11:11 [h.s]

1. Begin van het einde

Maeve Forrest

"Is it too much to ask for something great?" Ik zing zachtjes mee met de muziek die op mijn telefoon afspeelt. Het liedje galmt door de badkamer. Mijn natte haar balanceert in een handdoek op mijn hoofd. De spiegel is bedekt met condens van het hete water. Harry's maar al te bekende stem barst uit de speakers. 'One day I'll come into your world and get it right. I'll say we're better off together here tonight', Harry. Mijn beste vriend Harry. Als ik het zo nog kan noemen. Eigenlijk niet, als ik eerlijk ben tegen mezelf. Die band zijn we al een tijd geleden verloren.

Het is ondertussen een bijna vier jaar geleden dat Harry meedeed aan The X Factor. Ik weet nog precies hoe hij het aan me vertelde. Hij was zo enthousiast. Natuurlijk vond ik ook dat Harry talent had, maar The X Factor? Dat vond ik opeens wel een erg grote stap. Alsnog besloot ik hem te supporten in zijn beslissing en ik stond met zijn moeder in de coulissen toen hij Isn't She Lovely van Stevie Wonder zong voor de jury. Het leek allemaal goed te gaan.

En toen lag hij eruit.

Zijn hart was gebroken en ik zal nooit vergeten hoe Anne hem troostte. Met die beanie op zijn hoofd, de groene polo en het grijze vestje. Als we nog vrienden waren geweest, hadden we nu gelachen om zijn afgrijselijke outfit. Uiteindelijk bleken de tranen allemaal voor niets geweest, want er kwam een crewlid backstage. Hij noemde vijf namen die terug moesten komen. Zayn Malik, Liam Payne, Harry Styles, Louis Tomlinson en Niall Horan. Ze mochten door. Als groep. Harry was zo blij.

Vanaf dat moment verloren Harry en ik langzaam het contact. De band, One Direction, werd tijdens het programma steeds populairder en Harry had het ontzettend druk. Ik probeerde het hem niet kwalijk te nemen, maar natuurlijk vond ik het rot om mijn beste vriend te verliezen.

Vier jaar later en ik spreek hem nooit meer. Hij komt amper in Holmes Chapel en eerlijk gezegd, vind ik dat niet eens gek. Het is doodsaai hier. De grond is modderig, er zijn geen leuke winkels en de bakkerij is ook niet leuk meer sinds Harry er niet meer werkt. Het enige spannende dat hier is veranderd, is dat er opeens tienermeisjes hierheen komen om het dorp waar Harry Styles is opgegroeid te bezoeken. Het verbaast me eigenlijk van mezelf dat ik hier nog niet weg ben. Misschien is het omdat dit het enige stukje Harry is wat ik tegenwoordig nog heb.

Het volgende liedje van het album begint af te spelen, Little White Lies. Ik kijk op het beeldscherm van mijn telefoon en zie dat het 11:11 in de avond is. Wish o'clock, voor mij. Misschien is het bijgeloof, maar ik maak nog steeds altijd een wens op dit tijdstip. Je weet het nooit, misschien komt de wens ooit wel uit.

Ik kruis mijn vingers en spreek de wens uit die al ik al jaren niet meer heb gewenst.

"Ik wens dat Harry nooit beroemd was geworden."

Dan zet ik mijn muziek uit. Ik zeg nog even gedag tegen mijn ouders, voor ik de trap op loop naar mijn slaapkamer. Uitgeput plof ik op bed neer. Vandaag was een lange dag en morgen mag ik helaas weer een dag op school doorbrengen. Goed, het is de laatste dag en daarna is het zomervakantie, dus ik moet me niet aanstellen. Ik leg mijn telefoon aan de oplader en ga onder de dekens liggen.

• • •

"Maeve! Maeve, word wakker," slaperig duw ik de hand die aan mijn arm schudt weg. Het is nog zo vroeg en ik heb echt nog geen zin om op te staan. Ik kan niet wachten op de weken zomervakantie, waarin ik tot twaalf uur in mijn bed kan blijven liggen. De persoon schudt weer aan mijn arm.  "Maeve!"

