Legolas i ty [ZAKOŃCZONA]

Legolas i ty #13

Obudziłam się z dużym bólem głowy. Jedyne co pamiętałam, to że Lotos zginął a potem ktoś mnie wziął na ręce. Zastanawiałam się ile spałam bo wciąż była noc. Odwinęłam bandaże z brzucha i ramienia. Nie było tam nawet śladu po ranach. Przebrałam się w strój do ćwiczeń i wyszłam z komnaty. Doszłam do sali tronowej Gondoru i weszłam.
- Co ty tu robisz? Jakim cudem stoisz i chodzisz? - zapytał najwyraźniej szczęśliwy Gimli.
- Zdaniem uzdrowicieli powinnaś spać jeszcze z tydzień - powiedział równie szczęśliwy Aragorn. Legolas po prostu się uśmiechnął.
- Musimy jechać pod Mordor aby odciągnąć wzrok Saurona od pierścienia.
Czy chcecie nam towarzyszyć?
- To niebezpieczne i głupie!... Na co jeszcze czekamy? - Gimliemu chyba zebrało się na żarty.
- Ilu nas będzie Aragornie? Zostają wszystkie kobiety i dzieci.
- Nie wszystkie - wtrąciłam mu nagle.
- Wszystkie i ty też zostajesz! - Powiedział a raczej krzyknął zdenerwowany Aragorn.
- Dobrze - powiedziałam z triumfalnym uśmieszkiem.
- Łatwo poszło - powiedział Legolas.
- Więc będę wracać do mojego zamku skoro nie jestem wam tu potrzebna. Musimy przygotować konie i smoki do drogo powrotnej.
- Co? Nie! Armia musi jechać z nami - powiedział Aragorn.
- Choćbyś był i królem całego świata to moja armia słucha tylko mnie - wysyczałam mu w twarz i wyszłam trzaskając drzwiami. Ktoś polazł za mną.
- Czekaj
- Na co mam czekać? Moi wojownicy giną codziennie w walce. Nie zamierzam tu siedzieć na dupie bo komuś coś się ubzdurało!
- Jesteś ranna.
- No chyba nie - powiedziałam wściekła bo ten ktoś to Legolas.
- Więc to udowodnij.
- Co proszę?! Chyba cię posrało do końca!
- Nie udowodnisz to zostaniesz.
Niechętnie odsłonęłaś miejsca, w których były rany. Teraz nie było po nich śladu. Gdy zasłoniłaś je koszulą Legolas podszedł niebezpiecznie blisko i pocałował mnie delikatnie i czule. Czekał aż odwzajemnie go. Zrobiłam to. Gdy się od siebie oderwaliśmy przysunął mnie do siebie i przytulił.