The hated slytherin ((Dutch))✔️

17. Slughorn's Dinner

Damn girl, you way too fine for a local club.
Killin' someone's vibe should be a fuckin' crime.
Wasted so much time, should be a fuckin' crime.  - This Could Be Us - Rae Sremmurd.

POV. June White.
Vanavond is het etentje van Slughorn, 'June mag ik pliess ook mee' smeekt Dromeda.
Ik grinnik, 'sorry maar je moet uitgenodigd zijn'. Ze kijkt me met een pruillip aan.
'Oké dan' zucht ze.
'Ik ga je wel helpen met klaar maken, hottie Mason gaat ook' zegt Dromeda. Ik zucht,
'ik heb al een vriendje en plus Mason is een asshole'.

Dromeda opent enthousiast mijn kast, ze haalt al mijn jurkjes er uit en bekijkt ze nauwkeurig.
'Hoezo heb jij zoveel leuke jurkjes?' Vraagt ze verbaast. Ik haal mijn schouders op, 'ze zijn van mijn moeder geweest, muggle kleding is nou eenmaal mooier'.
'Deze blauwe past goed bij je ogen, maar wacht rood staat je mooier.'
'Of misschien deze donkergroene' vervolgt ze.
'Ben je klaar?' Vraag ik ongeduldig.
'Ja, het word deze!' En ze houd een Donkergroen, kort satijnen jurkje voor mijn gezicht.
Ik pak het jurkje aan en ik begin me om te kleden.
'Ik wil je haar doen!' Zegt ze enthousiast.
Ik grinnik, als ik het jurkje heb aangetrokken duwt Dromeda me op een stoel en ze begint mijn haar te kammen. 'Je kunt het ook gewoon met magie-' ik word onderbroken doordat Dromeda hard met de kam door mijn haar gaat. 'Auww' gil ik. Ze grinnikt, 'sorry'.

Na bijna in slaap gevallen te zijn is mijn haar eindelijk klaar. Het is een rommelige knot, 'blijf zitten!' Zegt Dromeda als ze iets uit haar koffer pakt.
'Blijf stil zitten' zegt ze streng. Ze pakt haar mascara en doet het op mijn wimpers.
'Perfect!' Ik loop naar de spiegel en ik knik goedkeurend naar Dromeda.
Ik geef haar dankbaar een knuffel en ze geeft me mijn hakken aan.
'Veel plezier!' Zegt ze enthousiast. Ik loop de trap af naar commonroom. Er zitten aardig wat leerlingen, je kunt mijn hakken horen klikken.
Terwijl ik langs loop staren veel leerlingen mij aan. Het word langzamerhand wel erg irritant, maar na mijn acties ben ik erg populair maar niet op een goeie manier.
Ik moet grijnzen als ik Bellatrix me jaloers aan staat te kijken. Ik geef haar nog een speelse knipoog en ik loop de commonroom en naar het potions lokaal.
Als ik binnen kom zie ik dat het potions lokaal is omgebouwd en er staat een grote tafel met eten in het midden van het lokaal.
Zo te zien ben ik de laatste, dus ik neem plaatst op de enige lege stoel.
'Welkom Miss White! Nu iedereen er is kunnen we beginnen met eten'. Ik bestuur alle leerlingen even. Ik ken bijna niemand behalve Lily en Mason.

We zijn aangekomen bij het toetje, ik heb eigenlijk echt geen honger meer maar het zou onbeleefd zijn om het niet op te eten.
Ik heb eigenlijk helemaal niet geluisterd naar de gesprekken. Het boeit me eigenlijk ook niet'
Ik word uit mijn trans gehaald door professor Slughorn. 'Miss White, wat doet uw moeder in de Muggle-world'. Er ontstaan een stilte en iedereen kijkt me aandachtig aan.
'Mijn moeder leeft al 10 jaar niet meer' zeg ik kortaf. Ik zie gelijk dat hij spijt krijgt van zijn vraag. Ik neem nog een hap van mijn eten en Professor Slughorn vraagt een ander persoon iets om uit de pijnlijke situatie te ontsnappen.
Ik kijk emotieloos naar de tafel die zojuist word leeggehaald omdat iedereen klaar is met eten.
Langzaam gaan de leerlingen weg, ik zie dat Professor Slughorn nog met me wil praten maar ik vlucht snel weg met de andere leerlingen mee.

Ik loop niet direct naar de commonroom, ik loop naar buiten. De halve maan staat omringt door al zijn sterren.
Ik laat me vallen op het zachte gras, starend naar het uitzicht. Er staan tranen in mijn ogen, terug denkend aan mijn pijnlijke kindertijd.
Gefrustreerd loop ik het verboden bos in.
Ik loop zonder moeite verder en verder het bos in. Uiteindelijk kom ik aan bij een grote boom, ik ga zitten op één van zijn takken.
Er rolt een traan over mijn wang. Boos op mezelf veeg ik mijn tranen weg. Iets verderop hoor ik een geluid. Als ik opkijk zie ik een gewonde Thestral staan. Langzaam loop ik naar het dier toe. Het dier begint angstig te trillen maar blijft toch staan. Ik begin hem te aaien en hij stopt met trillen.
Het arme beest heeft een wond op zijn been.
Ik rommel wat in mijn tasje, en ik haal er wat potions uit. Gelukkig heb ik er altijd wat bij me. Ik pak het paarse flesje waarop staat: 'wound-cleaning potion'.
Ik druppel het op zijn gewonde been en ik scheur een mouw van mijn jurk af. Wel jammer van mijn jurk maar dat is nu even niet belangrijk. Ik wikkel het satijnen stofje over zijn been zodat het bloeden stopt en ik vind het goed om zijn been vast.
Ik aai nog een keer over zijn kopje, 'ik ben overmorgen terug om het er af te halen' en het diertje begint gelijk op en neer te springen.
Ik grinnik en ik loop weer terug naar het kasteel.

