Bir insan hayatında bu kadar yıpranmamalıydı, hayat onun karşısına daha ne zorluklar çıkartacaktı...
Bir umudu olmalı insanın, ilk bahar güneşi gibi🍁☀️
Merhaba ilk bölümüm olucak umarım beyenirsiniz hadi vakit kaybetmeden okumaya başla;-);-)
Giriş bölümü. (kimsesizlik💔)
İstanbula geldiğimize 3 gün olmuştu haliyle çok yorgundum, kendimi yatağa attım ve uzandım telefonuma gelen bildirimle yatağımdan kalktım.
Kimden: "mert🐻" "hey güzellik, uyan artık sıkıldım dışarı çıksakmı şu İstanbulu tekrar gezelim, doyamadım ben daha^_^"
Mesajına gördüğümde gülümsemiştim Mert benim en zor anımda bile yanımda olan tek arkadaşım, onun sayesinde annemin ölümünü kolay olmasa da atmıştım ona bir ruh borcum vardı o olmasaydı herhalde" müptezel" gibi olurdum. Bu düşünceleri kafandan silip hemen mesaj yazdım.
Kime: "mert 🐻" " Tabii olur zaten geleli 3 gün oldu daha görmediğimiz yerler var. O zaman sen hazırlan ben de bir şeyler atıştırıp çıkarım."
Çevrim içi...çevrim içi...
Yazıyor...
"peki kaptan💙" diye yazdı
"aferin miço🐻😅"
Çevrim içi...
Yazıyor...
"tamam o zaman kaptan görüşürüz^_^" dedi ve tekrar bir mesaj daha yazdı.
"izmirin güzeli😍😘" dedi. Tebessüm ettim bana hep annem "izmirin güzeli" derdi.
Bir zamanlar İzmir'in güzeli varmış, o zamanları hatırladıkça gözlerimin dolduğunu hissettim. Neden böyle olduğunu bilmiyordum. Belki de taşlaşmış kalbim, Yeniden filizleniyordu ama o fizlendikçe benim canım daha çok yanmaya başlıyordu, gözlerimden sicim, sicim gözyaşları akıyordu sanki bir güç onu filizlendiriyordu. dedimki kendime
" Hayır!! atmışken Tekrar duygularını gizleyemezsin, şimdi duygularım taşlaşmış'ken o" İzmir güzeli" olamazsın sen duygusuz olacaksın çünkü Eğer duygusuz olursan duvarları yıkmaya başarırsın.Bundan sonra o Aptal gözyaşları yok!!."
dedim.Titreyen sesimle ve hızlıca göz yaşlarımı sildim. Hızlıca mutfağa ilerlemeye başladım. Kendime kahve yapıp dolaptan bir şeyler atıştırdım ve giyiceğim kıyafetleri hazırladım İzmir de hava sıcak olsa bile yazın yağmur yağardı onun için elbiselerim fazla açık değildi, yine de bir kaç elbise almıştım yanıma. onlardan siyah, beyaz salaş elbisemi giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Telefonumu alıp evden çıktım. telefonu elime aldım merti aramaya başladım.
Çalıyor... Çalıyor...Çalıyor
Beyfendi üçüncü çalışa açtı.
"alo güneş neredesin çıktın mı evden?" dedi mert öküz kardeşim benim insan merhaba der, yontulmamış odun.
"sana da merhaba kardeşim" dedim gülerek.
"sen hala evden çıkmadın mı lan?" dedim sahte kızmayla.
"Hıı tamam sana da merhaba kardeşim sen çıktıysan bana gel hadi hızlı ol"dedi aceleci tavırla. onun bu hareketi güldürmüştü beni.
" tamam geliyorum hazır ol". dedim gülerek ve kapattım telefonu Mert'in evine doğru yürümeye başladım Mert'in Evine kadar o taş ruhumu düşündüm, beni kötü biri mi yapmıştı? ya da, ruhsuz biri mi? bunları düşüne, düşüne . Kendimi Mert'in kapısında buldum daha fazla düşünmeyecektim bu saçmalıkları.
Mert'in ziline bastım. Beş saniye sonra kapı açıldı, birlikte dışarı çıktık ve kız kule manzaralı çay bahçesine oturduk, yanımıza garson geldi.
"Ne içersiniz efendim?" diye sordu
"sen buraya kahvaltılık ne varsa getir koçum"dedi mert. bende merte eğilip "ben sadece çay içiceğim" dedim mert umursamadan önune döndü o an telefonum çaldı.
"ÖZEL NUMARA" yazıyordu İlk önce tereddüt etsemde açtım.
"alo buyurun kimsiniz." dedim ses gelmedi sadece karşıda nefes alma sesi duyuyordum, "alo oradamısınız." dedim bu sefer korkmuştum kimdi ki.
"Aloo" dedim tekrar o an beni şoka sokucak durum gerçekleşti telefon yüzüme kapandı, kim'di şimdi bu.
×××××××××××××
Selammm canlarım bu bölüm güneşin hayatı ile geçti aslında kalbi taş değil sadece yaşadıkları çok ağır bu bölümde merti çok sevdim umarım sizde seversiniz yazım yanlışları olabilir kusura bakmayın heyecandan zor yazıyorum oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum canlarım 1.bölümde daha heyecanlı geçicek umarım beyenirsiniz şimdiden teşekkür ederim :-):-)❤️❤️❤️
