A Chasing Misery

Labingwalo

I was astonished. I don't know what to do anymore. All this time, I'm working for nothing. The happiness I have, vanished.

I reviewed for nothing.

Is this a sign that I will never be successful on my own?

"M-magtatrabaho ako. A-ako na ang m—mag-iipon p-para s-sa sarili ko" saad ko habang nanginginig ang mga labi.

"It's better for you to go to Lola Leny, she will help you study and abroad pa" biglang sulpot ng kapatid ko

"Megan..." mahina kong pagtawag

"Hindi namin sinsabing doon ka na lang but it's for the best. Kapag nandito ka, ang dami mong kailangan isakripisyo para lang matupad yang pangarap mo" pangungumbinsi niya pa

"I can't help you with my condition. I can easily talk to someone to sponsor your tuition but I know you, gusto mo lahat pinaghihirapan" dagdag niya pa

She tol lots of motivation and explained everything to me pero parang wwalang nagsi-sinnk in sa utak ko. Ang tanging naaalala ko na lang ang huling katagang binitawan ni mama.

Tulala ako habang kinakausap nila akong dalawa. Hindi ko na rin natapos pa ang kinakain ko at nakaramdam na lang ng pagod kaya bigla na lang ako tumayo tapos tinalikuran na sila.

"Think what the best is for you" I stopped.

"In the end of the day, it's you and yourself will be together. Sarili mo lang ang maasahan mo" she added.

I walked silently to my room and jumped off the bed. Nakatingin lang ako sa kisame, naghihintay na may babagsag na kung ano para magbago ang lahat.

Patuloy ang pagtakbo ng oras sa bawat pagtingin ko. Segundo, Minuto, Oras na ang nakalipas, ito pa rin ako, nakatingin sa kawalan.

Sa mga sumunod na araw ay pulos pagtatanong nila kung ano na ang plano ko. I can't decide when I planned everything. I planned to study here, review by myself to passed all universities etrance exams but I can't point out why I should stop.

Maraming paraan kung gugustuhin.

"Kanina ka pa tulala jan" pansin sa akin ni Quinn

"Ah wala 'to, inaalala ko lang kung may pumasok ba sa isip ko sa ilang araw naming pagre-review dito" pagsisinungaling ko

"Sus, ikaw pa ba? Maine Sanchez ata yan" at natawa pa siya

I just tsked and mop the floor.

I tried to concentrate with my work pero madalas pa rin sumagi iyon sa isip ko. I can't helped but to stop working and think about it the whole time hanggang sa mapansin ako ng mga katrabaho ko at humingi na lang ng pasensya.

"You need an off" saad ni Boss Vir

"P-po?" naiilang kong sagot

"Nakikita ko naman ang pagpupursige mo sa pag-aaral kaya mas mabuting magpahinga ka sandali, huwag kang mag-alala may sahod ka pa ring matatanggap kahit nasa off duty ka" nakangiti niyang saad

"Pero boss kukulangin kayo sa tao" sagot ko naman

"Ayos lang, I'm planning to close this café in no time"

"B-but"

"For renevation lang and I'm not getting any younger, I should enjoy my life too and you too. Don't be a person who just want to be on top, sometimes we need to face many trials for us to reach the top but still our foot touches the grounds" mahaba niyang paalala