Your Melancholy Calls To Me

Kabanata 2

Sumama si Ate sa paghahatid sa akin ni Kuya Gideon sa bahay nina Lola, siguro ay para tulungan na rin akong ipaliwanag sa kanila ang nangyayari. Dad let me go, he told to go where my heart feel at ease and maybe... He's so sure that I'll just be here at Lola's house. But sadly, I won't. I won't be here for a very long time, may plano akong namumuo sa aking isip simula nang sabihin ni Daddy ang out of town or country. I think, it would be a breakthrough moment for me.

"Paige, are you really sure about this?" Katabi siya ni Kuya na sapo sapo ang kanyang ulo. Habang ang kapatid naman naming lalaki ay walang kibo, probably thinking about what happened too. Maybe he really lose his patience a while ago, sumigaw na siya. He's never a fan of shouting.

"Ate, don't you hear what Dad said? I can go. I'm twenty one---"

"Lagi mong sinasabi iyan." Natigil ako nang marinig na magsalita si Kuya, mula kaninang pag-alis namin sa bahay ay ngayon lang siya nagsalita. Tumahimik ako upang maparinggan ang kanyang gustong sabihin. "We know it already, we get it that you're not young anymore. But... Paige. Hindi mo ba nakita ang mukha ni Daddy kanina?" Tumingin ako sa labas ng bintana at umiling na lang.

"I don't want to hear it anymore. I'm out of his household, Kuya. Malaya na ako." Mariin kong sabi. Napatingin ako sa aking dalang bag, sapat na kaya ang laman niyan? I think I'll have to arrange my bus tomorrow too. It'll be a long day tomorrow for me. "I'm leaving." I added.

"I never heard him called you like that, My Paige. Do you think he really wants you out? If you became more patient, baka napag-usapan niyo. And look at you dropping some laws, act. Gusto mo bang magharap kayo sa korte?!" Bumalik ang tingin ko sa kanya, nakita kong tinapik siya ni Ate Gianna upang pakalmahin. Huminga ito nang malalim at napailing na lang.

"I didn't know that fighting for my rights is a disobedience to my family now. Are you really on my side? Or in my way?" Natanaw ko na ang bahay ni Lola, kinuha ko ang aking bag at ipinatong iyon sa aking kandungan. I can't wait to go out of this car.

"I'm no one's side, for Pete's sake! Alam kong hindi tama ang ginawa ni Daddy, he worsen the situation. Pero ang gagawin mo ngayon, do you think it can lighten up everything?" Natahimik ako sa kanyang sinabi, mas bumibigat pa ang pakiramdam ko gayong hindi umaayon sa akin si Kuya.

"You always have a point, Kuya. Maybe I can't lighten it up instantly, but can I just distance myself for a little? I want to feel myself too. I want to taste freedom too. I want to do my things too. I want to release the tension too. Is it too much to asked?"

Pumasok na ang sasakyan sa loob ng premises ng bahay, hindi katulad ng dati na hanggang sa daan lang. Hindi ko na narinig pang magsalita si Kuya dahil nakikita kong palihim siyang kinukurot ni Ate sa binti. Nauna siyang lumabas, pinagbuksan niya ako ng pinto habang si Ate ay lumabas na mag-isa. Kinuha niya mula sa aking kamay ang bag at dire-diretsong lumakad na, ikinawit ni Ate ang kamay niya sa akin at pinaglaruan pa iyon habang sinusundan namin si Kuya.

"Wherever your journey take you... I pray for you to find your peace. Whether you want to stay in your room all day to paint because Dad let you do it for now, or you want to get lost. It's alright. People intends to find their peace too, ganoon ka rin."

I know.

Nakapasok na kami sa bahay at tumuloy sa sala, nakita ko si Kuya na nakaupo habang kausap si Lolo. At nang magtama ang tingin namin ay halata ang pagkagulat dito. "Paige, oh my... Apo..." Aniya, dali dali niya akong nilapitan at agad na ikinulong sa kanyang yakap. Isiniksik ko ang sarili kay Lolo, punong puno nang pagmamahal ang yakap niya, na kailan may ay hindi ko naramdaman kay Daddy.

Nang humiwalay siya ay umupo na ako, magkakatabi kami nina Ate samantalang siya ay nasa harap namin. Di kalaunan ay nakita kong sumusungad si Lola habang may dalang juice. Iniikot ko ang tingin sa maluwang na sala, finally... Life.