ogen worden rood, en ze kijken me angstig aan.
Ik grinnik duivels, ik pak Evan bij zijn kraag vast en ik til hem een stukje omhoog.
'Idioten, doe iets!' Roept Evan angstig.
Ik grinnik, maar de 2 Slytherins blijven versteent staan.
Ik duw Evan tegen een muur aan, 'je bent een monster!' Schreeuwt hij en hij probeert los te komen.
Ik kijk hem Woedend aan en ik gooi hem een eind stuk weg.
Ik hoor hem met een kreun op de grond vallen.
Ik richt me nu op de andere 2 Slytherin's, Lucius rent als een watje weg maar Severus blijft moedig staan.
'Secretus' zeg ik met een grijns.
Hij kijkt me woedend aan. Ook hem duw ik tegen de muur. 'June, wacht, het spijt me!' Ik kijk hem bedachtzaam aan. Ik laat hem los en hij valt op de grond. Hij zucht van opluchting, 'dankje' hoor ik hem zachtjes zeggen. Mijn ogen worden weer hun originele kleur.
'Jij en je vriendjes zeggen geen woord over mij tegen niemand, anders zullen er consequenties zijn' en ik kijk hem streng aan. Hij knikt.
'Ik zou Evan even naar de ziekenzaal brengen' zeg ik op een droog en ik loop de bibliotheek uit.

Waarom zijn al mijn gevechten in de bibliotheek? En waar is die bloody bibliothecaris?

POV Sirius.
Ik kijk James sprakeloos aan, hij kijkt hetzelfde terug. Wij zaten voor het eerst in ons leven te leren in de bibliotheek. June zat een eindje verderop te leren toen er 3 Slytherins inclusief Secretus naar haar liepen. We gingen weer verder met leren omdat we dachten dat ze vrienden van haar waren, nou ja leren... eerder quiddich strategieën doornemen.
We schrokken van geschreeuw, June tilde Rosier met één hand ophoog tegen de muur en even later vliegt hij door de bibliotheek heen.
Malfoy vlucht maar Secretus blijft staan.
Ook hem tilt ze met één hand omhoog, maar ze laat hem al snel weer vallen. Daarna vertrekt ze.
'Bloody Hell, hoe doet ze dat nou weer?? Rosier is een kast en Secretus is ook zo licht niet'.
Ik haal nog steeds verward mijn schouders op.
'Wacht, ik heb een idee' zegt James en hij staat op. 'Secretus!' Roept hij naar Severus die nog op de grond zit. Ik loop hem achterna.
'Wat moet je Potter' snauwt hij.
'Wat gebeurde er net?' Vraag ik.
Hij haalt zijn schouders op, 'I-ik weet het niet' zegt hij haperend.
Ik zucht, 'ze is een monster' zegt hij iets zachter. Ik en James kijken elkaar vragend aan. Rosier ligt nog steeds aan de andere kant van de bibliotheek. We lopen de bibliotheek uit met een snelle pas. Aan het eind van de gang zien we June nog lopen. 'June!' Schreeuwt James.
Ze draait zich om en zwaait vrolijk naar ons.
We rennen naar haar toe, 'hey jongens!' Zegt ze vrolijk. Een glimlach staat op haar gezicht.
'We zagen je in de bibliotheek' zeg ik.
Haar glimlach verdwijnt, 'oh' zegt ze alleen maar.
'Hoe??' Vraagt James.
Ze haalt haar schouders op. 'Zo zwaar waren ze niet' zegt ze kort.
'Stop met liegen, die jongens zijn kasten'.
Ze wil zich omdraaien en weglopen maar ik pak  haar pols goed vast. Ik kijk haar met een doordringende blik aan. Ze grijnst, 'Laat me los Black' zegt ze streng.
Ik schud mijn hoofd, ze zucht.
'Wat wil je dat ik zeg?' Vraagt ze.
'Ik wil dat je zegt wat je bent' zeg ik.
Ze schud haar hoofd, 'dat kan ik niet'
'En waarom wel niet?'
'Omdat ik zelf niet eens weet wat ik ben' en na die zin rukt ze zichzelf los van mijn greep en loopt weg.
June White is een groot mysterie, maar één ding weet ik zeker. Ze is niet normaal.

