11:11 [h.s]

21. Beauty and the Beast

Maeve Forrest

Na een uur met Harry gespendeerd te hebben, moet ik helaas al naar huis. We gaan zo avondeten, dus ik moet er bij zijn. Ik rijd de oprit op en zet vervolgens de fiets in de schuur. Dan loop ik naar binnen.

"Hey," ik sluit de deur achter me om de woonkamer in te lopen waar de rest van mijn familie al zit te wachten. Het gesprek valt een beetje stil als ze me allemaal gedag zeggen. Ik ga naast Caleb zitten. Mijn ouders zitten op de bank en Caleb en ik zitten allebei in een stoel. "Hebben jullie al iets belangrijks besproken?"

"We hebben alleen aan Caleb verteld waar de ruzie over ging, aangezien hij er niet bij was vanochtend," zegt mijn moeder rustig, maar ik zie spijt op haar gezicht. Ze had waarschijnlijk nooit gewild dat ik hen vanochtend had gehoord. "Toen heb ik Caleb ook gevraagd of hij vond dat ik teveel werkte en hij heeft aangegeven dat hij het mee vond vallen."

"Dat vond ik ook. Sorry, pap, maar ik snap niet echt hoe je daarbij komt?" vragend kijk ik naar mijn vader. Mijn vader kijkt even naar de vloer, maar kijkt ons dan allemaal om de beurt aan.

"Ik was gewoon.. Nou.. Ik had me niet gerealiseerd dat ik natuurlijk wel vaker thuis ben dan jullie moeder, maar dat ik dan alsnog thuis werk. Jullie moeder heeft de kans tot thuiswerken niet, maar dat betekent niet dat ze minder om jullie geeft dan ik doe," zegt mijn vader. Hij geeft toe dat hij geen gelijk had vanochtend en dat is eerlijk gezegd best een grote stap voor iemand als mijn vader. Hij is een vrij trotse man en geeft niet graag zijn ongelijk toe als het gaat om belangrijke situaties zoals deze. "We houden allebei ontzettend veel van jullie en we zijn zo trots op jullie."

"Wij houden ook van jullie," zegt Caleb voor ons allebei en ik knik instemmend.

"Nooit meer ruzie maken om zulke dingen, oké?" zeg ik dan. Mijn ouders knikken beiden als twee kindjes uit de kleuterklassen. Een lachje verlaat mijn mond.

"Nooit meer zulke rare wensen doen, oké?" zegt mijn moeder dan. Mijn hart stopt twee seconden met kloppen. Ze weet het. Weet ze het?

"Wacht.." ik kijk mijn vader aan, die zijn handen in de lucht steekt.

"I told her," zegt hij. Eigenlijk is het wel prettig. Nu hoef ik in dit huis in ieder geval niet meer constant te focussen met wie ik wel en met wie ik niet over Harry kan praten. Waarschijnlijk had ik het zelf vroeg of laat ook wel aan mijn moeder verteld, maar nu is het voor me gedaan. Ook goed. Kost mij minder moeite, dus ik vind het allemaal oké.

"Prima," zeg ik. "Dan hoef ik vanaf nu niet meer op te letten." Mijn moeder lacht.

"Ik heb even wat dingetjes opgezocht en de dag dat je de wens deed was er een volle maan. Misschien veroorzaakte dat het?" vraagt mijn moeder. Volle maan. Het kan toch niet dat ik nog nooit eerder een wens heb gedaan bij volle maan? Of zal deze de enige zijn die daadwerkelijk is uitgekomen? Het is nog steeds allemaal raar, maar ik moet ook toegeven dat ik de laatste tijd niet meer zo druk bezig ben geweest met de manier waarop Harry terug zou kunnen gaan naar zijn eigen leven. Het is egoïstisch, maar ik wil niet dat hij gaat.

"Kan.." ik haal mijn schouders op. "Ik weet niet of ik iets tegen Harry moet zeggen."

"Hoezo niet?" vraagt Caleb.

"Na alles wat er gebeurd is, heb ik het idee dat hij me weer zal laten vallen," zeg ik twijfelend. Natuurlijk is het niet aan mij om voor hem te beslissen of hij terug wilt naar zijn leven of niet en als we eerlijk zijn weten we allemaal dat het de logische uitkomst zou zijn. De goede uitkomst.