Kabanata 5

1.4K 47 3
                                    

She cleared her throat. Lawi siyang ngumiti sa bata. She don't know what to do but she will just go with the flow.

"H-how are you son?" She smiled sweetly as possible. Ngunit hindi niya lang alam kung anong itusra niya ngayon. Baka imbes na sweet smile ay baka para siyang natatae sa itsura niya.

Tinitigan siya ng bata. "Are you really my mother?" Takang tanong nito habang titig na titig sakaniya.

"Yes." She smiled wider. "Aren't you happy that I'm here?" Lumuhod siya upang mapantayan ang bata.

"Then why don't  we have the same eyes? I don't have Dad's eye color either." Sabi nito at tumingin sa Daddy niya na nasa likod nito na may di kalayuang distansiya.

Oo nga. Ang kulay ng mata ng kabayong iyon ay gray habang ito namang batang ito ay dark brown. Ang mata niya naman ay light brown.

Napalunok siya at nag-isip ng sasabihin.

Ano ba namang bata ito. Ang dami niyang tanong! Hindi ba pwedeng wala nang tanong tanong?

"You inherit that eye to your grandfather, my father." Alanganing ngumiti siya rito.

"Really? Is he still alive? Can I see him?" Nanlalaki ang mga mata nito sa tuwa.

Medyo nawala ang kaniyang ngiti. Is he still alive? Of course! He's still fighting!

Ngayon ay medyo nabahala siya. Kumusta na nga ba ang Dad niya? Hindi pa siya nakakadalaw dito. She hope he's okay.

Mabuti na lamang at dark brown ang kulay ng mga mata ng Daddy niya dahil hindi malabong magkita sila ng Dad niya.

"Yes." She smiled.

"When will I meet him then? I want to see my lolo because I dont have Lolo and Lola."

Medyo kumunot ang noo niya. Wala siyang Lolo? Pati narin Lola?  Asan ang mga magulang ni Damon kung ganoon? Siguro nasa ibang bansa o kaya naman itinakwil siya dahil sa batang ito.

"You will see him soon." Sagot na lamang niya at hindi na nagtanong patungkol sa pagiging walang Lolo at Lola nito.

"Soon? When? What date?" Ang kulit naman ng batang 'to. Bigla ay nainis siya. Ayaw niya sa makukulit! Ayaw niya sa mga paulit-ulit! Nakakairita!

"I said soon okay? Wag nang makulit." Medyo tumalim ang boses.

The kid pouted. Eyes tearing up. "I-im sorry. It wont happen again. Please dont be mad at me Mommy.." Napalunok siya sa nakaka-awang bata na ito sa harap niya.

She didn't thought that this sight of this kid would make her guilty.

"N-no, I'm sorry. Dont cry okay? I don't like crying baby."

Mas lalong lumakas ang iyak nito.

Oh my god! What to do?

"Y-you dont l-like me na? I-im sorry, di n-na po ako iiyak. Please d-dont be m-mad, we j-just met."

"N-no, it's not like that baby—" Bigla siyang napatayo nang may humatak sa braso niya. Sobrang mahigpit.

Nasa tabi niya na pala si Damon at sobrang talim ng tingin nito sakaniya. There's his scary stares again.

"Go to your room first, son. Mommy is just tired. She's from abroad. I'll talk to her first okay?" Sobrang lumanay na sabi nito sa anak kumpara sa sobrang higpit ng kapit nito sa braso niya.

Gusto niyang mapa-daing pero nandito ang bata. Walang kaalam-alam kung gaano ba talaga kasama ang Daddy niya.

"O-okay po. I-Im sorry po again, Mommy." Sisinok-sinok pa nitong sabi at tumakbo palabas ng kwarto.

Nang makalabas ito ay mas lalong humigpit ang hawak ni Damon sa braso niya at inilapit dito. Napadaing siya at agad naluha sa ginawa nito. No one had hurt her like this. Kahit ang mga magulang niya ay hindi kailanman siya sinaktan kaya natatakot talaga siya sa ganitong pangyayari.

"How dare you make my son cry? Don't you know how to be patient?" Sigaw nito sa mukha niya.

"Aray ko! Ang braso ko! It hurts!" Sigaw niya rito at pilit inilayo ang mga braso niya ngunit lalo lamang siyang nasaktan.

"Talagang masasaktan ka sakin kapag hindi mo inayos ang pakikitungo mo sa anak ko! This is your fucking first encounter and you failed!"

"What can I do? I dont like importunate kids! And I dont like kids either!"

"You dont have a choice! You deal with this then deal with my son too! Hindi yung gusto mo ang masusunod!" Galit na galit ito.

"Im trying okay? And can you please let go of my arm! It really hurts okay?" Her voice trembled. He's really scary. Her eyes started to tear up even if she don't wanted to be this weak infront of him

Padarag na binitawan nito ang braso niya. Napahawak siya sa braso niyang hinawakan nitong nagkukulay ube na.

"Go to my son later and fix your mess. I don't want that to happen again." He growled.

Tumalikod ito sakaniya at naglakad na paalis.

"I didn't thought that I would be a battered wife." She mumbled. Her tears streamed down her face. But no, hindi pa nga sila kasal e. Paano pa kapag nakatali na siya rito.

Huminto ito ngunit hindi lumingon sakaniya. He breath out. Like he regret hurting her. But he already did! And he can't undo what he did.

No one had hurt her like this—physically. And she's not used to this kind of life.

She sobbed. "Unang kita palang natin 'to pero sinaktan mo na ako. Paano pa kapag nagtagal? Baka patayin mo na ako."

Humarap ito sakaniya at nanunuyang tumingin.

"Im not like you." Malamig at matalim na sagot nito sakaniya.

Padarag nitong isinara ang pinto. She wiped her tears using her hand and sobbed. She caressed her pained arm.

Like what? Hindi niya nakuha ang sinabi nito. Nananakit? Pero hindi naman siya nananakit physically! At mas lalong hindi siya mamamatay!

Tiningnan niya ang braso niyang may pasa na.

She used to be treated like a princess. Nasusunod lahat ng gusto. Not like this. And she dont wanted to be like this.

But what could she do? She don't have any choice now. She's stuck at this.

She should deal with this.

She wanted to call her friends and asked for help but they're not in good terms right now and it's her fault.

Nagsisisi siya sa ginawa niya sa mga ito ngunit hindi parin siya makahanap ng lakas ng loob na makipag kita dito at humingi ng tawad.

Marrying The RuthlessTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon