11:11 [h.s]

15. Gesprekken met tomatensaus

Maeve Forrest

Ik smijt de fiets in de schuur en loop dan richting de deur. Hoe kon ik dit doen? Dit was zo'n achterlijke actie.

"Maeve, wat is er?" mijn moeder kijkt me bezorgd aan als ik binnen kom stormen. Mijn broer is bij vrienden en mijn vader is op werk. De tranen stromen nog steeds over mijn gezicht. Mijn moeder staat snel op en pakt mijn polsen vast. "Hey, hey, Maeve." Ze probeert me te kalmeren, maar op dit moment denk ik dat het beter is als ik alle emotie gewoon naar buiten laat.

"Leave me alone," zeg ik, waarna ik haar zacht van me af duw en door ren naar boven. Ik duw de deur van mijn kamer open en gooi hem met een klap achter me dicht. Dan stort ik neer op mijn bed en begin ik ontzettend hard te huilen. Die blik ik zijn ogen, ik zal het nooit meer kunnen vergeten. Hij keek zo verward. Alsof hij werkelijk geen idee had dat ik verliefd op hem ben. Iedereen heeft me verteld dat het duidelijk was, maar blijkbaar is dat bij Harry niet het geval. Zullen we ooit nog terug kunnen gaan naar de vriendschap die we hadden? Ik heb het verpest, dat is wel duidelijk. Hij kwam niet achter me aan. Hij is hier nu niet om me te troosten. Natuurlijk niet. Hij zou wel gek zijn.

Er komen voetstappen de trap op en ik houd mijn tranen even tegen om te kunnen luisteren wie er is. Zal Harry me dan toch achterna zijn gekomen?

"Maeve?" mijn moeder klopt op de deur, maar komt niet binnen. Een steek van teleurstelling schiet door me heen. Ik had niet verwacht dat Harry het was, maar ik had het wel gehoopt. "Wil je erover praten?"

"Nee," zeg ik, mijn stem is verstikt door de tranen. Eigenlijk is het maar beter dat Harry het niet is. Als hij me in deze staat zou zien, zou ik gek worden. Ik kan hem niet laten merken dat ik zo verdrietig ben over hem. Vanaf nu zal ik moeten doen alsof het een bevlieging was, als Harry me ooit al terug zou willen als zijn beste vriendin.

"Alright, je kan me roepen als je er wel over wilt praten, oké?" vraagt mijn moeder. Ik antwoord niet, maar ik weet dat mijn moeder weet dat ik zal doen wat ze gezegd heeft. Waarschijnlijk zal ik het verhaal toch eerst aan Caleb of aan mijn vader vertellen. Mijn vader zal mijn moeder vanavond sowieso wel vertellen over mijn gevoelens voor Harry.

Er volgen een aantal uren waarin ik alleen maar huil en mezelf vervloek voor mijn actie. Ik had het niet lang tegen hoeven houden. Mijn gevoelens. Waarschijnlijk is Harry voor het eind van de zomervakantie weer weg en dan zouden we toch wel weer uit elkaar groeien. Het waren maar een paar weken. Een paar weken en alsnog kon ik mijn gevoelens niet onder controle houden. Dat is misschien nog wel het ergste van alles.

Dan hoor ik nogmaals iemand de trap op komen en deze keer heb ik niet eens de hoop dat het Harry zal zijn.

"Bubba?" ik hoor de deur opengaan. Ik draai mijn hoofd naar de deuropening, waar Caleb staat met een bord vol eten in zijn hand. Hij komt naast me zitten op het bed, waardoor ik rechtop schuifel en mijn gezicht droog maak. Hij legt een hand op mijn schouder en kijkt me bezorgd aan. "Hey, bubs. Wat is er gebeurd?"

"Ik wil het er niet over hebben," zeg ik, waarna ik mijn neus luidruchtig ophaal. Vroeg of laat zal ik aan mijn familie moeten verklaren waarom ik dagenlang op mijn kamer zit. Dat is waarschijnlijk wat er gaat gebeuren, namelijk. Nu ik niks meer met Harry kan afspreken, ga ik toch nergens anders heen. Naar het meer, dat zou kunnen, maar de kans is te groot dat ik Harry daar tegen zou komen. No go, dus.

"Eet tenminste wat," Caleb geeft me het bord aan. Ik zie nu dat er spaghetti bolognese op ligt. Mijn lievelings. Dit heeft mijn moeder expres gedaan, dat weet ik vrij zeker. Normaal word ik heel blij van een bord vol van deze heerlijke pasta, maar als ik er nu naar kijk, word ik misselijk.

"Geen honger," ik duw het bord weg. Caleb pakt mijn pols vast, waardoor ik hem aan moet kijken. Ik had ook niet echt verwacht dat hij me hiermee liet wegkomen.