POV June White.
Ik loop geïrriteerd de commonroom binnen, op de bank zit Dromeda. Ik ga naast haar zitten en ik merk op dat er tranen in haar ogen staan.
'Dromeda, wat is er gebeurt, was het Bellatrix?? Als dat zo is dan-' Ze onderbreekt me door me aan mijn hand mee te sleuren naar de slaapkamer.
Ze slaat de deur dicht, haar handen zijn aan het trillen. 'Wat is er?' Vraag ik ongerust.
'I-ik... ben zwanger van Ted' zegt ze en ze begint te huilen. Ik kijk haar verbaast aan.
'Weet je het zeker?'
'Heel zeker' zegt ze snikkend.
Ik zucht, 'het komt wel goed, je word vast een goeie moeder' probeer ik haar gerust te stellen.
'Ik ben fucking 17!' Ze begint zwaar te ademen.
'Shhh, het komt echt wel goed' en ik trek haar in een omhelzing.
'Wat moet ik doen?? Hoe moet ik dit aan Ted vertellen? Straks verlaat hij me nog!' Zegt ze gestrest. 'Hij gaat je echt niet verlaten, en als hij dat doet dan sla ik hem in elkaar' ze grinnikt even maar begint dan weer te snikken.
'Ik denk dat je dit wel even aan iemand moet vertellen..' ze fronst. 'Tegen wie?'
'Misschien tegen Madam Pomfrey?'
'Maar over 9 maanden zijn we al afgestudeerd'
'Ja, maar je krijgt dan een buikje, ochtendmisselijkheid, drang om iets te eten' zeg ik. Ze knikt bedachtzaam. 'Misschien is dat wel slim'. Ik en Dromeda lopen samen naar de ziekenzaal.
Madam Pomfrey zit aan haar bureau, ze kijkt op als ze ons ziet binnenkomen.
'Kan ik jullie ergens mee helpen?' vraagt ze.
'I-ik ben...zwanger' zegt ze zachtjes.
Madam Pomfrey kijkt haar een beetje verbaast aan maar knikt dan toch.
'Ik wil dat je elke week hier komt voor controle, je examens moeten ook een stukje uit elkaar worden verplaatst, veel stress is niet goed voor de baby' Dromeda knikt bij alles wat ze zegt.
'Maar nu moet je rusten liefje'. Ze knikt, 'ik breng haar wel weer terug'.
En zo lopen we weer terug, 'hoe moet ik het Ted vertellen?' Vraagt ze zachtjes.
Ik zucht, 'ik weet het niet Dromeda...'
Onderweg kom ik nog wat bekenden tegen, James die me boos aanlijkt.

Het zal wel weer eens niet...

Severus en Lucius die me angstig aankijken.

Bellatrix en Narcissa die me zo arrogant mogelijk aan proberen te kijken zodat ik bijna heel hard moet lachen. Maar dat zou natuurlijk niet zo aardig zijn..

Wat bitches van Gryffindor die me aankijken of ik net van de vuilnisbelt kom.

Waarom bijna iedereen mij niet mag weet ik eigenlijk niet, nou ja misschien ook wel.

Ik loop met Dromeda weer de slaapkamer binnen en ze geeft me nog een stevige omhelzing.
'Waar had ik dat aan verdient' vraag ik verbaast.
'Je bent gewoon de beste' zegt ze en ze lacht even.
'Awh dankjewel!'
'I-ik ga het Ted vertellen' zegt ze even later.
'Je kunt het' zeg ik en ze knikt nerveus.
Dromeda verlaat de slaapkamer en ik blijf alleen achter.
Ik besluit naar buiten te gaan. Buiten ga ik onder een grote boom zitten. De boom met mijn favoriete herinnering.
Na de DADA les van professor Cresswell over patronussen heb ik constant geoefend. Maar na een tijdje lukte het. Mijn favoriete herinnering is mijn eerste zoen met Remus hier onder deze boom. Ik glimlach nog steeds elke keer als ik er aan denk. 'Expectopatronum' zeg ik zachtjes. En er komt een prachtige zwarte panter uit.
Opeens staat Remus naast me, ik schrik even maar zucht dan van opluchting.
'Het is je gelukt!' Zegt hij als hij bewonderend naar mijn panter staat te kijken.
Ik grinnik, 'ja, ik heb mijn gelukkigste herinnering gevonden' zeg ik.
Hij komt naast mij zitten en slaat een arm om me heen.
'Hoe wist je dat ik hier was?' Vraag ik nieuwsgierig. Hij haalt zijn schouders op. 'Dat gevoel had ik'. Ik kan een kleine grijns niet onderdrukken en ik geef hem een kus op zijn wang.

[Een beetje drama kan geen kwaad.]

x Liza