Angel Of The Past ➳ Vmin

0.8~Yaşlı adam~

Sabah dürtülmemle gözlerimi araladım. Jungkook bana bakıp gülümsedi.

-Hadi hyung kalk, gitme vaktimiz geldi.

Kafamı sallayıp yanımda uzanan bedene baktım. Çok masum uyuyordu. Bu insanlar ona nasıl kıyabiliyorlardı? Ben ona kıyamazdım.

-Jimin.

Elimi yanağına koyup okşadığımda gözlerini yavaşça araladı ve yüzüme baktı. Gülümsedim ve yaklaşıp alnına bir öpücük bıraktım.

-Gitme vaktimiz gelmiş.

Geri çekildiğimde yattığı yerden doğruldu ve gerindi.

-Taehyung.

Yanıma gelen Seon Woo'ya baktım.

-Al.

Elindeki pelerini uzattığında aldım ve teşekkür manasında kafamı salladım.

Pelerini üzerime geçirip şapkasını da taktım ve Jimin'e döndüm.

-Yüzüm görünüyor mu?

Alttan ona baktığımda gülümsüyordu.

-Hayır.

Elini şapkanın üzerine koydu ve okşadı. Gülümseyerek kafamı kaldırdığımda kafamdaki eliyle kafamı yere eğdi.

-Kafanı kaldırırsan görünüyor.

Kafamı salladığımda kıkırdayıp elini çekti.

-Ben açım.

Çocuklardan biri konuştuğunda neden adlarını hala bilmediğimi düşündüm. Gerek duymuyordum sanırım.

-Bakın.

Jungkook öne çıktığında herkesin bakışları ona çevrildi.

-Öncelikle yetkiliyle konuşup ona dün uydurduğumuz yalanı söyleyeceğiz. Eğer bizi aralarına alırlarsa-

-Bir saniye.

Araya girdim.

-Peki hangi köyden olduğumuzu sorarsa?

Gözlerimi Jungkook'a çevirdiğimde gözlerini yere indirdi. Sanırım düşünüyordu.

-Köyden olduğumuzu neden söylüyoruz ki?

Kafasını kaldırıp bana baktı.

-Dağda yaşadığımızı söylesek?

Gözlerimi yere çevirdim. Mantıklıydı.

-Ama 7 tane ailenin aynı dağda yaşamaları saçma değil mi?

İsmini bilmediğim çocuk haklıydı. Yalan söylediğimiz anlaşılırdı.

-7 tane aile olduğumuzu söyleyen kim?

Hepimiz bakışlarımızı Jimin'e çevirdik.

-Ben, Taehyung ve Jungkook kardeşiz. Biz bir aileyiz.

Daha sonra eliyle ismini bilmediğim iki çocuğu gösterdi.

-Siz ikiniz bir ailedensiniz.

Daha sonra eliyle Seon Woo ile bir çocuğu gösterdi.

-Sizde bir ailesiniz. Hepimiz akrabayız ve geçimimizi avcılık yaparak sağlıyoruz ama bir gün nasıl olduğunu bilmediğimiz bir şekilde biz ormandayken evlerimiz yanıyor ve ailelerimizi kaybediyoruz.

Sona doğru sesi kısıldığında elimi omzuna koydum. Gözlerini bana çevirince gülümseyerek diğer çocuklara baktım.

-Haklı, öyle demeliyiz.