Midnight Romance (COMPLETED)

Epilogue

A/n: Sa mga sumama sakin hanggang dito salamat sa inyo. Nakatapos ako ng unang story ko dahil sa pagmomotivate niyo sa akin. Salamat at hinayaan niyo akong ibahagi ang laman ng mapaglaro kong imahinasiyon. <3

Epilogue

There is nothing more important in this world than power.

"Sandro, kung meron kang kapangyarihan magagawa mo silang kontrolin lahat mapababae man yan o kahit ano pa. Hindi ka dapat lumapit sa kung kani-kanino dahil hindi ka lang basta basta. You are my son and you are my successor." Paulit ulit na pinapaalala sakin ni papa ang mga salitang 'yon.

Hindi ako lumalapit sa mga trabahador sa bahay dahil mabababa ang tingin ko sa kanila yun ang turo ni papa. At ayaw rin ni niya na makikita niya akong nakikipag-usap sa mga mabababang uri ng tao.

Buong buhay ko, walang gustong lumapit sa akin at hindi na bago sa akin iyon. Mula ng mamatay si Mama ay si Michael lang ang kaibigan na tinuturing ko.

I thought I can live my life without any problem. I thought I can just obey my father but I realized, I can't.

Isang babae ang nasa hardin ng mansiyon at mula sa balkonahe na kinaroroonan ko ay tanaw na tanaw ko ang kaniyang ganda. Sumasabay sa galaw niya ang mahaba niyang buhok. She has pale skin na parang kapag konting hawak mo lang ay mamumula na. She has beautiful almond shaped eyes and small narrow nose. Her lips were small too.

"Do you know her?" I asked John one of our guard. He looked at the girl.

"Ah sir si Olivia yan, anak ni mang Eliseo iyong hardinero tsaka ni Issabel iyong katulong."

Sa ganda niya ay hindi ko akalaing anak lang siya ng hardinero at katulong. Mukhang alagang alaga siya.

There were times when I wanted to come near her. But I'm afraid that she might get scared. She looks fragile and that makes me think that I might broke her. My father's order also echoed in my ear so I tried to stop looking at her and start avoiding her. I only lasted for a week and here I am again. Admiring and looking at her from afar.

I saw her smiling after picking a piece of red rose. Her smile makes my heart beats faster.

Halos tatlong linggo akong nagpabalik balik sa balkonahe ng bahay tuwing umaga para lamang makita siya pati ang ngiti niya.

I like her, I really do. Nagkaroon ako ng lakas ng loob na lapitan siya. Pero agad din iyong nawala nang nalaman ko na dinala ni papa sa kung saan ang pamilya niya. Agad akong nakaramdam ng galit at kaba sa kung anong pwedeng gawin ni papa sa kaniya. Noon pa man ay nakikita ko na kung paano tingnan ni papa ang nanay niya. Maging siya ay kakaiba rin kung tingnan ni papa.

Hinawakan ko sa kwelyo ang isang tauhan ni papa.

"San niyo sila dinala?!" Galit amg nangunguna sa loob ko.

Tinuro niya sa akin kung saan nila dinala ang pamilya.

There I saw her begging for her life. She's kneeling in front of him. I can't stand seeing her in that condition. I can't stand seeing what my father is doing to her so I interrupted them.

"The Gomez have arrived. They're all waiting for you." I said coldly. I can see that she felt relieved when she heard me.

Itinulak siya ng aking ama sa akin. Gusto kong magalit nang makita ko ang hitsura niya gusto kong patayin ang gumawa nito pero pumasok din sa isip ko na siya ang ama ko.