ျပည့္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနသလိုပဲ...မဟုတ္ဘူး..နတ္အိပ္ယာျဖစ္ရမယ္... အိစက္ၿပီး ထေတာင္မထခ်င္ဘူး...႐ုတ္တရက္ အိပ္ယာေလးက ထြက္ေျပးဖို႔ျပင္ေတာ့ သူမအျမန္လွမ္းဆဲြကာ ဖက္ထားလိုက္သည္...ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးႏိုင္ပါဘူးေနာ္...😊
သို႔ေသာ္ အိပ္ယာ ေလးက အိပ္ေစခ်င္ပံုမေပၚ အတင္း႐ုန္းကာ ေျပးဖို႔လုပ္ေနေတာ့ ျပည့္ကဖမ္းလိုက္ သူကေျပးလိုက္ႏွင့္ ျပည့္တျဖည္းျဖည္းအသိဝင္လာသည္....႐ုန္းေနသည့္ အိပ္ယာေလးကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္လိုက္ရင္း မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမရင္ခြင္ထဲမွာေလ ထိုခေလးမက ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို မ်က္ႏွာေလးမဲ့လ်က္ ႐ုန္းေနသည္...
လခြမ္း.....
ျပည့္အျမန္လြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွ ထကာ အခန္းျပင္ထြက္သြားေတာ့သည္...ျပည့္ ေခၚဖို႔ျပင္ၿပီးေတာ့မွ သူမလည္း႐ွက္႐ွာမွာေပါ့ ဟုေတြးကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆန္းစစ္မိေတာ့ ညကဝတ္ထားသည့္ဘအက်ႌမဟုတ္ပဲ လူကလည္း ဖ႐ိုဖရျဲဖစ္ေနသည္...
ဗုေဒၶါ..ငါ ညက ဘာမွမလုပ္မိပါဘူးေနာ္...လုပ္မိသလိုလိုပဲ...မလုပ္ခဲ့ဘူးမလားဟင္ 😩..
စိတ္႐ႈပ္လာကာ ေသခ်ာသိခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ျပည့္ အခန္းထဲကထြက္လာကာ ခြန္းသကို လိုက္႐ွာမိေတာ့ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိ..တကုပ္ကုပ္ႏွင့္အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္....ျပည့္ သူမေလးအနား တိုးသြားရင္း ရင္ခုန္ကာ စိတ္လႈပ္႐ွားလာသျဖင့္ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္တိုက္ရင္း.မဝံ့မရဲျဖင့္..
"ခ..ခေလး...မ ညကလုပ္ခဲ့မိတာေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေနာ္...မ အသိစိတ္လြတ္သြားမိလို႔ပါ..အဲ့ဒါကလဲ ခေလးကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ျဖစ္သြားရတာပါ....မကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္..."
ခြန္းသၿငိမ္သက္ေနရာမွ လွည့္ၾကည့္ရန္ျပင္ေတာ့...
"ခဏ..ခဏ..ခေလး...မလွည့္ၾကည့္ပါနဲ႔အံုး..မကို.စိတ္ဆိုးမဆိုးကို အရင္အေျဖေပးပါလားဟင္...မကို စိတ္ဆိုးရင္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပေနာ္..မဆိုးရင္ ေခါင္းခါျပပါေနာ္..."
ျပည့္ စိတ္လႈပ္႐ွားရင္ခုန္စြာျဖင့္ သူမေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္..သူမေလး ေခါင္းခါျပတာကိုျမင္မွ အလံုးႀကီးက်သြားကာ ျပံဳးကာ
အေနာက္မွေန၍ သူမကိုယ္ေလးအား အသာဖက္လိုက္ရင္း ကုပ္ပိုးေလးအားနမ္းလိုက္ကာ...
