Shall We Run? (Menace Series #1) [on hiatus]

Chapter 14

Chapter 14

Dexter's POV:

"Oh, come on. He can't escape, he's asleep!"

"Siyempre pag nagising yan malamang tatakas yan! Anong klaseng utak mero'n ka?"

"Shut up, you two!"

"Sorry, master."

The loud noises made me come back to reverie. Where am I? Pictures of me punching some men flashed through my mind. Sinapo ko ang  noo gamit ang kanang kamay. Akmang itataas ko ang kaliwang kamay pero hindi ko magawa. I kept reaching for my arm pero hindi ko ito maangat.

Binuksan ko ang mga mata at inilibot ang tingin sa paligid. White seats and windows. Tumingin ako sa kaliwa at doon nakumpirma ang hinala. I'm inside a plane. Inangat ko ulit ang kaliwang kamay pero nang tignan ko iyon ay laking gulat ko nang naka-posas ang aking kamay.

"Pa'no ako nakapunta rito?" Wala sa sarili kong tanong. Umayos ako sa pagkakaupo at inilibot ulit ang tingin sa loob ng eroplano. Nadatnan ng mga mata ko ang dalawang lalaking nagbabangayan sa may unahan.

Habang pinagmamasdan ko ang dalawang lalakeng kanina pa nag aaway ay ang isa sa kanila ay biglang napatingin sa gawi ko. Binatukan naman nito ang kasama at naglakad papalapit sa kanya. Wala akong lakas para makipag suntukan o ano pa man kaya tinignan ko na lang ito nang masama.

"Sabi na sa'yo dagdagan mo yung sedative," siniko nito ang katabi. "Yan tuloy ang aga niya nagising. You know that it's a 13 hours flight?"

"Who the hell are you?" Pagalit kong tanog. "And pa'no ako nakarating dito sa eroplano? And where are we heading exactly?"

"Ano? Sasagutin ba natin ang tanong niya or si master na lang ang kakausap sa kanya mamaya?" tanong nung isa sa kasama niya na para bang binabalewala ang tanong niya kanina.

"Pucha, wala akong dalang pera kaya wala akong mabibigay sainyo!" Binitawan ko ang kanina pa tinitimping sigaw.

"What the heck is the noise about?!" Sigaw ng isang lalake mula sa likod na parte ng eroplano. Biglang napipilan ang dalawang lalakeng kaharap ko at bahagya pang umatras.

Naglakad papalapit sa amin ang lalaking sumigaw kanina. At pagalit na kinausap ang dalawang lalake kanina. Tinuro pa ako ng isang lalake kaya humarap sa'kin ang lalakeng tinawang nilang master.

Deep black eyes, greek nose and thick eyeborows. That is what I saw when the man that the two pricks called master faced me. But instead of  being frightened, I felt the opposite. Those eyes of his, his eyebrows, the shape of his face, even the way he stands is just the same as mine!

"Oh..." the man was shocked. But not as shocked as I am. "Y-you're already awake."

Kumunot ang noo ko at itinagilid pa ang ulo para mapagmasdan pa ng mabuti ang taong nasa harapan ko. No, it can't be.

"Daegan," tawag nito sa lalakeng tinanong akk kanina. "Uncuff him. Now," sinunod naman nito ang utos ng lalake.

And in a blink of an eye I found myselfself kicking Daegan's stomach. Ni isang suntok ay hindi pinakawalan ng kalaban. Akmang susuntukin ko ang isa pang lalake nang pinigilan ako ng lalakeng nag-utos na ipatanggal ang pagkaposas sa kanya.

"Don't Dexter," tawag nito sa pangalan niya. "They're not a threat." Dahan dahan kong binaba ang kamaong handang sumuntok kanina. Umalis na rin si Daegan at ang kasama nito.

Umupo ang lalakeng kasama ko. Maybe he's already in his late 50's? Or early 50's? May mga puting buhok na kasing sumisilip sa kulay tsokolate nitong buhok.