THE AWAKENING (On-going)

Chapter 10

Lex's POV

"Coming back from your lesson in Grade 9, what is Story in your own definition?"

Isa sa mga tanong ngayon ni Mrs. Dulce na pumasok lamang sa aking kokote. I don't have a mood because of this little snitch. Hindi ko maialis sa aking isipan ang kaniyang mga salita na nasabi niya kanina nang nasa rooftop kami. Malaking palaisipan sa akin ang bawat salita na hanggang ngayon ay nakatambak sa aking utak. This curiosity is like a leach, malakas ang kapit sa aking utak na kahit ultimo na pangtanggal nito ay hindi mo talaga ito mapapaalis.

All of his words is so deep. Why I'm so affected to those meaningless words? I don't even know what he's saying but malaki ang epekto nito sa aking isip. Damn!

•~FLASHBACK~•

"Why are you here?" Tanong ko sa kaniya at nagkasalubong ang kaniyang mga kilay.

"Ikaw ang dapat kong tanungin ng ganiyan, paano mo nalaman ang kaisa-isang tambayan ko sa eskwelahang ito?" Pabalik niyang tanong sa'kin.

"Wala lang, napadaan lang hanggang sa napadpad na dito. Bawal ba?" Sagot ko rito at blanko parin ang kaniyang pagmumukha. Inirapan ko nalang ito at 'saka tumingin sa kalangitan. "Ang ganda ng langit no? The texture of clouds, the color of the sky. It's so beautiful like me." I said at 'saka nagpacute sa harap niya ngunit bigla itong bumalik sa dati niyang ginagawa. Nainis ako ng konti kaya medyo naging pangit ang naging reaksyon ko sa naging reaksyon niya towards me.

"Hanggang ngayon ay mahilig ka parin sa kalangitan, kahit na may parang itim na salamangka na bumabalot sa iyong nakaraan." Saad ng sarili niyang bibig at nabigla ako sa sinabi niya. Base sa salita na kaniyang binitawan ay para bang may kung ano ang bumagabag sa aking dibdib. I can't explain what is this!

"What? I don't know what are you saying? May mali bang nagaganap sa kalangitan?" Tanong ko rito at bigla siyang tumayo. Lumapit siya sa akin na walang pag-aalinlangan. Sinubukan kong umiwas ngunit hindi nakisundo ang mga binti ko. Nanatili ako sa aking posisyon hanggang sa nakarating siya sa mismong harap ko. Dahan-dahan niyang iniyuko ang kaniyang ulo upang makipagtitigan sa akin.

"Iyang pag-iisip mo ang may maling nagaganap." Tugod niya sa mismo kong mukha. My freakin' mood is destroyed again because of that snitch! Dahil sa inis ko ay bigla kong kinuha ang isang piraso ng aking school shoes mula sa aking paa. I throw it into him and it hits exactly at his head. Bullseye.

Dahan-dahan siyang lumingon mula sa kinakatatayuan ko at 'saka kinuha ang sapatos ko na nasa tabi lamang ng kaniyang paa. Tinignan niya pa ito ng ilang segundo at 'saka dinala ito sa kaniyang pag-alis. Nagulat naman ako sa ginawa niya at baka ay sirain niya ang kaisa-isang piraso ng sapatos ko.

"Hoy! Ang sapatos ko! Give it back to me." Sigaw ko sa kaniya ngunit tila nagbibingi-bingihan ang lalaking ito. "I said give it back." Sigaw ko muli at 'saka tumakbo papunta sa kaniya. Makukuha ko na sana ito muli ngunit bigla niya ito itinaas para hindi ko maabot.

"Akin na kasi." Sigaw ko

"Why did you throw this to me?" He asked

"Ikaw ba naman maiinis kung sinabihan ka ng bobo! May pa-'yung isip mo ang may mali' ka pang nalalaman." Panggagaya katulad ng kaniyang pagkasabi kanina. "Akin na kase!" Sigaw ko rito ngunit mas itinaas niya ang pagkahawak rito.

"I will not give this to you." Blankong saad niya sa akin dahilan para mas mag-init ang aking ulo.

"Bwisit naman! Paano ako maglalakad nito, may sapatos 'yung isa tus nakamedyas yung isa kong paa? Mag-isip ka nga!" Galit na talagang sigaw ko.

"I will give this to you, unless you promise from now on, you will call me in the proper way. You should called me 'Rhett' or 'Zion'. Ang pangit naman kung 'yong tawag mo sakin 'Hoy!', 'Woi!'. Nakakabastos." He said. Mas maganda siguro kung sundin ko nalang para matapos na.