11:11 [h.s]

12. "Doe maar rustig, kapitein."

Maeve Forrest

Het is laat. Ik ben moe, maar ik kan niet slapen. Harry ligt op zijn buik naast me, we zijn bij hem thuis. Er zijn teveel gedachten in mijn hoofd en terwijl ik echt wil gaan slapen, houden die me juist wakker. Door het gordijn valt een klein streepje licht de kamer in, van de lantaarnpaal die vlakbij het raam staat. Nogmaals draai ik me om, in de hoop dat ik dan misschien in slaap kan vallen.

"Maeve? Ben je nog wakker?" vraagt Harry dan zacht. Ik draai me weer om naar hem en zie dat hij me met half dichtgeknepen ogen aankijkt.

"Ja," fluister ik terug. "Ik dacht dat je sliep."

"Ik dacht dat jíj sliep," zegt Harry. "Hoezo slaap je niet?"

"Dat kan ik ook aan jou vragen."

"Ja, maar ik vraag het aan jou," zegt hij. Ik rol mijn ogen, maar hij merkt het niet. De laatste tijd realiseer ik me steeds meer dat Harry eigenlijk helemaal niet zoveel meer over zichzelf vertelt. Vaak gaat het over mij of over mijn familie. Of over mijn hobby's. Eigenlijk wil ik het ook wel eens over hem hebben, maar meestal weet hij dat te ontwijken. Dus daarom vraag ik er ook maar niet naar. Harry staart me afwachtend aan. "Vertel."

"Niks, ik was gewoon aan het nadenken."

"Waarover?"

"Nergens over."

"Maar als je nadenkt, heb je toch wel íets waar je over nadenkt?"

"Jij bent irritant," ik rol op mijn zij en zie een grijnzende Harry me aankijken. En hij is ook irritant. Hij heeft een punt, maar alsnog is hij irritant. Toch zucht ik. Zal ik hem nu dan eindelijk vertellen over mijn tijd hier zonder hem? Twijfelend bijt ik op mijn lip. "Ik denk niet dat je het zou begrijpen."

"Gaat het over, weet je wel, lady problems?" vraagt Harry voorzichtig. Ik moet mijn hand voor mijn mond doen om niet heel hard te lachen. Harry kijkt me onschuldig aan.

"Nee, Harry. Mijn hemel," ik lach zachtjes. Aan de ene kant ben ik blij dat hij het niet echt serieus neemt, maar eigenlijk wil ik wel dat hij naar me luistert. Áls ik dit al vertel. "Raad nog maar eens."

"Gaat het over de tijd zonder mij op school?"

"Hoe weet je dat?" vraag ik verbaasd. Van alle dingen in mijn leven had hij zoveel kunnen kiezen dat het me oprecht verbaasd dat hij het goede kiest. Harry kent me toch beter dan ik denk, blijkbaar. Hij is sowieso alerter dan ik opmerk, dat weet ik zeker. Hij is heel erg oplettend en beschermend over me en als ik zie hoe hij met de jongens van One Direction om ging denk ik dat voor hen hetzelfde geldt. Alleen al daarvoor moet hij echt snel weer terug naar zijn echte leven. Hij kan zijn vier beste vrienden niet achter zich laten voor één meisje van jaren geleden.

"Omdat er weinig is in jouw leven waar ik niet met jou doorheen ben gegaan, maar school de afgelopen jaren, daar was ik niet bij," legt hij uit. "En bij je lady problems. Daar was ik ook niet bij." We lachen allebei, maar ik realiseer me dat hij wel gelijk heeft.

"Het is wel waar," mompel ik. Hij was erbij toen mijn eerste huisdier, Guppie de Goudvis, dood ging. Nou was Guppie maar twee weken oud, maar achtjarige Maeve was erg aan hem gehecht. Hij was erbij toen ik een belangrijke balletcompetitie had, in de tijd dat ik nog aan ballet deed. Hij was erbij toen mijn opa ernstig ziek was, toen ik zo overstuur was dat mijn tranen wel oneindig leken. Hij was overal bij en gaf me altijd precies wat ik nodig had. Een aanmoedigende knuffel, een schouder om op te huilen. Hij was er altijd.

"Dus, vertel," zegt Harry dan. Nog steeds merk ik dat er iets in me zit dat tegenwerkt tegen het vertellen over de afgelopen jaren. I don't want him to feel sorry for me. Het was geen leuke periode, maar het had duizend keer erger gekund en ik ben er nog al die tijd doorheen gekomen. Daarbij had ik de steun van mijn ouders en Caleb, al zat hij zowat aan de andere kant van Engeland. Met hem heb ik urenlang gebeld en hij heeft me zoveel advies gegeven. Toen Harry er niet was, was Caleb denk ik mijn beste vriend. Nog steeds waardeer ik hem daar echt enorm voor. Niet iedere broer neemt zomaar zijn eenzame zusje op sleeptouw en al helemaal niet wanneer hij in een andere stad studeert, dan is het natuurlijk al helemaal gemakkelijk om het gewoon te negeren. Maar Caleb leek te begrijpen hoe rot ik me voelde over Harry, toen hij weg was. Harry kijkt me lief aan en ik wil mijn verhaal écht kwijt, maar alsnog waarschuw ik hem.