"Sana kapag pwede na tayo,
ako pa din ang mahal mo."
✦ They unconsciously ran
away together, but still, the
both of them just can't stay.
✧ Kim Junkyu.
TreasureLand Series
#3. Seoilteru 2020.
Nandito ulit ako kung saan ako dinala ni Kyu noong tumakas kami sa driver niya. Dito ako unang ngumiti na siya ang dahilan.
At sana hindi ito ang huli na pupunta kaming magkasama dito.
"Yoojin-ah!"
"Love!" ngiti kong bati sa kanya.
Agad akong lumapit at saka niyakap siya ng mahigpit. I rested my head on his shoulders and locked him in my arms.
"Ayos ka lang, love?" tanong niya, tumango naman din ako.
"Let's just stay like this for a while." sagot ko.
⋯
"Ikaw ah, na-mimiss mo ko kaagad. Kakakita lang natin nung Friday ah." pang-aasar sakin ng kasama ko.
I played with his hand habang pinagmamasdan ang view mula dito.
"Ang ganda talaga." bulong ko.
"Sobrang ganda." imik naman ni Junkyu habang nakatingin sakin, tinignan ko siya pabalik at saka parehas kaming ngumiti.
I want to tell him, now. Kaso hindi ko alam kung paano ba sisimulan.. I already told him na maayos na ang lahat tapos bigla kong sasabihin ngayon na kailangan kong umalis..
"Junkyu-ssi.."
"Hm?"
"Ano kasi.. Si Jeohyun.."
"Oh? Ano meron sa kanya?"
"Uh.. Yung boyfriend niya kasi.. May problema sila pero di alam nung boyfriend niya tapos.. Natatakot siya sabihin kasi baka magalit o ano yung boyfriend niya sa kanya.." kabadongpagpapaliwanag ko. Mukha namang nagtataka si Junkyu habang nakatingin sakin.
"May boyfriend si Jeohyun?"
"Ah.. Oo haha, bago nga lang sila eh."
"So.. Ano ngayon?"
"K-Kung ikaw yung nasa pwesto ng boyfriend niya.. Tapos sinabi ko sayo na kailangan kong umalis o kahit na anong ikakalayo ko sayo.. Anong magiging reaksyon mo?"
Tinignan niya ako ng saglit at saka tumitig sa magandang view. Nakahawak pa din siya sa kamay ko. Napansin ko namang huminga siya ng malalim.
"Uy.."
"Kailan?" bigla niyang tanong.
"Ha?"
"Kailan ka aalis..?"
"A-Anong.. Bakit ako, haha.." tuloy na pag-dedeny ko naman.
"Yah, Song Yoojin. Di ka magaling magsinungaling no."
"Sorry.." imik ko at saka napatungo, parehas kaming nanahimik.
Humarap ulit siya sakin at saka hinawakan ang baba ko para dahang-dahan na itaas ang tingin ko sa kanya.
"Kailan?"
"Bukas.." sagot ko.
Agad na nagbago ang reaksiyon niya. He looked sad and worried but he still managed to give me a weak smile.
Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko at saka ako isinandal sa katawan niya. He caressed my hair as if he was telling me it's fine. Even though we both knew it's not..
"I'm sorry.." bulong ko.
"Nandiyan ka nanaman sa mga sorry mo. Wala kang ginawanv mali, you don't have to say sorry."
"Hindi ko agad sinabi sayo.. I pretended as if everything were already good."
"It's more than enough, those moments. Everything you did were lovely. It's okay."
"Bakit ka ba laging ganyan. Ang bait mo masyado, kaya ang hirap umalis." I stated, I felt my voice was about to crack.
But he just chuckled. Inangat ko ang tingin at saka siya tinignan ng masama. Tears are forming inside of my eyes.
"Yah. Wag ka umiyak, magkikita naman tayo ulit diba?" he told me, tumango lang naman ako at saka bumalik sa pagkakasandal sa kanya.
He intertwined our hands together and once again, I felt him breathe deeply.
Why does happiness always have to be tough at first?
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
sorry maikli :( bawi ako sa next chapter, epilouge!
