11:11 [h.s]

34. Cadeaus voor de laatste dag

Maeve Forrest

Langzaam kom ik aanlopen bij het meer. Harry en ik wilden eerst onze dag op een speciale manier doorbrengen, maar we hadden besloten dat het meer juist ons speciale plekje is. Het is namelijk de dag. De laatste dag. Denken we, tenminste. Vanavond, om 11:11, zal ik het proberen. Ik zal Harry terugwensen naar zijn eigen leven. We weten niet of het gaat werken, maar ik heb het gevoel dat het gaat lukken. En ik weet niet of ik er blij mee moet zijn. Ik ben nerveus en verdrietig, maar misschien is het wel allemaal voor niets. Misschien werkt dit helemaal niet en word ik morgen naast hem wakker, zoals ik de afgelopen week grotendeels wakker ben geworden. We hebben zoveel mogelijk tijd met elkaar doorgebracht. Hij sliep bij mij, of ik sliep bij hem. Onze ouders vonden het wat veel, maar ze lieten ons onze gang maar gaan. Mijn ouders wisten natuurlijk wat eraan zat te komen en Anne besloot om niet moeilijk te doen, gelukkig.

Harry zit er al, natuurlijk met zijn gitaar naast zich. Hij staart voor zich uit en ik adem diep in.

"Good to see you," mompel ik, terwijl ik naast hem ga zitten. Ik trek mijn knieën op tot aan mijn kin en kijk Harry aan. Hij ziet er ook niet zo blij uit als anders.

"Hoe voel je je?"

"Klote," zeg ik, met een trieste lach. Hij knikt spijtig en ik haal mijn schouders op. "Wat dacht je dan?"

"Ik weet het, Maeve. Ik weet het," zegt hij. Hij knijpt met zijn wijsvinger en duim in de brug van zijn neus. Zijn ogen vallen even dicht en er rolt een zucht uit zijn mond. "Ik wil dit ook niet doen."

"Maar het moet," stel ik vast. We hebben elkaar al honderden keren verteld dat we het niet willen doen en dat we alles het liefst zo zouden laten, maar dat kunnen we niet doen.

Hij heeft een leven om naar terug te gaan. Hij speelt een belangrijke rol in zoveel levens.

Ik? Mijn leven is hetzelfde. Ik ben geen ontzettend belangrijk persoon voor duizenden mensen. Ik heb een kleine cirkel met mensen waar ik van houd en die zal ik houden. Het enige wat verandert is dat ik Harry minder ga zien en dat is juist het enige waarvan ik niet wil dat het verandert.

"Ja.." Harry's stem is zo zacht dat ik het bijna niet versta. Zijn sombere humeur zegt me dat hij vandaag ook niet wilt hoeven meemaken. Harry is altijd zo positief en vrolijk. "Het moet."

"Ik ga je zo missen," geef ik toe. Al de hele ochtend voel ik me rot, maar nu winnen de tranen het van me. Zachtjes snik ik en ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik raak hem niet kwijt, maar Harry wordt nu weer Harry Styles. De zanger. De man die geliefd is door zoveel mensen. Hij heeft een druk schema en ik kan niet iedere week langskomen. Daarbij is Londen ver weg. Ik kom er niet zomaar en zonder een rijbewijs zal reizen peperduur zijn.

"Nee, Maeve. Damn it, ik had mezelf beloofd dat ik niet ging huilen," Harry veegt mijn zijn handen zijn wangen droog. "Come here." Hij trekt me in een knuffel en ik houd hem zo stevig mogelijk vast, hopende dit moment en zijn sterke armen nooit te vergeten. Wat als ik vergeet hoe zijn armen om mijn middel voelen? Wat als ik hem zo lang niet zie dat ik vergeet hoe zijn stem klinkt?

"Ik haat dit," ik wurm me los uit zijn armen en sla met mijn hand tegen zijn borstkas. Het is niet hard, maar mijn emotie moet er gewoon uit en Harry lijkt het te merken, dus hij laat me mijn gang gaan. "Ik haat dit. Ik haat dit, ik haat dit!"

"Hey, rustig maar. Het is oké," zegt Harry na een tijdje. Hij houdt mijn handen tegen en vouwt de zijne erover heen.

"Ik haat dit," herhaal ik nogmaals zachtjes.

"Ik ook," zegt Harry. "Ga eens op je rug liggen en maak je ogen maar dicht, oké?"

"Wat ben je van plan?"