Ik loop over het groene grasveld, het is al aardig donker en laat. Ik ontsnap aan nog net aan Mrs. Norris. Ik loop stilletjes de slaapkamer in, Dromeda en de anderen zijn al aan het slapen. Ik rommel wat in mij koffer en ik pak mijn dagboek er uit.
Ik weet dat ik al 17 ben maar mijn psycholoog in de tijd dat ik in Amerika was zei dat het goed voor me is om mijn emoties te kunnen uiten. En een dagboek was de enige optie.

Dear Diary
Ik zou gelukkig moeten zijn, maar dat ben ik niet. Ik heb een vriendje, waar ik super veel van houd, een beste vriendin op wie ik altijd kan rekenen, goeie cijfers.
Maar waarom voel ik me dan zo leeg?
Ik voel me alleen, ook in gezelschap.
Ik voel me leeg, ook al heb ik alles wat mijn hart begeert.
Ik heb me mijn hele leven al zwak en doelloos gevoelt. Het is alsof ik nooit geboren had mogen worden. Mijn moeder werd per ongeluk zwanger van mij en nu is ze dood om die speciale reden. En ik geef mezelf er van de schuld.
Ik ben naar genoeg psychologen geweest, niet één heeft me echt kunnen helpen.
Het schuldgevoel verdwijnt niet zomaar.
Het eet je op vanbinnen.
Het scheurt je in stukken.
Ik zal mezelf nooit vergeven.
Misschien heeft iedereen toch gelijk.
Misschien ben ik echt een monster..

Ik stop mijn dagboek weer terug in mijn koffer en ik ga languit op bed liggen. Ik sluit langzaam mijn ogen en ik val in een diepe slaap.

*

Rond middernacht word ik wakker met hoofdpijn, ik loop duizelig mijn bed uit. Terwijl ik de commonroom in loop lijkt mijn hele wereld te draaien. Ik grijp me gelijk vast aan de bank. Ik klap in elkaar op de grond, ik voel een steek in mijn been en het begint te bloeden.
Ik begin heftig te trillen en rare bewegingen te maken. Ik sta met veel moeite op, ik blijf me vast houden aan de bank en ik probeer een paar stappen te zetten. Mijn lichaam probeert me tegen te houden maar ik zet door. Na een paar stappen val ik opnieuw op de grond en deze keer doet het nog meer pijn. Terwijl ik lig te trillen op de grond krijg ik een flashback.

'Waar heb je haar verstopt?' Een man houd zijn toverstok gericht op een vrouw die verbazingwekkend heel erg op mij lijkt.
'Ik ga het je niet vertellen' zegt ze moedig.
'Crucio' zegt de man met een zucht en de vrouw schreeuwt het uit van de pijn.
'VERTEL HET ME!' Schreeuwt hij angstaanjagend. Ze schud langzaam haar hoofd. 'Jij je zin' en er verschijnt een grijns op het gezicht van de man. 'Avada kedavra' en er verschijnt een groene flits. De vrouw ligt levenloos op de grond.

Ik begin hard te schreeuwen en er loopt een traan over mijn wang. Zo snel als ik kan ren ik de commonroom uit. Mijn been is nog steeds erg gewond en ik zie nog voordat ik het schilderij dicht doe iemand van de slaapkamers komen. Mijn hele been zit onder het bloed, ik kijk niet goed uit dus ik struikel over een loszittende tegel. Ik voel nog een steek in mijn been en ik begin te sissen. Ik hoor voetstappen komen uit de gang. 'June?' Hoor ik een bekende stem roepen. Verderop de gang zie ik Severus staan. Hij loopt ongerust naar me toe, 'je moet naar Madam Pomfrey' en hij helpt me opstaan. 'Wat is er gebeurt?' Vraagt hij als ik eindelijk heb weten op te staan.
'Ik...ben gevallen' hij knikt maar kijkt me twijfelend aan.
Hij tilt me op en brengt me naar de ziekenzaal.
Hij legt me op een bed en klopt hard op de deur van het kantoortje van Madam Pomfrey.
Met wallen in haar ogen doet ze de deur open, ze kijkt me verrassend aan maar zucht dan van opluchting als ze ziet dat ik dit keer niet half dood ben.
'Hoe kan het zo zijn dat jij altijd gewond raakt?' Vraagt ze met een zucht. Ik haal mijn schouders op, 'ik weet het niet professor'.
'Ik hoop niet dat veel leerlingen wakker zijn geworden' en ik kijk Severus schuldig aan.
Hij haalt zijn schouders op, 'ik was nog wakker' zegt hij. Ik kijk hem verward aan maar hij negeert het.
Madam Pomfrey richt zich tot Severus, 'jij mag gaan, het komt wel goed met haar' hij knikt en ik knik dankbaar naar hem. Hij glimlacht en loopt weg.

Fijne Pasen!

x Liza