A Chasing Misery

Prologue

In another life, would you stay?

Can you promise that I'll be your girl?

***

Mga huling kataga na naiwan bago kami magkahiwalay. Kamusta kaya siya? Natupad na rin ba ang mga pangarap niya? Sana oo, kasi ako tinutupad ko pa rin kung ano ang para sa akin.

"Are you sure you want to go back to Philippines? We're stable here, you don't have to worry anything" malungkot na tanong sa akin ni Mama.

Hinaplos ko naman ang likod niya. Maayos ang buhay namin dito sa America, wala na nga akong hihilingin pa pero gusto ko mamuhay sa Pilipinas ng mag-isa, maybe I want to prove something to myself.

"Ma, ayos lang po ako. Itong buhay na mayroon tayo rito ay hindi talaga para sa atin. Babalik ako ng Pilipinas upang doon naman tayo mamuhay kung saan tayo nababagay" pangungumbinsi ko pa rin sa kanya.

Ilang araw ko na rin siya kinukulit na pakawalan na nila ako. I want to enjoy my life, hindi ako sanay dito sa America kahit matagal na kaming nandito.

"You're still our baby, ikaw na lang ang meron kami kaya sana maintindihan mo ko, anak" malungkot pa ring sambit ni Mama at niyakap ko siya.

I know we've been through a lot kaya noong nagkaroon ako ng oportunidad na makapagtrabaho rito sa ibang bansa ay agad kong tinanggap dahil alam ko para sa pamilya ko ito.

Tinapos ko ang pag-aayos ng mga gamit ko. Inilagay ang lahat ng kailangan sa maleta at lumabas na ng kwarto. Hindi ko na inabala pang magpaalam kay nanay dahil pipigilan na naman niya ako. Binilinan ko rin ang kasama namin sa bahay na siya muna ang tumingin-tingin kay nanay habang wala ako.

"Hayle, ikaw na muna bahala kay Mama ha. Bibisita rin ako rito kapag may oras ako" paalala ko sa kanya

"Ako po bahala kay Mama, Ate Maine" nakangiti niyang saad

"Sabihan mo ko agad kapag may kailangan kayo ha?" paalala ko pa ulit

She nodded.

I walked and get in the car. It wasn't a long drive going to the airport. Sakto lang din ang dating ko para sa flight ko.

Pumasok na ako ng terminal sabay deretso sa departure area. Hindi naman ganun karami ang bagahe ko kaya hindi na ako nahirapan pa.

Pagkapasok sa eroplano ay pinahinga ko agad ang sarili sa mga naiisip ko. It's been a years since I'm away with them. I barely got an information who's their doing. I distance myself from them.

It was a long flight but I managed. Dumeretso agad ako sa bahay ng kaibigan ko na pansamantala kong tutuluyan. Hindi rin naman kalayuan sa airport kaya hindi ako masyadong napamahal sa pamasahe.

"Sana nagsabi ka para sinundo na lang kita" bulalas niya nang makita ako

"Okay lang Quinn, maaabala pa kita" sagot ko naman

"Gaga, kahit kailan hindi ka abala. Tara na nga"

Pumasok na kami sa bahay na tinutuluyan niya. Napansin ko naman ang mga kalat sa kusina niya. Karamihan ay flour, hand mixer, food scale and silicone baking mats. She probably trying to bake something

"Sorry for the mess. I'm just trying to bake some cookies tsaka yung pinapasukan kong trabaho ay nangangailangan ng baker" saad niya

"I can bake!" masaya kong sagot

"Really?" saad niya na may kinang sa mga mata

"Okay, then let's go baka maunahan ka ng ibang applicant" saad niya pa at hinatak na ako

Pumara pa siya ng taxi patungo roon. Hindi ko na nagawa pang magbihis at maglinis ng sarili dahil minadali na niya ako.

The Sneakout

It is a café with a small playground for kids and lot of interesting games inside. There is also a liblary for thosw who wants to read while eating. It is not a typical café because of the ambiance giving to every customers. It really suits for different type of persons who want to try something new.

"Oww sorry" saad ko sa lalaking nakabangga

He just ignored me and walked away. Hindi ko na lang siya pinansin at sumunod na kay Quinn sa loob.

"Hi, this is my friend. She want to apply for baker in this café" pagpapakilala niya sa akin

"She's hired" maagap na sagot ng kausap niya

Natuwa naman agad ako kasi wala pa akong nagagawa pero natanggap na agad ako. She just instructing me what to do for the next day when I will starts working.

"What happened Ellie?" takang tanong ng kausap ko

"Nakalimutan po kasi ni Sir itong gamit niya tsaka order niya. Bigla kasing umalis agad" she frustrately said

I gave her a smile before I talked

"Ako na ang magbibigay"

"Sure ka Maine?" nag-aalalang tanong sa akin ni Quinn

I just nodded and grabbed the things and foods that person left. They described to me that person, from the outfit he was wearing and up to where he probably going.

Sa hindi kalayuan ay nakita ko siya. Nakatayo na tila ba'y may inaantay. Agad akong lumapit sa kanya na may ngiti sa mga labi. I froze when I realized who was he. Tinanggal niya pa ang shades na suot niya at humarap sa akin

"What is it, miss?" his baritone voice echoed to my ears

"Look miss, don't waste my time. If you have something to say, tell me now. My time is really precious" dagdag niya pa

"I-I'm s-sorry... ahmmm... y-you left this in the café" nauutal kong saad

He grabbed all of it without saying anything. He left me in daze. Tulala pa rin ako habang papalayo ang sasakyan niya. Bagsak naman ang mga braso ko ng may ma-realize.

"Nakalimutan na niya ako?" mapait kong tanong sa sarili.

>>

A/N
Grammatically and Typographical errors ahead please bare with me, thank you mwaaaa!