ÜMİTVARİ DÜŞLER

Bölüm 1: Hayallere Bir Adım

Üniversite sınavı stresini yaşamış ya da yaşayacak olanlara...

Başladığınız tarihi buraya yazın.

Beğenmeniz dileğiyle.

Keyifli okumalar!!

Sonradan Eklenen Not: Birkaç farklı adla yayımladığım kitabımın son ismi budur. Tekrar yayımlıyorum.

Çoğu zaman hayatı sorgulardım. Neden dünyadayım? Niçin gönderildim? İnsanların amacı ne? Bir amaç olmalı mı? Seçimlerimiz mi kaderimizi oluşturur yoksa kaderimizde olanı mı seçeriz? Bunun gibi daha birçok sorular zihnimde yankılanır. Cevap bulmak zordur, zaten bulmaya da çalışmam. Bir yere varmak o sorunun bir daha sorulmaması anlamındadır, o yüzden sadece düşünürüm. Rüyalarımızda bir yere varmaya çalışırız ama bir türlü varamayız ya öyle bir şey işte bu da.

Şu dönemlerde daha da arttı bu düşünme eylemi. İnsan zaten düşünen bir varlık, düşünmezse bir terslik var demektir. Fakat her şeyi de merak etmek fazlaydı bu dünyaya. Belki de insanlara, bilemiyorum. Değer vermek anlamında ise düşünmek, evet fazlaydı.

Hiçbir zaman kafası rahat olan biri olmadım. Kafamda hep bir şeyleri düşündüm. Ben ne kadar sessizsem, kafamın içi o kadar gürültülüydü. Kafamı yastığa koyduğum an doluşmazdı düşünceler, zaten hep kafamdalardı. Böyle olduğu için düşünmekten uyuyamadığım zamanlar olurdu.

Lise son sınıf her insanın dönüm noktasıdır. Hayata anlam vermeye çalışırken bir yandan da geleceğini belirlemek zorundasındır. Düşünür, düşünür ve düşünürsün: Ben ne olmak istiyorum? İleride nasıl bir hayat süreceğim? Geleceğim için şimdi neler yapmalıyım?

Gelecek kaygısı bütün bedenini sarar. Hatta çevreni de. Ailenin, akrabalarının, tanımadığın amcalar ve teyzelerin, komşuların hep bir fikri vardır seninle ilgili. Sen ne yapmalı, ne yapmamalısın hepsi onlar tarafından bilinir. Bilinmekle kalınmaz, sana söylenir bile. Böyle durumda sen de sorarsın kendine: Ben ne istiyorum?

Ben bu soruyu hiçbir zaman cevaplayamadım. Sadece olumsuz olarak cevaplayabiliyordum. Ne istemiyorsam onu eleyip istediğim şeye ulaşacaktım. Ama önce aşılması gereken bir engel vardı: SINAV.

Korkulu rüyamız olan ve bizim tüm geleceğimize yön verecek olan iki oturumlu sınav için gece gündüz çalışmamız gerektiği gerçeği tokat gibi yüzümüze çarptığında sarsılırız. Bu sarsılma sınava girene kadar ve hatta sonrasında bile geçmez. Belki de yıllar sonra da etkisinden çıkamayız.

Ben işte o lanet sınav senemdeydim. Saat 3'e kadar okul, 3'ten sonra dershane, hafta sonraları kütüphane. Bazen dershaneden sonra da kütüphane. Okul, dershane, kütüphane yetmezmiş gibi bir de eve gelip ders çalış. Çünkü sen ders çalışmak için programlanmış bir robotsun. Okul, dershane, kütüphane, ev dörtlüsü en uğrak noktandır. Yemek yemek bile senin için bir zaman kaybıdır.

Yemek deyince sabahtan beri hiçbir şey yemediğim geldi aklıma. Robot olduğum gerçeği bir kez daha çarptı yüzüme.

Sıradan bir gündü bugün de. Havanın sabahları soğuk, öğlenleri sıcak, akşamları serin olduğu zamanlardan biriydi. Rutinim olarak yine kütüphanedeydim. Lise son sınıfın lanet yeri... Fakat o gün geç kalktığım için her zamanki yerime oturamamıştım çünkü kapılmıştı. En güzel yerler herkesin favorisiydi çünkü. Önü açık masaya oturdum. Böyle masalardan nefret ederdim çünkü birilerinin beni izlemesi fikri daima kafamda dönüp dolaştığı için odaklanamazdım, hem kafamdakiler hem de bu saçma takıntı yüzünden. O gün de odaklanamamıştım, klasik müzik açıp öyle odaklanmaya çalıştım. Saat akşam beşe gelirken hala masadan kalkmış değildim. Popom düzleşmişti valla bu kadar süre oturmaktan. Şöyle bir hava almak için terasa çıktım, bir şekersiz kahve içtim. Hava kararmaya yakındı. Soğuk rüzgar yüzüme vurdukça kendime geldiğimi hissediyordum. Geri geldiğimde oturduğum masada bir kağıt parçası vardı. Sandalyeye oturmadan masadaki insanlara tek tek baktım. Ama kimse bana bakmıyor, kitabıyla ilgileniyordu. Sandalyeye oturdum ve kağıdı elime aldım. Çirkin el yazısıyla şöyle yazıyordu:
"Bi oyun oynamak ister misin?"

Senin dönüm noktan neydi, diye soracak olursanız cevabım bu an olurdu.

İşte bizim hikayemiz de böyle başladı.

****
Her şey sınavdan ibaret değil ama aslında... biraz... çok az... öyle.

03.02.2021

Sınavlarım bittiğine göre yeni kitaba başlayabilirim :)