Kalıntı

3. BÖLÜM: "POLİS"

Görsel; Asuman (Bakıcı)
°°°
Hani bazı anlar olur ya, nefes alamayız, dilimiz tutulur, konuşamayız. Bende şuan o anlardan birini yaşıyordum. Arkamı dönmemle hayal kırıklığına uğramam bir oldu. Bu teyzem değildi. Ama sesi teyzeme o kadar benziyordu ki anlatamam.

"Anne" diye bağırdı Asuman abla. Karşımdaki kadın, onun annesi miydi? Şaşkınlıkla karşımda hüzünle bakan kadını gördüm.
Asuman abla ile annesi birbirine sımsıkı sarılarak özlem gideriyor, bende onları izliyordum. Bir an, annemi ve babamı özlediğimi hissettim. Onlar olsaydı şimdi, sımsıkı sarılsalardı bana.
Kliniğin bahçesinde, ellerimizde çaylar ile bankta oturup sohbet etmeye başladık.

"Annem, çok özlemişim seni. Ne zaman iyileştin sen?" dedi Asuman abla annesi kızının saçlarını okşayarak,
"Yavrum tedavim çok iyi gitti ve bunu sana anlatmadım.Sürpriz yapmak istedim." Dedi iç çekerek.
"Annem benim ya. Şimdi kalacak bir yer bulmamız lazım. "
"Buluruz yavrum, ha bu arada bu güzel kız kim?" Diye sordu beni göstererek.
" Annem, bu çalıştığım evdeki kadının yeğeni, Alisa. bizde bugün onu tedavi olması için buraya getirdik."
"Ah memnun oldum. Merak etme kızım, burada çok iyi bakıyorlar. En kısa zamanda inşallah o da iyileşir. "
"Çok teşekkür ederim efendim. " dedim kafamı eğerek.

Şimdi o adam bizi bulmadan, ev bulmamız gerekiyordu. Yeni hayatımın ilk zorluklarıydı bunlar. Bakalım daha neler gelecek başımıza.
Selim ne yapıyor acaba? Ailesi ile mutlu mudur?
Kafamda ki bu soruları, bir gün Selim'in yüzüne de söyleyeceğim.

...

Bir süre sonra klinikten çıktık ve kalacak bir yer aramaya başladık.
"Aa benim çok yakın bir arkadaşım var. Başka bir yer buluncaya kadar onlarda kalabiliriz." dedi Asuman abla sevinçle.
Ne diyeceğimi bilemedim, tebessüm ederek kafamı salladım.

Yaklaşık 15 dakika süren yolculuğun ardından, evin önüne geldik. Kalacak bir yer bulmamız çok iyi oldu. Fakat, benim bir an önce başka bir ev bulmam gerekiyordu. Kapıyı çaldıktan sonra, karşımıza çok tatlı bir kadın çıktı. İlk başta bana bakarak sorgu dolu bakışlar attı, ardından Asuman ablaya bakarak tebessüm etmeye başladı.

"Asuman, seni görmeyi beklemiyordum." dedi. Sonradan kapıda dikildiğimizi fark etmiş olacak ki "Aaa, kapıda dikilmeyelim hadi. İçeri girin." dedi. Asuman abla gülümseyerek içeriye adım attı. Hala kapıda dikildiğimi fark etmiş olacaklar ki, bana dönüp bakmaya başladılar.

Asuman ablanın arkadaşı, "Tatlım çekinme, hadi gir kapıda kaldın." dedi.

Ben çekingen bir şekilde tebessüm ederek, içeriye girdim. Holden girdiğimizde, çok az ilerledikten sonra salona giriş yapmıştık. Salona girdiğimizde bizi, mavi ve gri renkleri karşılıyordu (temsili bir resim koymayacağım, nasıl hayal edeceğiniz size kalmış).

Asuman abla'nın arkadaşı "Ayakta kaldınız, hadi oturun şöyle." dedi.

Asuman abla'nın peşinden ilerledim ve yanına kuruldum. Asuman ablanın arkadaşının aklına bir şey gelmiş olacak ki konuşmaya başladı, " Tatlım bu arada ismim Aslı, bir şey istersen çekinmeden söyleyebilirsin. Bir de, istediğiniz bir şey var mı?"

"Bende Alisa, Aslı abla. Gerçekten teşekkür ederim, seninle tanıştığıma çok memnunum." dedim gülümseyerek.

Bir süre sohbet ettikten sonra, bize odalarımızı gösterdi ve herkes odalara çekildi. Bende günün yorgunluğundan olsa gerek, direk uykuya daldım.

°°°°

Sabah burnuma gelen güzel kokular ile mutlu bir şekilde uyandım. Dün gece, çok keyifli geçmişti. Uzun zaman sonra, kendimi ailemin yanında gibi hissetmiştim. Asuman ablanın annesi, beni kendi kızı gibi seviyordu.