Angel Of The Past ➳ Vmin

0.6~Uğursuz~

Jimin'in eli kolumdan çekildiğinde adam onu dövmeye çalışıyordu. Beni sürükleyen adamdan kolumu kurtarmaya çalışırken bir yandan da bağırıyordum.

-Bırakın onu! Ona dokunayım deme! Seni öldüreceğim şerefsiz!

Bir anda beni çeken adamın durmasıyla kafamı ona çevirdim. Şaşkınca adama bakarken gördüğüm bedenle daha da şaşkına dönmüştüm.

Annem adamı bıçaklamıştı.

-Lanet! Alın şu sürtüğü!

Adam bileğimi bıraktığında yerimde sendeleyip geriye doğru düştüm.

Jimin'i döven adam annemi uzaklaştırmak için yanına gittiğinde yerden kalkıp koşarak Jimin'in yanına gittim.

-İyi misin?

Yüzü kanlar içindeyken gözlerini ayırmadan anneme bakıyordu.

-Soyun şu sürtüğü!

Jimin çığlık atarak annemin yanına gitmeye çalıştığında onu kolundan tutarak durdurmaya çalışıyorduk. Şimdi tam zamanıydı Taehyung. Annemin acı çekmesine izin verme.

Bir adam annemin yanına gittiğinde derin nefes alarak odaklanmaya çalıştım.

Gözlerim parladığında etrafa mavi bir ışık hüzmesi yayıldı.

Herkes şaşkınca bana bakarken annemin yanındaki adamın zihnine girmeye çalıştım.

Çok efor sarfettiğimden bedenim yorulmaya başlamıştı.

Çok geçmeden adamın zihnine girdiğimde beklemeden pantolonuna takılı bıçağı aldım ve anneme sapladım.

Gözlerimdeki ışık söndüğünde olduğum yere çöktüm. Ellerimi dizlerime koyup başım yere eğik bir şekilde enerji kazanmaya çalışırken adamların bağırışları kulağıma ulaştı.

Kafamı zorla kaldırıp anneme son kez baktığımda ağzından kanlar akarken bana bakarak gülümsüyordu. Ağzını aralayıp mırıldandı. Sesini duymasam da dudaklarını okuyabilmiştim. Bana "Onu koru Taehyung, sana güveniyorum. " demişti.

-Anne!

Jimin çığlık atarak bir yandan ağlarken diğer yandan anneme doğru ilerlemeye çalışıyordu.

-Yakalayın şu çocuğu!

Adamlar bana doğru gelirken başımı çevirip Jungkook'a baktım.

-Şimdi.

Jungkook cebindeki şeyi birkaç denemede zorla yakıp meydanın ortasına attığında attığı şey birden patlamaya başlamıştı.

Herkesin dikkati dağılırken azıcık topladığım enerjimle Jimin'i kolundan tutup zorla kaldırdım.

Jungkook da benimle birlikte kalkıp Jimin'in kolunu omzuna attı ve adamların şaşkınlığından yararlanıp kaçmaya başladık.

Kasabanın içinde bizi kolayca bulacaklarından kasabanın çıkışına doğru koşmaya başladık fakat çok geçmeden Jungkook durmuştu.

-Siz devam edin, benim ailemi bulmam gerek.

Arkasını döndüğünde elimle kolunu tutup onu durdurdum.

-Olmaz Jungkook, bizimle gelmelisin.

Kafasını hızla iki yana salladı.

-Ailemi meydanda görmedim, kaçmayı başarmış olmalılar.

-Hayır Jungkook, gitme.

Jungkook şaşkınca bana baktı.

-Neden?