Karanlık Geçmiş

1. Bölüm

(Okumaya başladığınız tarih..)

~ Hayalini kurduğum bu hayatın merkezine oturmaya geldim~

Küçüklüğümden beri Ankara'yı hep merak etmişimdir. 13 yaşımdan bu yana hep büyüğünce Ankara'da yaşacağım derdim.

Hayatım boyunca hep zeki bir kız olmuşumdur. Okulları hep dereceyle bitirirdim. Üniversite sınavında da oldukça iyi not almıştım. Mimarlık okumak istiyordum ve  İstanbul' da en iyi üniversiteye bile puanım yetiyordu. O yüzden orda okuyup okulu yine dereceyle bitirdim.

Okulum bitince bir sürü iş teklifi gelmişti. Yurt dışından bile gelen teklifleri geri çevirmiştim. Teyzem ve eniştem bu kararıma başta karşı çıksa da sonradan saygı duymuşlardı.

Benim tek istediğim doğdum şehri tanımak ve orda yaşamaktır. Aileme biraz daha yakın olmaktı.

Annemin babamın bile mezarı oradayken benim onlardan uzak olmam saçmaydı.
O yüzden direk Ankara'yı yerleşip kendi ayaklarım üzerinde durmak istiyordum.

Teyzem ve eniştem benim yıkılmış olan ailemi tekrar kurmuşlardı. Bana her konuda destek olup hep yanımda olmuşlardı. Asla beni kendi öz evlatlarından ayırmadılar.

Teyze benim ikinci annemdi. Kızı Meriç 'den asla ayırmazdı beni, geceleri kızkıza dedikodu yapıp, her 15 günde bir bakım amaçlı kuaföre sürüklerdi bizi.
Gecenin bir yarısı deli dana gibi Meriç'le son ses açtığımız müzik eşliğinde dans ederken müzik sesini duyan teyzem eline tarak aldığı gibi içeri dalar o da bizimle çıldırırdı. Teyzem böyle deli bir kadındı.. Bize sürekli anne sıcaklığını hissettirir ama bir o kadar da arkadaş gibi yaklaşırdı.

Eniştem ise tam anlamıyla babaydı.
Düşen her çocuk ilk başta "Anne!" diye bağırıp ağlasa da yanına hep ilk olarak babası koşar.
Bizim içinde öyleydi. Hep eniştem kaldırırdı bizi.
Teyzem"Ömer dikkat et düşmesinler!" dese de eniştem hep
"Aman Akasya, yaşadıkları bu hayata küçük yaşta alışmaları lazım. Elbette düşecekler ama geri kalkmasını da bilecekler." der teyzemi sustururdu.
Bizi yeri geldiğinde şımartır, yeri geldiğinde kahkahalara boğardı. Öyle de güzel bir adamdı.

Onlar benim ailem. Onlar benim her şeyim. Belki sizler her hafta yüzünü gördüğünüz kuzenlerinizden nefret ediyor olabilirsiniz , bıkmış olabilirsiniz ya da teyzenizle konuşmuyor, eniştenizden utanıyor olabilirsiniz. Ama şunu bilmelisiniz ki sizin başınıza bir şey gelse yine ilk koşan kişiler arasında yer alıcaklar.

Birinci zaten anne babanız.

Ben 3 yaşındayken babam ve annem iş çıkışı arabayla eve dönerken bi trafik kazası sonucu vefat etmiş. O zaman Ankara yaşadığımız için mezarları burada. Bana bakan ise teyzem ve eniştemdi. Hata sırf bu yüzden ananem ve dedemle kavga etmişler. Anannem onların yanında daha iyi olucağımı düşünürken, teyzem kendi çocukları ile nasıl ilgileniyorsa benimle de öyle ilgilineceğini hatta Meriç ve Edis'le iyi anlaştığımız için bana iyi gelicekleri söylemiş. Sırf bu yüzden yıllardır görüşmüyorlar.

