ZİFİR ( KISA HİKAYE)

BAZI GERÇEKLER

Öylece baktım Kaner e bir şey diyemedim. Yanıma geldi. malzemelere bir tekme atıp etrafa dağılmasını sağladı. Beni tutup ağaca yasladı. Yolun sonuna gelmiştim. Gözlerimi kapattım.

Affet beni anne isteğini hayalini gerçekleştiremediğim insanları koruyamadığım vampirlerle barışı sağlayamadığım için affet. İçimden annemden yüzlerce özür dilerken dudaklarımda hissettiğim baskıyla gözlerimi açtım.

Kaner beni öpüyordu. Kendimi kontrol edemeyip öpüşüne karşılık verdim. Sanki bu bir vedaydı. Soracağı sorulara verilecek mantıklı cevaplarım yoktu. Büyük bir özlemle acı çekercesine öpüştük. Ayrıldığımız da Kaner alnını alnıma dayadı.

' Seni öldürmek zorunda kalmamı mı istiyorsun. Üstelik yaşanmamış bunca şey varken. '

Bir adım geriye atıp gözlerimi açtım. Gözlerimle onu sorguluyordum.

' Uluorta büyü yapmamalısın Aymira Ferzin Soylu. '

Koşmaya başladım. Anlamsızca koşuyordum. Kaçmak değildi yaptığım aslında sadece koşmak istiyordum. Kaner den değil berbat kaderimden kaçmak. Epey bir süre koştum. Sonra Kaner in kolumu tutması ile durdum.

' Benden kaçabileceğini mi sanıyorsun. '

Zaten bunu başaramayacağımı biliyordum desem bir anlamı olur muydu.

'Kaner. '

' Taner ve Esila ya haber vermeye gitmiş olmasaydım Çok daha önce yakalardım Aymira. '

' Onlara söyledin mi. '

' Evet. Eve geçiyoruz dedim. '

...

Beni evde öldürecekti. Ona karşı çıkacak bir şey yapmadım. İki doğal düşmanın birbirlerinden etkilendiği bir hikaye başka türlü bitemezdi. Ondan fazlasıyla etkilendiğimi böyle bir anda anlamam ise kaderin bir oyunuydu. Eve girdiğimizde Kaner kendini koltuğa attı. Nerdeyse koltuk kırılacaktı.

' anlat dinliyorum. Ne yapmaya çalışıyordun orada '

Anlamadı desem adımı söylemişti.. sadece büyücü olduğumu değil kim olduğumu bile biliyordu.

' Sen nerden. ' dediğimde güldü.

' ama sen beni fazla hafife alıyorsun zoruma gidiyor kızıl kraliçe. Gerçekten sakladığını mı sanıyordun '

Anlamıştı ama ne zaman. Niye beklemişti. Kendimi ele vermem için mi. Grubundan birini öldürmek için ispata ihtiyacı vardı tabi.

' ne zaman anladın. '

' Kanımın seni güçlendirdiği gün sende bir tuhaflık olduğundan emindim. '

' Herkes mi anladı '

' Hayır. Sadece ben. Kimse tam olarak anlamadı durumu. Herkes kanımı yanlışlıkla fazla içip şans eseri ölmediğini düşünüyor. Tabi kanı çabuk yakman için dövüştürdü büyükbabam bizi. Kimse o kanı içerken beni öldürmeyi ne kadar arzuladığını görmedi. Benim dışımda. O gün büyücü olduğunu tahmin etmiştim. Ama kim olduğunu bilmiyordum. '