To My Almost

C

Isang buwan na ang nakalipas at medyo nasasanay na ako living here sa village. Two weeks ko na ring hinahanap si Lorenzo Ruiz, after that encounter sa wedding.

Eh, sa crush ko bakit ba.

After sa isang buwang adjustment in living here, and big renovations sa bahay and of course, maging maayos ang lahat according to Mommy.

Maging maayos ang lahat includes me, transferring here. Haaay.

Napagdesisyunan din nilang mag-simba sa church ng village. Hindi naman kami talaga religious, but we believe that He exist. Ginagawa naman ng parents ko ang kanilang best na magka-time talaga for Him, because that's really important. Even if I'm just five, alam ko ang importance ni God.

Pagkapasok namin sa church, everyone welcome us nang mainit na pagtanggap. Some kids are looking at me and gave their best smiles. I just smile a little.

After ng mga kamustahan, biglang tumunog ang bell hudyat na malapit na mag-start 'yung mass.

So, nag-behave ako but my eyes can't behave like talaga, I am trying to find Lorenzo Ruiz.

Magsisimba kaya siya?

The church choir began to sing the first song. Nag-start na ring lumakad sa aisle 'yung mga people na mag-se-serve this Sunday.

And Lorenzo Ruiz was there...

Later ko lang na-realize na right, he's a sacristan. So, every Sunday he's here para mag-serve.

He looks so serious.

Focus na focus talaga siya sa pag-se-serve.

Hindi ko maiwasang sundan ng aking mga mata ang bawat niyang galaw sa altar.

Should I tell mommy that I want to be a sacristan too?

Am I allowed kaya to join, kahit na I'm five?

I was busy talking to myself and following Lorenzo in his every move in front, when sinundot ako bigla ni Mommy.

"Baby, focus ka kay Father."

Right, I'm sorry Lord!

Medyo matagal-tagal din pala akong naka-focus kay Lorenzo dahil kinuha na ni Mommy ang right hand ko for "Our Father", hindi ko namalayan.

The mass has been offered, pero wala talaga akong naintindihan sa lahat nang sinabi ng priest. At kahit katatapos pa lamang ng mass eh, si Lorenzo ulit ang hinanap ko.

I'm sorry Lord. Babawi po ako ha?

Agad ko naman siyang nakita sa may entrance ng church. Tinanggal ko ang pagkakahawak ni Mommy sa akin, at tumakbo para sundan si Lorenzo. Busy naman si Mommy sa pakikipagkamustahan ulit.

"Lorenzo Ruiz!" Pagtawag ko sa kaniya.

Tinawag ko pa lang 'yung pangalan niya, grabe na ang kaba ko.

Lumingon naman siya sa akin na nakakunot ang noo. Wait, hindi niya ba ako nakikilala? Aba!

He's looking at me intently, trying to remember me.

I raise my right brow.

"I'm Bibiana."

Nawala naman 'yung pagkunot niya nang maalala siguro ako.

Kainis ha! Ako, siya lagi laman ng isip ko tapos siya, hindi man lang ako maalala!

"Hi." He finally said with a smile.

I smiled at him too.

"Sakristan ka pala?"

"Uhh, oo."