Bilinmeyen Numara: Kendine iyi bak, gün gelir ben bakarım.
Karantina günlerinde canınızın sıkıntısı gitsin diye geri döndüm, hem beni çok zorlamayacak bir kurgu, hem kolay yazabileceğim hem kafa dağıtabileceğim falan... Veee çok sık bölüm gelecek h...
Her bölümün başında alttaki satıra benim için bir şarkı sözü bırakabilir misiniz?
"Biliyorum sen bir meleksin, bana yardım için gönderildin, biliyorum sen bir meleksin zor günlerimde çıka geldin. Yüzümü güldürdün, başımı döndürdün, acımı dindirdin, yolumdan çevirdin, eğlenirdin, sakinleştirdin, ehlileştirdin ve daha bir sürü şey..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
@ilbilgehb: Ya gelmeseydin, yetişemeseydin, beni bulamasaydın, ne yapardım? Yarım kaldırdım...
455 beğeni, 1 yorum
@tcsamsunspor55: Hep o geçitin sonuna açılan dümdüz ovada seni bekliyor olacağım, sen beni bulacaksın...
* * *
Yine odamda ders çalışmak için kendime ayırdığım sürenin sonuna gelince başıma bir ağrı saplanmıştı.
Yatmadan önce kitap okumak istiyordum. Ali Asaf'ın bana aldığı kitaplarda ellerimi gezdirdim ve en son Küçük Prens'te karar kıldım.
Tüm bilgilerim sıfır değildi, okuduğum kitapları, dinlediğim müzikleri falan hatırlıyordum sadece ne zaman hangi şartlar altında okuduğumu falan hatırlamıyordum.
Küçük Prens'i de hatırlıyordum. Naif bir kitaptı. Şu an zihnimi dinlendirmek için iyi gelebilirdi bana.
Kitabı elime alıp ilerideki koltuğuma oturdum.
Işıkların düğmesine basıp odayı loş bir havaya sokarken huzurluydum.
Hayatımın normale döneceğine inanmaya başlamıştım yavaş yavaş hatrıma gelen şeylerle.
Ama yakın değil de çok uzak geçmişi hatırlıyordum. Taa 3 yaşındaki anımı bile hatırlamıştım...
İstanbul'da yaşarken anneannemin olduğu binanın alt katındaydık. Ve ben her sabah erken kalkıp ufacık boyumla kapıları açıp üst kattaki anneannemin evine girmeyi başarabiliyordum. Henüz kimsenin uyanmadığı o saatlerde anneannemin koynuna giriyordum.
Her gün istisnasız bunu yapıyordum.
Bunu hatırlamıştım... Anneme sorduğumda ise böyle bir şeyi gerçekten yaşadığımızı söyleyip o kadar mutlu olmuştu ki...
Çok uzak geçmişteki anılarım yavaş yavaş bana geliyordu. Bu annemi de ailemi de çok heyecanlandırmıştı.
İlk hatırladığım kişi ise babamdı...
Elimdeki kitabı açıp okumaya başladığımda okuduğum sahneler bir bir hatrıma geliyor ama nerede bu kitabı ne zaman kaç yaşımda okuduğumu bir türlü hatırlayamıyordum.
İlk sayfalardaydım. Kitabı çevirmiştim ki kitabın arasından bir kağıt süzüldü. Hayır bir zarf...
