Meyus Ruhlar

2.Bölüm

Benim elimin sıcak olduğu kadar onunki soğuktu.

Kaya Gümüşay'la dün tanışmış ve az çok konuşup derse girmiştim. Dersten sonra da bir daha görmedim. Sanırım okula kayıt olmak için birkaç şey yapması gerekiyormuş.

Aman bana neyse canım! Ne yapacaksa yapsın!

Yattığım yatağımdan kalkarak telefonuma uzandım.

Müslüman Rahibeler

Kebap efe: Lan geçen gün benim aklıma şey takıldı.

Çisemimm: Ne takıldı?

Kebap efe: Rahibe kızlara denilmiyor mu? E biz erkeğiz. Hangi gereksiz gruba bu isimi koydu?

Sırık Yahya: Ben koydum. Zknsjz

Kebap Efe: .............

Kebap Efe: Bişey demiyorum.........

Romeo Eymen: Ben müslüman da değilim ki.

İzem: nE? KDKDJKDNDKD

Juliet Didem: nE? OSNSKDNDKDJD

Sırık Yahya: nE? LDKDKDNDKDJDJD

Romeo Eymen: Şaka yaptıydım lan sknsjs

Kebap Efe: Kahkaha tufanı

°°°°°°°°°°°

Gülerek telefonu bıraktım ve okula gitmek için hazırlanmaya başladım. Hava sıcak olduğu için beyaz, üzerinde sarı kirazların olduğu elbiseme uzandım ve üzerime geçirdim.

(İzem'in giydiği elbise)

Saçlarımı her zamanki gibi gevşek bir topuz yaptım ve hazır olduğumda Asmin'in odasına gitmek için odadan çıktım. Onun da hazır olduğunu gördüğümde beraber okula gittik. Asmin benim kız kardeşim. Benden bir yaş küçük ama ben okula bir sene geç başladığım için aynı sınıflarda okuduk ve üniversiteye de beraber girdik.

Bütün günü bizimkilerle beraber geçirdik. Şimdi de onlar her zamanki kamelyada oturuyorlar, ben ise lavaboya gitmek için yanlarından ayrılmıştım. Asmin'in bir ara Kaya'nın da geleceğinden bahsettiğini duysam da fazla umursamadım.

Lavaboda işim bittiğinde ellerimi yıkarken bir anda etrafı kaplayan siren sesleriyle neye uğradığımı şaşırdım. Bu bir yangın alarmıydı. Hemen kapıya koşup açmaya çalıştığımda kilitli olduğunu anladım.

Nefesim, anın gerginliğiyle kesilmeye başlarken telefonumu açtım ve Didem'i aradım. Açmadı. Muhtemelen kargaşadan dolayı duymuyordu. Sonra Yahya'yı aradım ve yine ulaşamadım.

Alevler gittikçe kapıya doğru yaklaşmaya başladığında iyice duvara sindim ve bağırmaya başladım. Ama yanan eşyaların çıtırtısından başka ses yoktu. Duman tüm odayı sardı. Boğazım dumanın etkisiyle yanınca öksürmeye başladım.

Bir müddet sonra başım döndü ve sırtımı duvara yaslayıp yere oturdum. Gözlerim giderek kapanırken ölümümün yaklaştığını hissettim. Ölümü hissetmek çok farklı bir duyguymuş. Ayağa kalkmaya çalışırken kalkamıyorsun, gözünü açmaya çalıştıkça göz kapakların sana inat kapanmaya çalışıyor. En kötüsü de kalbin acıyor. Ama hiçbir acıya benzemiyor. Bu zamana kadar çektiğin acılardan çok farklı. Kalbinin acıdığını hissettiğinde, beynin hiçbir şeyi sorgulamamaya başlıyor.

Gözlerim kendi bağımsızlığını ilan etmek istiyor gibi kapanırken, kapının sert bir darbeyle yere düşmesi bir oldu.

Birisi mi gelmişti, ölmeyecek miydim ben? Uzun boylu kişi gitgide yaklaşırken yüzünü hala ayırt etmiş değildim. Bir elini sırtıma diğerini bacaklarımın altına koyduğunda, son bir zorlamayla gözlerimi araladım. Kaya'nın gözlerini görünce şaşırsam da birşey diyemedim.

Bedenimin havalandığını hissettiğimde, kucağında olduğumu anladım. Burnuma nüfus eden kokusu, yanmakta olan genzimi rahatlatırken mırıldandım.

"Kokun," dedim ve birkez daha nefes aldım. "Karamel gibi, ve ben karamele bayılırım..." bunu ne cesaretle dediğimi bilmiyorum ama gerçekten karamele bayılırım.

"Beni koklamayı bırak da, kim seni oraya kilitledi, onu söyle. Söyle ki onu..." derken bir yandan da seri adımlarla merdivenleri iniyordu.

"Bilmiyorum."

Zaman kavramını git gide yitirirken, vücuduma nüfus eden havayla dışarı çıktığımızı anladım ama gözlerimi açıp bakamadım. Sesler ve varlıklar kendini yitirirken, en son Kaya'nın beni bir sedyeye yaptırdığını hissettim ve o anki güçsüz halimle gitmemesi için elini tuttum ama bunu o kadar güçsüz şekilde yapmıştım ki, o hissetmemiş bile olabilirdi...

▪️◾◼️

Okuduğunuz için teşekkürler. *-*