"အရွင္မင္းႀကီး ႂကြခ်ီလာပါၿပီ"
အိပ္ေဆာင္ရဲ႕အျပင္ဘက္က အထိန္းေတာ္တစ္ဦးရဲ႕ေလာ္ဩသံအဆံုး ၾကင္ယာေတာ္ ဂၽြန္က်က္ခိုင္းတဲ့စာခုထိ မရေသးလို႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔အိပ္ယာဝင္ဖို႔ျပင္တဲ့ဆယ္ဟြန္း မ်က္လံုးျပဴးသြားရတယ္။
ဆယ္ဟြန္း ထင္ခဲ့တာက မင္းႀကီးကလဲ ဆယ္ဟြန္းအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈမရွိတာေၾကာင့္ မေန႔ညက မဂၤလာညအၿပီး ဒီညေတာ့အေဆာင္ေတာ္ကို မလာေတာ့ဘူးထင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။
ၾကံရာမရျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ
တဆက္ထဲ ေတြးမိတာက
မိမိအေပၚ အတံုးအရုန္းေႂကြဆင္းေနပံုရတဲ့မင္ႀကီး ေၾကာင့္ ကိုယ့္ရုပ္ရည္ကိုလဲ အထင္ႀကီးမိသြားတယ္...
" မဂၤလာ ည ခ်မ္းေလးပါ အရွင္"
လူကေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာအပံုလိုက္ေလးထိုင္ေနေပမဲ့ ဂါရဝ မပ်က္ ဦးညြြတ္လိုက္တယ္။
ေျခသံက အစ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕နဲ႔ ၊
ဆယ္ဟြန္းရဲ႕ အိပ္ယာေဘး ခုထိ မသိမ္းရေသးတဲ့စာၾကည့္စားပြဲတြင္ဝင္ထိုင္ေလတယ္၊
ဆယ္ဟြန္းကေတာ့ ခုထိ ေမာ့မၾကည့္ရဲေသးဘူး။
" ကိုယ္ေတာ့္ ေဘးကို လာထိုင္"
ဩရွရွ အမိန္႔သံဟာ ဩဇာအျပည့္နဲ႔၊
အိမ္ကလက္သံျေပါင္လွတဲ့ ဖေအလုပ္သူကိုေတာင္တစက္မွမေၾကာက္ခဲ့တဲ့ဆယ္ဟြန္းက မင္းႀကီးရဲ႕ အသံ ေၾကာင့္ေက်ာထဲ စိမ့္ခနဲပဲ။
အျပစ္လဲမလျပ္ထားမိေပမဲ့ အျပစ္သားတေယာက္လို ခံစားခ်က္ႀကီးနဲ႔ေၾကာက္ေနမိတာက တကယ္ဆိုးတယ္။
အိပ္ယာထဲက က်ံဳးရုန္းထၿပီး ကၽြန္းသားစားပြဲပုေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ေခါင္းငံု႔လို႔ဝင္ထိုင္မိတယ္၊
မင္းႀကီးရဲ႕ ရွည္သြယ္ၿပီးသန္မာဟန္ရွိတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြက ဆယ္ဟြန္းရဲ႕ေမးဖ်ားကို ပင့္မတင့္ခင္ထိ ေခါင္းငံု႔ရင္း ဝတ္ရုံေအာက္က လက္ႏွစ္ဖက္ ကို ပြတ္လို႔ ေနမိတယ္။
ေမးဖ်ားကိုပင့္ေမာ့ထားခံရေပမဲ့ ဆယ္ဟြန္းေမာ့မၾကည့္ရဲေသးဘူး၊
မ်က္လႊာကိုခ်လို႔ မ်က္ေတာင္တျဖတ္ျဖတ္ခတ္ေနမိသည္။
အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ခံရၿပီးမွ သကားသံထြက္လာေတာ့သည္။
