Cromulent

Kabanata 19

Sa buong biyahe namin ay masamang masama ang timpla ng aking mukha, habang ang kasama ko naman ay halos abot langit ang ngisi. Muli ay masama kong siyang tiningnan.

"Wag ka ngang ngiti ng ngiti diyan!" Naiinis kong puna. Narinig kong humagalpak siya ng tawa. Mas lalong uminit ang ulo ko.

"Tahimik, Gianlucas!" Naiinis kong banta.

"Wala naman akong ginagawa ah?" Inosenteng tanong niya. Trying to hold back his laugh. I hit his arm out of frustration. And again, he laughed. Humalukipkip lamang ako sa tabi. Mahigit isang oras ang layo ng bahay namin sa mansion nila Papa.

"Para saan ba'to at bakit kailangan mo pang pumunta sa amin?" I asked, kanina pa kasi iyan tumatakbo sa aking isipan.

He shrugged his shoulder, "I don't know." Walang kwentang sambit niya.

"What do you mean 'you don't know?' nag bibiro ka ba?" Sarkastiko akong tumawa. Saglit siyang bumaling sa akin kaya agad akong nag ayos ng upo.

"Hindi ko nga talaga alam," Sambit niya.

I scoffed, "Eh bakit pumunta ka sa amin kung hindi mo naman pala alam ang dahilan. Nakakatawa ka sa part nayun, Sir!"

"I don't know," He sighed. "He asked me if I know the address of your house and I said 'yes' kasi alam ko naman talaga then nakisuyo siya."

Napangiti ako. Iyon ang pinaka mahabang sinabi niya. Pinaka mahabang salitang binigkas niya, sa tuwing kasama kasi namin sina Kuya at iba pang mga kaibigan nila ay napakadaldal niya pero mag kaming dalawa ay halos iisipin ko nang nag i-ipon siya ng pera sa sobrang tipid magsalita.

Tumango na lamang ako sa kanyang sinabi. Look at me! Gustong gusto ipagsalita ng matagal si Gianlucas pero wala namang sasabihin. I shook my head. It shouldn't be my concern anymore.

I shrugged it off and mind my own business on my mind. Hindi ko alam kung gaano ka lalim ang narating ko sa aking pagmumuni. Nakarating kami sa mansion ng wala man lang akong malay.

Bahagya akong nagulat ng nag madaling bumaba si Lucas sa kanyang sasakyan. He politely open the door for me. I raise my brow. I thought he's expecting a 'thank you' from me, but akala ko lang pala.

"Hoy!" Tawag ko sa kanya. "Antaying mo nga ako!"

Hindi na lamang niya ako sinagot. Pinagbuksan kami ng dalawang katulong nina Papa ng malaki nilang pintoan. Kahit ilang beses na akong nakadalaw rito, manghang mangha pa rin ako sa classic na desenyo.

"There they are," Maligayang anunsyo ng boses ng matandang lalaki. It was ny father, the voice belong to my father.

"Magandang umaga po," Lumapit ako kay Papa, hinalikan siya sa pisnge at tinanggap ang yakap. I suddenly feel awkward when I saw the other two old man. They're probably here for business.

"Dad?" Lumapit si Lucas sa matandang lalaki. Oh it's his father!

"Philomena po," Pakilala ko matandang lalaking katabi ng tatay ni Lucas. I sweetly smiled at him after we shake hands.

Muli ay bumaling naman ako sa matandang lalaking naglahad ng kamay sa akin. There's something on his smile. Something different. Something you can't read or something you can't predict. Mag ama nga silang dalawa ni Lucas, they're intimidating.

"Lucasio Hontiveros," He said. "Nice to finally meet you, Ms. Philomena." And then we shake hands.

"Nice to meet you too, Sir. Lucasio." Magalang kong sambit.

He laughed. Nagulat ako roon. "Stop the formality." He said. "Don't call me 'sir' from now on you can call me 'Tito' or 'Daddy' o kahit anong gusto mo."