Siz, siz olun bilgisayarınızın kamerasına bant yapıştırın, eğer yapmazsanız hayatınızın aşkıyla karşılaşabilirsiniz...
Şöyle değiştiyorum...
Siz, siz olun asla ve asla bilgisayarınızın kamerasına bant yapıştırmayın.
Hayatınızın aşkı daha önemli...
H...
2023 duyurusu.. Şaşkınsınız biliyorum ya da bu hikayeyi tamamen unuttunuz. Unutmanız iyi oldu çünkü baştan başladım. Sil baştan konu değişmeden yeniden yazıyorum.
Bu hali daha hoş olacak emin olabilirsiniz..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bir süre neden olmadığımı vs bütün sorularınızı bu hesaptan bana sorabilirsiniz şu an gizli anında dönüş yapacağım ama merak etmeyin.. hesap da yeni cidden sıfırdan başlıyoruz.. 🛐
Karşımda duran ekrana bakıp, ellerimi klavyemin üzerinde gezdirmeye başladım. Protez tırnaklarımdan çıkan o rahatlıcı sesle daha da hızlanıp derin bi nefes aldım. Eğer hızlı olmazsam bu ders elimde patlayacak ve büte kalacaktım..
Ben derslerimi, ödevlerimi, sorumluluklarımı son gün bırakan o kızdım. Düzen takıntım yoktu, dakik asla değildim. Değer verdiğim tek şey kendime ayırdığım zaman dilimiydi.
Gözlerimi yavaşça ekrandan çekip ellerimle anlımı sıktım. Başım ağrıyordu, ders çalışmaktan nefret ediyordum.
Yanımdan gelen sandalyenin tiz sesiyle sağıma döndüm. Elif, bilgisayarını masaya yerleştirmiş bi yandan da gözleriyle bana bakıp ne kadar kötü durumda olduğumun analizini yapıyordu.
"Birazdan intihar edecekmişsin gibi duruyorsun," dedi. Doğru tahmin. İlk önce bilgisayarı duvara fırlatacaktım sonra da çığlık atarak kütüphaneden koşturarak çıkacaktım. Sonunu tahmin edin, bi uçurum kenarı..
Hafifçe kaşlarımı çatıp,"O kadar kötü mü duruyorum?" diye sordum. Tamam biraz nefret ediyor olabilirdim ama dışarıya bu derece yansıması morel bozucuydu.
"Hayır kötü duruyorsun demiyorum sadece yorgun gözüküyorsun. Eve gitmeye ne dersin, biraz dinlenmiş olursun. Kaç saattir buradasın sen ?"
Sol bileğimde ki saatti hafifçe yukarı kaldırıp kontrol ettim. Yaklaşık 5 saattir kütüphane ders çalışıyordum bu kadarı benim için çok fazlaydı, hemen evime girip uyumam ve bir daha da asla kalkmam lazımdı.
Bana iyi gelecek tek şey sonsuz uyku.
Eşyalarımı toplayıp hepsini çantamın içine tıktım. Bi yandan da ayağı kalkıp, bir şey unuttum diye masanın üzerinde gözlerimi gezdirdim. Elife dönüp fazla ses çıkmaması adına kulağına ekilip fısıldadım, "Yaklaşık 5 saattir buradayım, götüm dümdüz oldu. Ben kaçıyorum sana kolay gelsin yarın okulda görüşüyoruz. Beni haberdar et." dedim.
