ვამპირი

საჩუქარი

ჩემს ოთახში გავიღვიძე. აღარც კი მახსოვს აქ როგორ ავღმოჩნდი.
ავდექი და ქვემოთ ჩავედი.
-დეიდა სახლში როგორ მოვედი?
-არ ვიცი შვილო,ალბათ სამზარეულოში ვიყავი და ვერ შეგამჩნიე.
-კარგი.მე წავალ დავიძინებ.
ოთახში ავედი და ფიქრი დავიწყე,თუ რა მოხდა იმის შემდეგ რაც თვალთ დამიბნელდა.
ერთი საათის წინ:
გზაზე გადავირბინე,გვერძე გავიხედე,თეთრი სინათლე დავინახე უცებ კი ყველაფერი გაშავდა.ამის მეტს ვერ ვიხსენებდი.ბევრჯერ გავიმეორე ეს ფიქრები და ვცდილობდი გამეხსენებინა,მაგრამ ამაოდ.ჩამეძინა.
***
სად არის წყვდიადი?სად არის უკუნითი სიბნელე?სად არის ჩრდილი?ის ბწვანეთვალება?
არავინაა.გზაზე ვდგავარ,მხოლოდ მე. გვერძე ვიხედები.ჩემსკენ დიდი სისწრაფით მოიწევს სატვირთო,ყველაფერი ნათდება,შემდეგ კი შავდება.
ვიღაცის ძლიერ მკლავებს ვგრძნობ.
მან გადამარჩინა.ვცდილობ თვალები გავახილო,მაგრამ უშედეგოდ.მან შუბლი,შუბლზე მომადო.ვგრძნობდი მის მძიმე სუნთქვას.საბოლოო ძალები მოვიკრიბე და თვალები გავახილე.დავინახე მწვანეთვალება აჩრდილი.შემდეგ კი გონება დავკარგე.სიბნელე და სიჩუმეა.ვერაფერს ვხედავ,უცებ სიჩუმეს ვიღაცის ხმა არღვევს,ეს ხმა კი ყველგანაა,ყველა მხრიდან ისმის.
-ანამია.
-ანამია.
-ანამია.
ძალიან შემეშინდა და გონება ისევ დავკარგე.
***
ლოგინიდან შეშინებული წამოვხტი.
-ღმერთო.ეს სიზმარი იყო.ანამია ეს სიზმარი იყო.შეუშვი მაგ წყეულ ტვინში რომ ეს სიზმარი იყო.
ჩემს თავს ვლანძღავდი,იმისთვის რომ ამ უაზრო სიზმრების მეშინოდა,მაგრამ ეს ისე რეალური იყო,დიდ შიშს მგვრიდა.ცრემლები ლოყებზე სრიალებდნენ და არ ჩერდებოდნენ.კარი გაიღო და შიგნით დეიდა მეი შემოვიდა.
-პატარავ მე უნდა გავიდე.დღეს სახლში არ დავბრუნდები.
-კარგი მეი.
-მოიცა შენ რა ტირი?
-...
-პატარავ,ვინმემ გაწყენინა?
-არა მეი უბრალოდ დედა დამესიზმრა.
-ჩემო პატარა ის ყოველთვის აქააა ჩვენს გულებში და არასდროს დაგვტოვებს.
-ვიცი დეიდა ვიცი.
ცრემლები მომწმინდა შუბლზე მაკოცა და წავიდა.
გავემზადე.(როგორც ფოტოზეა)