11:11 [h.s]

2. Chocolade milkshakes

Maeve Forrest

"Harry! Maeve! Komen jullie ontbijten?" roept mijn moeder van onderaan de trap. Geïrriteerd rol ik mijn ogen. Mag ik niet even twee minuten om bij te praten met mijn beste vriend? Als hij dat nog is. Dat hij nu hier is, is natuurlijk superfijn, maar het is alsnog niet hoe het toen was. Het is koud en enigszins afstandelijk. Misschien is dat vooral omdat we allebei verward zijn door zijn aanwezigheid.

"Hoe weet zij nou dat ik hier ben?" vraagt Harry dan.

"Geen idee, ik ben niet echt een expert op het gebied van wensen die uitkomen," zeg ik sarcastisch. Harry slaat met zijn kussen tegen mijn hoofd. Ik grinnik en sla hem terug. Dit lijkt al meer op de vriendschap die we destijds hadden. Hoe erg ik het ook probeer tegen te houden, het lukt me niet om mijn glimlach te stoppen.

"Maeve!" roept mijn moeder nogmaals.

"Ja, we komen!" schreeuw ik terug. "Laat ons even omkleden!" Dan richt ik me tot Harry. Even kijk ik hem ongemakkelijk aan, waarna ik mijn kleren van de bureaustoel afpak en bij de deuropening ga staan. "Ik ga me wel op de badkamer omkleden."

"Eerst kleedden we ons toch ook altijd samen om?" vraagt Harry. Ja. Toen wel. Maar nu hebben we elkaar al zo lang niet meer gezien en hij ziet er wel vijf jaar ouder uit dan ik. Wat is er met hem gebeurd in de afgelopen jaren? Harry is altijd een jongen geweest met een aantrekkelijk uiterlijk, maar opeens lijkt hij geen jongen meer. Eerder een man. Een jonge man.

"Toen waren we zestien, Harry. Nu is het gewoon.. raar," zeg ik. Hij grijnst.  "Pervert. Ik ga me omkleden." Ik vertrek naar de badkamer en draai de deur voor de zekerheid achter me op slot. Op dit moment heb ik geen idee wat Harry zal doen. Snel kleed ik me om en dan staar ik in de spiegel. Opeens merk ik pas hoe jong ik eruit zie, vooral tegenover Harry. Ik hoor geklop op de deur.

"Ben je al bijna klaar?"

"Ja, bijna," snel werp ik nog een blik in de spiegel en glimlach ik nerveus naar mezelf. Dan maak ik de deur open en zie ik Harry voor me in een wit shirt en een skinny jeans. Zijn haar is in een bandana naar achter gebonden. "Je ziet er leuk uit."

"Dank je," zegt hij. "Kom, we gaan wafels eten." Hij loopt voor me de trap af en even blijf ik verbaasd op de overloop staan. Vroeger, als we logeerpartijtjes hadden, maakte mijn moeder altijd wafels als ontbijt. Dan deed ze er extra veel slagroom op. Soms nam ze zelfs aardbeien mee. Mijn ouders waren ook gek op Harry. Hij is letterlijk met ons opgegroeid en hij kwam hier zo vaak over de vloer. Vaak aten we elk weekend wafels.

"Dat je dat nog weet," zeg ik verbaasd, als ik de trap ben afgerend en in de gang naast hem sta. Harry knipoogt.

"As if I'd ever forget," grinnikt hij. We lopen de woonkamer in, waar mijn moeder net twee borden met de wafels voor ons neerzet op tafel. Ze kijkt op als ze de deur open hoort gaan. "Goedemorgen, mevrouw Forrest."

"Harry, ik heb nu al zo vaak gezegd dat je gewoon Nicole mag zeggen," zegt mijn moeder met een lach. Harry en ik nemen tegenover elkaar plaats.

"Bedankt, Nicole," zegt Harry. Ik geef hem een duw.

"Slijmbal," lach ik, voor ik begin aan de wafels. En als ik hem zie proberen om zijn ontbijt op te eten, zonder zijn hele gezicht onder de slagroom te krijgen, lijkt het heel even alsof hij nooit weg is geweest. Alsof zijn hele beroemdheid een nare droom was waar ik vanochtend eindelijk wakker van ben geworden. Ik schud even mijn hoofd, wat Harry lijkt te merken. Hij kijkt me onderzoekend aan, maar zodra hij doorheeft dat ik niks ga zeggen, eet hij weer verder.

"Dit heb ik echt gemist," zegt Harry als hij nog een hap heeft doorgeslikt. Mijn moeder begint te lachen.

"Je bent vorige week nog hier blijven slapen, Harry," zegt ze hoofdschuddend. Ik geef Harry een trap onder de tafel en trek mijn wenkbrauwen op.