11:11 [h.s]

33. Nog een gesprek

Maeve Forrest

"Papa?" ik ga naast hem op de bank zitten en hij kijkt op van zijn telefoon. Een knoop ligt in mijn maag. Caleb en mijn moeder zijn allebei weg, maar ik wilde met iemand praten.

"Ja?" vraagt hij.

"Ik weet dat ik mam eigenlijk moet vragen om relatie advies-" Mijn vader klikt zijn telefoon uit en legt hem aan de kant, waarna hij zich volledig op mij richt. Ik bijt op mijn lip. Mijn vader is niet echt op de hoogte van alles wat er precies tussen Harry en mij is gebeurd. Hij weet dat niet alles goed is gegaan, maar Caleb is degene in ons gezin die echt alles weet.

"Lucht je hart, Maeve."

"Ik ben gewoon in de war. Harry is meestal heel lief, maar soms maakt hij een rare opmerking en ik weet niet waar ik aan toe ben met hem.." geef ik met een zucht toe. "Hij heeft me nog niet eens officieel gevraagd of ik zijn vriendin wil zijn. Is dat raar?" Ik wil zijn vriendin wel zijn. Als hij het me ooit zal vragen. De tijd tikt en de volle maan is niet ver van ons verwijderd. Bij iedere dag die ons voorbij gaat, word ik zekerder dat hij het niet gaat vragen. Misschien wilt hij het op een speciale manier doen, zodra hij weer terug is in zijn echte leven?

"Een beetje, misschien," antwoordt mijn vader. "Kan je het hem niet vragen? Waarom hij soms raar doet?" Ik lach zachtjes naar hem.

"Het kan, maar ik weet hoe hij dan reageert. Hij zegt dat ik me er geen zorgen over moet maken en dat het wel goed komt en dan geeft hij me een knuffel," zeg ik zacht. "Hij geeft nooit antwoord, maar ik wil antwoorden." Het gaat altijd zo. Altijd als ik een serieus gesprek wil voeren, gaat hij het vroeg of laat uit de weg. Alsof hij niet wilt dat het serieus is. En ik wil er niet naar vragen, want dan maak ik er weer een probleem van dat er niet hoeft te zijn.

"Ik snap het," mijn vader wrijft over zijn kin. "Je kan hem moeilijk dwingen. Als Harry iets niet wilt zeggen, zegt hij het niet." Mijn vader kent Harry ondertussen natuurlijk ook en hij weet precies hoe Harry in elkaar zit. Als Harry zichzelf heeft overtuigd dat hij iets niet gaat zeggen, kan je doen wat je wilt; hij gaat het nooit zeggen. Soms vraag ik me af of hij me niet vertrouwt. Ik kan namelijk geen andere reden bedenken waarom hij sommige dingen zo voor zich houdt.

"Dat is juist het vervelende," mompel ik. "Ik voel me onzeker. Misschien vindt hij me toch niet goed genoeg?" Mijn vader gaat rechterop zitten en staart me strak aan met een afkeurende blik.

"Zoiets wil ik nooit meer horen, Maeve Eliana Forrest," zegt hij streng. Verward kijk ik hem aan. Wat heb ik verkeerd gedaan? "Ik wil niet dat er ooit een jongen is die je laat twijfelen over je eigenwaarde, oké? Je bent mijn meisje. Ik weet dat je volwassener wordt met iedere dag die voorbij gaat, maar ik zal je altijd blijven zien als mijn meisje." Hij bijt op zijn lip, een gewoonte die ik van hem heb overgenomen. Mijn vader is een vrij trotse man, maar ik weet dat hij op momenten als dit zo in huilen uit zou kunnen barsten. Hij haat het dat Caleb en ik al zo volwassen zijn. Hij haat het dat het niet lang meer zal duren voordat we beiden volledig het huis uit zijn. Hij háát het dat zijn kinderen opgroeien.

En weet je wat? Ik haat het ook. Het liefst zou ik voor eeuwig kind blijven. Zodat ik de onwetendheid van Lizzy zou kunnen hebben en niet zou hoeven nadenken over allemaal ingewikkelde dingen in mijn leven. Wanneer de moeilijkste keuze is welke smaak ijs ik wil bij de ijskraam.

Een zucht verlaat mijn mond.

"Ik houd van je," ik trek mijn vader in een knuffel en gelijk wordt mijn omhelzing beantwoord. Een ding weet ik wel; ik zal nooit te oud worden voor de knuffels van mijn vader.

"Bel Harry. Vraag of jullie kunnen praten," zegt mijn vader dan, als hij me loslaat. Ik schud mijn hoofd en mijn vader trekt een wenkbrauw op. Hij wilt een verklaring.