Teyzem bana hep derdi "Sen bana ablamın emanetisin Bade. " diye. Onlara yük olduğumu düşünsem de teyzem ve eniştem bana bu düşünceyi unutmamı onlar için Meriç ve Edis'ten hiç bir farkımın olmadığını söyleyip beni susturmuşlardı. Hem  aynı durum da onlar olsaymış benim annem ve babam da kat ve kat fazlasını yaparmış.

Öyleymiş. Ben bilmiyorum.

Annem ve babamı çok seviyorum. Onları çok özlüyorum.
Hiç hatırlamadığım o yüzlerini, gözlerini, saçlarını hatta kokularını bile çok özlüyorum. Kim olursa olsun bir annenin ve babanın yerini kimse tutamaz. Bunu çok iyi biliyorum.

Kime benzediğimi bilmiyorum, teyzem "Annenin kızısın sen!" derdi.
Annem sarı saçlı mavi gözlüymüş babam ise onun aksine kahveye bürünüp çıkmış. Yani evet, anneme çekmişim.

Teyzem de kahveye dönük saçları badem rengi gözleriyle annemle nasıl kardeşler kimse anlamış değil. Dediklerine göre anannem sarı, dedem ise kahveymiş. Her iki genden de almışlar anlaşılan.

Ankara'ya taşınma isteğim onları çok üzmüşdü. Tabi beni de. Alışık değildik sonuçta ayrı kalmaya.
Burada ki hayatım için endişelenselerde bana güvendiklerini söylemişlerdi. 

Kuzenlerim daha doğrusu kardeşlerim de aynı şekilde Meriç de Edis de her zaman benim canım olmuşlardır hiç bir zaman beni dışlamamışlardı. Benim taşınacağımı duyduklarında da çok üzülmüş ama karşı çıkmamışlardı.

Eniştem ve teyzem bana ev almak isteselerde bu fikri geri çevirmiş kendim bir şeyler yapabileceğimi ve bu konuyu bir daha açılmaması üzerine kapatmıştım.

Bir kaç gün önce internette bakmış olduğum ev ilanlarında birine rastladım. 3 katlı bahçeli güvenlikli bir site gördüm. Ama enteresan olan bir şey vardı ki evin ikinci ve üçüncü katı kiralıktı.

Evet evet valla kiralıktı

Yaşlı bir çift oturuyorlarmış ve ev oldukça büyük olduğu için onlara 1.katı yeterli oluyormuş.
2. Katında mutfak oturma odası falan derken 3. Oda çatı katıymış ve orda sadece yatak odası varmış.
Yeterli olucağını düşündüğüm için hemen yerleşmek istedim yaşlı çift de olumlu gördükleri için kabul ettiler.

Bana eve sadece yatak odam için birkaç parça eşya almamı söylediler.
Diğer odalar zaten eşyalıymış.
Eğer memnun kalmazsa iki tarafta diye şimdilik deneme amaçlı taşınıcam, 3 aylık sözleşme imzaladık 3 ayın sonunda ya oradan taşınıcam ya da kalmaya devam edicem...

Zaten geçici bir süre için ev kiralıyorum. İlerde kendi evimi kendim çizip kendim yaptırmak istiyorum. Hem bu tür evler bana çok büyük gelir. Sonuçta yalnız yaşacağım. O yüzden şimdilik idare etmeliydim.

Peki şuan ne mi yapıyorum?

Uçaktan inmiş, eniştemin aldığı hediye arabama binip yeni evimin adresine sürüyorum...

                                    🐚

Selam aşkolar!

Nasılsınız görüşmeyeli?

Yeni bir hikaye ile artık satırlarınızdayım.
İlk yazdığım hikaye de artık devam edicek :)

Özledim yazmayı 🐣

Lütfen düşüncelerinizi yorumlara yazmayı unutmayın ^^
Oy verin^^

Not 1:Kitabın bölümlerinin yorum kısmında herhangi bir spoi, kendi kitap tanıtımı ve can sıkıcı saçma sapan yorumlar görüldüğünde silinecektir!!

Not 2: Ayaklı TDK bekçileri gelmeden yerimi alıyım. Bilerek bilmeden yapılan yazım yanlışlarını görmezden gelirseniz çok sevinirim.

Kendinize iyi bakın sizi seviyorum 🍓🖤