crush | k.yeosang

𝙾𝟽𝟸

༉‧₊˚✧ long narration ahead ; lowercase intended

park ysa

monday na naman. i mentally cursed in my head and closed my eyes again, hugging my pillow tight as i wait again for sleep to come.

pero just as i was about to sleep, pumasok naman ang demonyo kong kapatid. nag-iingay sa tuwing hindi pa ako naghahanda para pumasok. not a good way to start my morning.

i shot him a dagger look before throwing a cushion, to which he easily dodged. lumapit siya sa akin at walang ka-problemang hinila na niya ako patayo. pucha nagpabigat nga ako para hindi niya ako mahila!

yawning, i rub my eyes and lazily stare at him. hindi ako natutuwa kapag siya ang gumigising sa akin. may alarm naman ako... pero hindi nga pala ako nagigising agad kaya kailangan si seonghwa talaga ang gigising sa akin.

"wakey, wakey, little ysa it's time for school." he nags me like a mother but in a sweet sing-song tone. napa-roll eyes na lang ako, hindi ako little.

i pushed him out of my room. pinigilan pa nga niya ako pero dahil kinurot ko siya sa braso ay wala na siyang ginawa.

binilisan ko na maligo at magbihis sa uniform baka mamaya ay si mommy naman ang pumasok para sabihan ako. minsan napapaisip na lang ako, pwede naman si mommy ang gumising sa akin at hindi ang maingay kong kapatid. nabibigyan pa ako ng five minutes ni mommy para makatulog pa ako, eh 'yung kapatid ko... hindi.

ayokong pumasok ngayon. wala naman akong first period ngayon so pwede bang mamaya na lang?

pero may sariling utak ang paa ko, i just found myself grabbing a sandwich from mommy and riding the car with my brother. tatanggalan ko na mga paa ko para hindi na ako makalakad– ay wait, ayaw ko namang masabihan ng pandak ng kapatid kong matangkad kaya huwag na lang.

i put on a seatbelt while he starts the car engine and off we go, "gusto mo ba kaming samahan muna while waiting for your second period class?" he asked suddenly. "kaming lahat i mean, kasama na rin si kara."

napatingin ako sa kanya nang mabanggit niya si kara. naging close lang kaming lahat, kinuha na kaagad nilang tropa ang kaibigan ko.

i opened my mouth to say a word. masamang umiwas sa mga tao. i reminded myself.

"sure, why not." i said through gritted teeth. halatang pilit but bahala na kung ano isipin niya. "sa horizon lang din naman tayo tatambay diba?" nagtatakang dagdag ko pa nang makita kong lumagpas na kami sa horizon. bakit pa siya didiretso eh dun lang naman ang horizon? unless may secret passage pa.

"wrong. dun tayo kila yeosang." he answered while giving me a teasing smile. nag-malfunction agad ang utak ko sa sagot niya. w-what?!

kila yeosang daw? did i hear it right? come on, baka naman dun lang sa may court?

"ano?! please tell me you're kidding,"

"why would i kid with you? hindi ka naman bata para lolokohin ko." he amusedly laughs at me.

"hoy ibaba mo na ako dito! mas okay na lang pala na sa horizon!" tinanggal ko na ang seatbelt at ready na akong lumabas.

"o.a mo naman masyado, sa dorm lang niya tayo tatambay hindi sa bahay niya. hindi pa oras para i-meet ang parents ng hinayupak na 'yon."

i slumped back down on my seat. hindi niya alam kung ano ang nararamdaman ko ngayon. i am nervous and might as well feel mad.

basura pala 'yung inamin niya sa akin. ang saya nga sa pakiramdam na gusto din niya ako pero parang ni-re-reject na rin niya ako at the same time.