KARANLIK YÜZÜM

İNANIŞ

Ali'nin şuan hastanede Semihin yanında durması gereken karşımda babamın ölümünde en büyük rol oynayan amcamın yanındaydı şaşkınlıkla ona bakmaya devam ederken gözlerini benden kaçırıyordu içimde yarattığı hayal kırıkları canımı acıtmaya başlamıştı bile, bütün gün nerede olduğunu merakla düşünürken o babasıyla iş ortaklığı yapmış karşımda öylece duruyordu...

"Senin bu adamla ne işin var?."

"O adam dediğin benim babam."

"Ali şaka yapıyor olmalısın değil mi?."

"Oğlum artık gerçekleri gördü ve artık benimle uzatmanın manası yok Mercan."

"İnanmıyorum benim tanıdığım Ali bunu asla yapmaz."

"Düşündüm ve son kararım burası."

"Semih hastanede Ali!"

"Umurumda bile değil."

"Bak bu adam sana ne dedi bilmiyorum..."

"Babam bana hiç bir şey demedi ben kendi kararımla geldim buraya bundan sonra da ne senin ne diğerlerinin yüzünü görmek istemiyorum."

"Son kararın babamı öldüren adamla birlik mi olmak ha?."

"Bu güne kadar hep yanında oldum yardım ettim yalanlarınla kandırmışsın hepimizi kaç kez tehlikeye attın bizi ama aslında kocaman bir yalanmışsın bundan sonra kanmayacağım."

"Yaşadıklarımın hepsinin yalan olduğunu mu söylüyorsun!."

"Ailenin öldüğü gece yoktum kim bilir öldürülmekten çok intihar ettiler sende bunu bile bile gececiler e suçu attın yada gerçekten öldürdüler çünkü senin baban bir katildir."

"Bu yalanlara inandığını sakın söyleme."

"Hepimizi o timsah gözyaşlarınla kandırdın mercan semih babam yüzünden değil senin yüzünden hastanede!."

Karşımda hiç düşünmeden söylediği kelimeler beni yaralarken durmak bilmiyordu onca geçirdiğimiz zamanlar film şeridi olarak gözümün önünden geçiyordu bütün söylediklerimin yalan olduğunu savunurken amcam köşede gülümsüyordu ben kazandım buraya kadar Mercan dercesine zaferle bana bakıyordu.

"Defol git hayatımdan!."

Dolan gözlerimi Aliye yeniden çevirdiğimde kaşlarım çatılmıştı içimde ki boşluk anlamlı hale gelmeye başlarken olayın şaşkınlığı yerine içimde büyüyen kızgınlığımla karşımdakine tokat ı atmıştım başı sola kayarken omuzlarından ittim.

"Benim için artık bir ölüsün Ali ATEŞ!."

Odadan hızla çıktığımda göz yaşlarımı yine tutamamıştım yanımda olanlar bir bir karşı tarafa geçerken en çok yaralanan ben olmuştum cebimde sürekli titreyen telefonu sonunda çıkarmıştım.

SAVAŞ ARIYOR...

"Neredesin sen kaçıncı aramam bu!."

"Ne oldu söyle?."

"Neyin var sesin kötü geliyor!."

"Gelince anlatırım."

"Neredesin seni almaya geliyorum."

"Gerek yok Savaş söyle artık ne olduğunu!."

"Semih uyandı."

"Hemen geliyorum."

SEMİHTEN:

Kapı açıldığında gözlerimi pencereden ayırdım yerimden hareket ettiğimde sessizce inledim oturur vaziyete gelip Savaşa baktım.