One Shot Stories ✓

Eyes

Hi ako si Lucine, isang half Pinoy, half korean. Nakatira ako sa Mokpo City, South Korea at ako ay isang bulag. Walang nakikita except sa dilim.

Nabulag ako noong 6 months ago. Sabi ng doktor, nabulag ako because of stress. Pero babalik din ang paningin ko, kaso nga lang, bawal ako umiyak.

Habang bulag ako, i met someone. I am differently sure that he's name is Acacio. Isa siyang Pilipino katapat ko lang yung bahay niya, sabi niya.

At first, i was scared na baka kidnappin ako neto. But i feel safe when he is here.

Pinasyal niya ako sa Gatbawi Rock. Popular ang Gatbawi Rock dito sa Mokpo. Ewan ko kung anong meron, di ko kasi siya makita.

Habang nasa Gatbawi Rock kami binigyan niya ako ng kwintas with a braille on it. Braille, yung para sa mga bulag na kakapain na lang nila yung papel and we will read it.

Ang nakasulat doon ay "Acacio".

Kahit ba bulag ako i fell in love with Acacio. This statement shows that Love is Blind. Literal na bulag.

He even dance with me habang pinapatugtog niya ang kanilang "Si Llego a besarte" by Omara Portuondo. Pakinggan ninyo, it is the best music i ever heard.

After all those joys, he just disappeared and after he disappear, bumalik na yung eyesight. I went to his house and wala siya dun. Now i feel lonely, feeling ko kulang ako.

Pumupunta ako sa Gatbawi Rock every week and i always play that song. Sana andito siya. Sana makita ko siya...

EPILOGUE

6 months later

It's been 6 months simula nung umalis si Acacio. Andito ako ngayon sa Gatbawi Rock, nakaupo at baka sakali na bumalik si Acacio.

Habang nakaupo ako, narinig ko yung kanta na pinatugtog niya nung bulag ako. Sinundan ko yung tugtog ko at nakita ko kung saan ito nanggaling.

May isang gwapong lalaki na nakatayo at bigla na lang siyang kumaway sa akin. Lumapit ako sa kanya at may sinabi siya sa akin.

"Hi, Lucine!"

-end-