PİŞMANLIK

41 2 1
                                    

Amcam yavaş adımlarla bana doğru geliyordu şaşkınlıktan ağzımdan kelimeler çıkmıyordu elini saçlarımda gezdirdiğin de bir adım geriye attım buna karşılık gülümseyerek baktı.

"Ne kadar değişmişsin en son gördüğüm de daha 8 yaşındaydın."

"Mercan babama gelmemesini söyledim ama dinlemedi özür dilerim."

"Mercan buraya seninle konuşmak için geldim."

"Ne o yıllardır gelmemişsin şimdi mi aklına düştü ?."

Semihin bu cevabına karşılık amcam istifini bozmamıştı tekrar bana döndü

"Mercan buraya senden özür dilemek için geldim biliyorum hatalarım var."

"Hatalarını bilmen ne kadar güzel ama bu saatten sonra hiç bir halta yaramaz."

"Semih bir bırak da konuşsun."

"Bırakmam aklını kullansaydı Mercanı bırakmazdı."

"Haklısın ama..."

"Aması falan yok bu kız onca acıya göğüs gererken yanında olmadıysanız bu saatten sonra da yanında olmanıza gerek yok."

Semih yine gerilmişti diğerleri de buna karşılık sesini çıkarmıyordu sessizce olanları seyrediyorlardı Ali en sonunda Amcamın kolundan tuttu.

"Burada bulunman şuan da yanlış lütfen git."

"Mercan lütfen bir ara bana zamanını ayır görüşmek üzere."

Evden çıktığında Açelya da Aliyle birlikte dışarı çıktı Amcama karşı ağzımı açıp tek bir kelime bile etmemiştim çünkü ne diyeceğimi bilememiştim onca yıl sonra gelmişti ama neden gelmişti ve şimdi neden pişmandı Semihin söylediklerine hak veriyordum aklım yine karmakarışık bir hal almıştı ortam da ki sessizliğe daha fazla dayanamayıp odama çıktım.

"Gelen kimdi?."

"Amcam."

"Ne?."

Ada'ya amcam hakkında pek kelime etmemiştim ve bu konu da hakkında da haliyle bir şey bilmiyordu. 

"Neden benim haberim yok."

"Kısa durdu zaten Ada."

"Ya aşağıya amcam gelmiş babamdan kalan biri ve hemen gitti mi?."

"O an sen mi aklıma geldin Ada."

"Ne zaman aklına geliyorum ki Amcam gelmiş ve benim hiç bir şeyden haberim yok!."

"Yeter Ada bir şeyler öğrenmek istiyorsan git Ali'ye sor!."

"Haklısın benden bir şeyler saklayan hep sen oldun!."

"Tehlikeden uzak tutmaya çalışıyorum sadece!."

"Amcam tehlikeli değil!."

Ada hızla kapıyı çarparak odadan çıktığında arkasından bakakalmıştım gerçekten sinirlerim alt üst olmuştu birde o üzerime gelince iyice gerilmiştik sakinleşmek için balkona geçtim derin bir nefes aldım gökyüzü karanlığa bürünmüş ortalığı ay ve yıldızlar aydınlatıyordu bir takım sesler geldiğin de aşağıya baktım Ali ve Açelya bir şeyler konuşuyordu daha doğrusu Açelya heyecanla bir şeyler söylenirken Ali onu dinliyordu bulunduğum yerden konuştuklarını duymam imkansızdı bir kaç dakika sonra Ali beni gördüğün de Açelya ya söyledi oda bana döndüğünde gülümsedi ve eve girdiler bunu daha fazla umursamadım ve yeniden gökyüzüne gözlerimi çevirdim bir kaç dakika sonra belime saran soğuk ellerle buluştum boynuma bir öpücük bıraktıktan sonra fısıldadı.

KARANLIK YÜZÜMHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin