11:11 [h.s]

25. Bubbles

Maeve Forrest

Na een tijdje in het gras te hebben gezeten, hoor ik voetstappen mijn richting opkomen. Mijn broer, of mijn ouders. Ze zullen hebben besloten dat ik nu waarschijnlijk kalm genoeg was en dat er wel iemand naar me toe kon komen om met me te praten. Stiekem hoop ik dat het Caleb is.

"Gelukkig, je bent hier," de stem herken ik uit duizenden. En het is niet Caleb. Zijn lange figuur gaat naast me op het gras zitten en ik blijf voor me uit staren.

"I told you to go fuck yourself," snauw ik. Ik draai mijn hoofd naar rechts om hem aan te kijken, waardoor mijn ogen contact maken met zijn felgroene irissen. Harry Styles.

"Nee. Niet als ik weet als jij je zo voelt," zegt Harry. Op dit moment wil ik niet dat hij hier is. Niet hij. Ik had nog liever Lucas gehad. Ondertussen heb ik geleerd dat er alleen maar problemen komen van Harry en mij.

"Het is jouw schuld, Harry. Fuck off."

"Ik wil- Waarom ligt Bubbles op de bodem van het meer?" vraagt Harry. Ik hoor de pijn in zijn stem. Als ik wist dat Harry zou komen, had ik die teddybeer natuurlijk nooit het water ingegooid. Ik knijp mijn ogen dicht in de hoop dat ik ter plekke kan verdwijnen. Dan hoor ik het geluid van water en als ik voorzichtig mijn ogen open, zie ik dat Harry de beer uit het water haalt. Als hij terugloopt, zie ik opeens de rechterkant van zijn gezicht. Zijn wang, die er vele malen dikker en roder uit ziet dan normaal.

"Je- je wang- er-" stamel ik zacht, wanneer hij weer komt zitten.

"Weet ik," zegt Harry zacht. "Caleb heeft me geslagen. Terecht. Ik had hem makkelijk tegen kunnen houden, maar ik had het verdiend. So I let him."

"Caleb.." fluister ik. In gedachten zie ik de vuist van mijn broer het gezicht van Harry hard raken. Snel schud ik mijn hoofd om het beeld kwijt te raken. Caleb is beschermend, maar ik had niet verwacht dat hij Harry echt zou slaan. Dreigen heeft hij al zo vaak gedaan. Een diepe zucht verlaat mijn mond.

Welkom in de gigantische zooi die ik mijn leven noem.

Het is een beetje rommelig, maar als je eraan gewend bent is het allemaal vrij normaal.

Normaal dat je het leven van je beste vriend met een 11:11 wens helemaal ondersteboven kan zetten. Normaal dat je verliefd op hem wordt en hem vervolgens kust. Normaal dat je een week amper eet. Normaal dat je broer je beste vriend een klap geeft.

Mijn leven is echt het meest ongeloofwaardige verhaal dat ik ooit heb gehoord. Ik vind het zelfs moeilijk om te geloven en het is mijn leven.

"Maeve," Harry legt de doorweekte teddybeer neer. "Waarom lag Bubbles in het water?"

"Is dat niet duidelijk voor je?" vraag ik. "Je maakt me zo boos, Harry. En verdrietig. Iedere keer opnieuw ben je zo lief, maar iedere keer opnieuw doe je ook weer iets raars. Iets dat mijn hart breekt. Dus je maakt me boos. En verdrietig. En zo verliefd." Het is zo. Iedere keer behandelt hij me met zoveel liefde en respect, alleen om me vervolgens weer volledig uit elkaar te scheuren. Als hij niet verliefd op me was geweest en het daarbij had gelaten, had ik dat oké gevonden. Maar nu lijkt het alsof hij het onmogelijk vindt om een standpunt in te nemen en het wordt verwarrend.

"Maar Bubbles?"

"Het is een teddybeer, Harry. Die droogt wel weer op," zeg ik. Ik weet dat ik de beer niet in het water had moeten gooien, maar als ik nu mijn excuses aanbied, ga ik janken over een teddybeer. Niet echt waar ik op hoopte.

Toen ik jonger was, dacht ik dat ik op deze leeftijd mijn leven wel onder controle had. Nou, surprise, ik heb mijn leven absoluut niet onder controle. Verre van dat.