"Wat?" vermoeid en enigszins geïrriteerd open ik mijn ogen. Dan pas match ik de stem met de persoon voor me. Bruine krullen, groene ogen. Op een matrasje naast mijn bed. "Wacht, Harry?"

"Ja, it's me."

"Ik slaap nog, dit is een droom," met een lachje duw ik hem omver. Dan draai ik me weer om en maak ik mijn ogen weer dicht. Harry Styles op een matras naast mij, dat zou mooi zijn, ja.

"Damn it, Maeve. Doe normaal, je bént wakker," Harry begint nogmaals aan mijn arm te schudden en dit keer ga ik rechtop zitten. Ik kijk op de klok. 6:48. "Dit is echt." Hoewel het niet echt zal helpen, knijp ik mezelf. Dat deed pijn. Shit. Het deed pijn. Dit is geen droom.

"Holy shit," verward kijk ik de kamer rond. Harry zit in een pinguin-pyjama op het matras in kleermakerszit. Even weet ik niet wat ik moet doen. Hem een knuffel geven? Flippen? Wat doe je als je beste vriend die je vier jaar niet hebt gezien opeens komt opdagen? "Wat doe je hier in hemelsnaam? Moet jij niet op tour zijn?"

"Dat vraag ik me dus ook af," zegt Harry gestrest. "Wat heb je in godsnaam gedaan?"

"Oh mijn god," mijn mond valt open en ik kijk hem geschrokken aan. 11:11. Mijn wens. "Mijn wens is uitgekomen."

"Je wat?"

"Mijn wens," ik kijk hem serieus aan. Dan pak ik zijn schouders beet en ga ik dichterbij hem zitten, zodat hij weet dat ik het meen. "We hebben een heel erg groot probleem."

"Wat is er dan?" vraagt hij. Hij begrijpt er helemaal niks van. En eerlijk gezegd kan ik hem dat niet kwalijk nemen. Dit is niet echt duidelijk.

"Fuck, Harry. Ik wenste gisterenavond om 11:11 dat je nooit beroemd was geworden en het is uitgekomen," ik haal mijn hand door mijn haar. Harry grijpt mijn pols vast.

"Je maakt een grapje," Harry kijkt me aan, de paniek is duidelijk in zijn ogen. Hij kijkt nog steeds hetzelfde als hij in paniek is. Sommige dingen zullen denk ik nooit veranderen. "Je maakt een grapje, toch? Dit is gewoon een droom, zometeen maken Zayn en Niall me wakker voor de soundcheck." Ik schud mijn hoofd.

"Ik ben serieus, Harry," dan valt mijn oog op de plank boven mijn bureau. De plank waar ik de albums van One Direction netjes op een stapeltje had liggen. Nu ligt er helemaal niks meer. Ik probeer zo kalm mogelijk te blijven, aangezien Harry al behoorlijk in paniek is. "Sterker nog, One Direction heeft volgens mijn wens nooit bestaan. Zonder jou is er geen band. Door mijn wens zijn jullie nooit teruggeroepen na bootcamp bij The X Factor."

"Hoe weet je dat?"

"Daar," ik wijs naar de plank. "Daar stonden jullie albums, maar ze zijn weg." Harry kijkt even naar de lege plank en draait dan zijn hoofd terug naar mij. Nu pas durf ik ook een beetje blij te zijn dat ik hem eindelijk weer zie. Het is al zo lang geleden dat ik hem voor het laatst zag. De omstandigheden zijn nu ver van perfect, maar ik ben ontzettend blij dat hij hier nu echt is.

"Maeve, ik kan je wel vermoorden."

"Een knuffel mag ook?" zeg ik met een scheve glimlach. "Ik heb je wel al vier jaar niet gezien, weet je." Hij lijkt even te twijfelen.

"Kom hier," Harry trekt me in een knuffel. Ik druk mijn gezicht in zijn nek, zoals we vroeger ook altijd deden. "You made this into a huge mess, Maeve."

"I know."