"Vertrouw me," hij glimlacht naar me, waardoor ik doe wat hij zegt. Normaal gesproken ben ik bang dat iemand iets flauws zal doen als ik mijn ogen dicht maak, maar bij Harry heb ik dat gevoel niet. Ik weet dat mijn vertrouwen beloond wordt, als ik Harry de snaren van zijn gitaar hoor bespelen. "I figured it out. I figured it out from black and white. Seconds and hours.." Het is You & I. Een van mijn favoriete liedjes. Terwijl Harry zingt, playback ik de lyrics mee. Mijn ogen blijven de hele tijd gesloten, tot hij de laatste zin zingt.

"I love that song," mompel ik. "I love it when you sing to me, H."

"And I love you," Harry buigt voorover en drukt zijn lippen tegen die van mij. Ik schuifel overeind, zodat ik dichter bij hem kan zijn. Hij laat me los en ik glimlach. Dan draai ik me om en grijp ik naar mijn schetsboek, dat ik had meegenomen.

"Ik wilde je nog iets geven, voordat je gaat," ik sla mijn schetsboek open en haal het opgevouwen papiertje eruit. Snel duw ik het in zijn handen en hij vouwt het open. "Hier. Het is niet mijn beste werk en ik weet niet of je het wat vindt. Je vindt het niks, hè? Ik wist dat ik geen zelfportet had moeten-"

"Het is geweldig," onderbreekt hij me. Nu zie ik dat zijn ogen vol bewondering naar de tekening staren die ik van mezelf gemaakt heb. Mijn wangen worden rood en ik kuch zachtjes.

"Ik dacht dat het wel leuk zou zijn, want nu kan je me alsnog altijd bij je dragen, zelfs als ik niet bij je ben. Dat klinkt echt stom, nu ik het hardop zeg," mompel ik. Toen ik thuis aan de tekening bezig was, klonk mijn gedachtegang veel logischer.

"Nee, dat is lief," stelt Harry me gerust. Hij legt een hand op mijn been. Vervolgens is hij degene die zich omdraait en iets uit zijn tas haalt. "En als we toch bezig zijn met cadeautjes, heb ik ook iets voor jou."

"Oh?" verrast kijk ik hem aan. Ik had niet verwacht dat Harry iets voor me zou halen, maar ik had het moeten weten. Die jongen is verslaafd aan cadeautjes kopen voor mensen, serieus. Bubbles, de kleurpotloden en dan heb ik nog niks gezegd over alle kleine dingetjes die hij me geeft.

"Het is misschien een beetje cliché, maar ik hoop dat je hem mooi vindt," hij overhandigt me een klein doosje. Voorzichtig maak ik het open en er komt een prachtige ketting tevoorschijn. Een gouden ketting, met een libel als hangertje. Ik til hem uit het doosje en laat het hangertje voor mijn ogen bungelen. Het is een prachtige ketting. "It's to remind you that you're as free as you allow yourself to be. I hope that one day you spread your wings and live to your full potential."

"Hij is zo mooi," nogmaals branden de tranen in mijn ogen en ik knipper ze snel weg, voor ik in Harry's armen vlieg. Ik hoor zijn vrolijke lach en als ik weer ga zitten, probeer ik het kettinkje vast te maken.

"Kom maar," Harry neemt het kettinkje van me over maakt de sluiting vast. Zijn handen wrijven even over de huid bij mijn nek, voor ik me weer naar hem omdraai met een brede glimlach op zijn gezicht. Zijn cadeau is echt geweldig en hierbij lijkt het van mij nergens meer op.

"Gelukkig hebben we nu allebei iets om ons aan elkaar te herinneren in de tijden dat we niet samen zullen zijn. Mijn cadeau voor jou is wel minder waard dan jouw cadeau voor mij.. Ik ga echt mijn best doen om je zo vaak mogelijk te komen opzoeken," beloof ik hem. Het zal niet vaak zijn. Vooral niet met zijn drukke schema en mijn gebrek aan transport of geld, maar ik ga mijn best doen om hem een paar keer per jaar te kunnen zien.

"Jouw cadeau is net zoveel waard, ma chérie. Er is geen geld op de wereld dat dit zou kunnen betalen," zegt hij zacht. "We zullen elkaar niet vergeten." Ik schud mijn hoofd.

"Nee."

• • •

hierna nog één hoofdstuk!! ik ben mega enthousiast over het vervolg en ik hoop zo dat jullie het allemaal gaan lezen 🥺🥺