Τελευταίο Βλέμμα | Βιβλίο 1 ✓

19. Just Some Numbers Away

Μερικές φορές καταφέρνω να αναγνωρίσω την γελοιότητα στην ζωή μου και να κερδίσω ένα θλιβερό χαμόγελο, από την πλευρά τού εαυτού μου που απολαμβάνει κάθε καταστροφή που μου αποφέρει ο κόσμος. Βεβαίως, υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω να δω την κωμική πλευρά. Ίσως γιατί νιώθω την καρδιά μου να σπάει, οι αναπνοές μου είναι άρρυθμες, ή επειδή αν γελάσω, θα καταδικάσω σε θάνατο όποιο άτομο συναντήσω τα επόμενα δέκα δευτερόλεπτα. 

Ο Peter ήταν ακριβώς μπροστά μου, και ο πιο πιθανός στόχος στις επιθετικές ορμές μου. 

Δεν γέλασα αμέσως, κυρίως επειδή δεν μπορούσα να βρω τίποτα άξιο για να αντικαταστήσω τα δάκρυά μου.

Μα λίγες στιγμές αργότερα, δεν με ένοιαζε και πολύ ..

«Peter.» ψιθύρισα ξαφνιασμένη ξανά, διαλύοντας κάθε σενάριο που είχα φτιάξει στο κεφάλι μου. Δεν είμαι ενθουσιασμένη, να τον σκοτώσω από τον θυμό μου δεν θέλω .. Τι ακριβώς νιώθω;

Είναι μπροστά μου και δεν μπορώ να του πω τίποτα ;

Παύω να το παίζω δειλή και τον κοιτάζω, για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό. Και ό,τι ήθελα να του πω, έμοιαζε ανάμνηση μακρινή. Γιατί ήθελα να τον φιλήσω, εκείνον και τα υπέροχα καφετί του μάτια, να τον σφίξω μέχρι να υποσχεθεί πως δεν θα με αφήσει ποτέ ξανά, να κλάψω και τα δάκρυα να απομακρύνουν κάθε φόβο που στοίχειωνε κάθε δευτερόλεπτο.

Ο χρόνος μακριά είχε αφήσει και το δικό του σημάδι στο νεανικό πρόσωπό του. Το μαλλί του έμοιαζε εξαθλιωμένο από την ζέστη, τον ιδρώτα και την έλλειψη μπάνιου. Μια μικρή γενειάδα έκανε την εμφάνισή της στο πηγούνι του, ξαφνιάζοντάς με. Τα μάτια του, λαμπερά όσο ποτέ, είχαν μαύρους κύκλους από κάτω και έμοιαζαν κουρασμένα παρά τον ενθουσιασμό που τούς έδωσε η όψη μου. Τα ρούχα του δεν ήταν κάτι παραπάνω από μία μαύρη κοντομάνικη μπλούζα, που του καθόταν μεγάλη, δείχνοντας το αδυνατισμένο στήθος του και γρατσουνιές με φρέσκο και παλιό αίμα,  δύο μελανιές στο χρώμα τού κίτρινου. Η θέα τους με έκανε να μείνω ακίνητη και να πάψω να τον κοιτάζω τόσο ερευνητικά. Το παντελόνι που φορούσε είχε επίσης τα χάλια του. Τα πόδια του ήταν ξυπόλυτα. 

Τα χέρια του ήταν σχεδόν ανοιγμένα στις άκρες, σαν να περίμενε να πέσω πάνω του από στιγμή σε στιγμή. Σαν να περίμενε να του είχα λείψει. Όσο άσχημα και να ακουγόταν αυτό στο κεφάλι μου, προσπάθησα να μου υπενθυμίσω ότι ο χρόνος μου χώρια του ήταν καλύτερος από τον δικό του. Τα τραύματά του είναι η απόδειξη.