⤤𝐴𝑟𝑒 𝑌𝑜𝑢 𝐼𝑚𝑚𝑜𝑟𝑡𝑎𝑙⤦ 𝓌𝓌 𝒻𝒶𝓃𝒻𝒾𝒸

15/05/1943

15/05/1943

Oğlan bir elindeki asaya bir de yerde yatan beyazlar içindeki mavi saçlı kızın bedenine bakıyordu.

İlk cinayetinin böyle olmasını planlamadığı yüzündeki ifadeden aşikârdı. Asası elinden düştü ve hızla kızın bedeninin yanına koştu.

Ölmüş olamazdı, değil mi?

Kızın yaşayıp yaşamadığını kontrol etmek adına iki parmağını boynuna götürdü. Daha nabzını bulamadan Raven boynundaki parmaklara dokundu buz tutmuş parmaklarıyla.

Tom hızla ayağa kalktı.

"Korkuttum mu seni?"

Elleriyle yerden destek alarak az önce oğlanın yapmış olduğu gibi ayağa kalktı kız "Üzgünüm, tahminin doğru çıktı. Maalesef hiçbir şekilde ölemiyorum." dedi yüzündeki yorgun gülümsemeyle.

"Maalesef derken? Ne kadar harika bir şey, farkında mısın?!" kızın neden şikayetçi olduğunu anlamıyordu. Kendisi ölümsüz olmak için o kadar çabalarken onun bundan hoşnut olmaması çok saçma geliyordu.

Kız usulca ayağa kalktı, üstünde öldüren lanetin verdiği sersemliğe rağmen sakin ve tane tane konuşmuştu "Her kahrolası güne yeniden uyanmak güzel mi sanıyorsun?"

Tom Raven'ın bu pervasız, umursamaz ve küçümseyen tavrı karşısında afallamıştı "Her 'kahrolası' güne ben de uyanıyorum mavi şeytan."

"Ama sen bunu yedi yüz on dokuz yıldır yapmıyorsun, değil mi?" sesi titremişti. "Yorucu... Ne yüreğimin ne de bedenimin kaldırabileceği kadar yorucu."

Raven Tom'a yaklaştı, aralarında bir adımlık mesafe olunca durdu. "Kaç kere ölmeyi denedim biliyor musun? Kaç türlü şey denedim ölmek için?"

"Ölmeyi neden diledin ki? Sonsuza kadar yaşayıp herkesten üstün bir varlık olabilecekken hem de..."

Anlamaya çalışıyordu Tom, bir insan neden böylesine ölmek isterdi ki?

"İnan bana, benim için yaşam ölümden beter... Nefes aldığım her dakika ciğerlerime işlenen bir işkence. Attığım her adım, ayaklarıma haksızlık. Ne ben yaşamı hak ediyorum, ne de yaşam beni."

Derin bir nefes aldı kendini toparlamaya çalışıyordu.

"Ölümsüzlük güç değil Marvolo. Ölümsüzlük bir lanet."

Tom tek bir kelime bile etmeden dinliyordu kızı. Nereye varacağını merak ediyordu.

"Kötü davranışının karşısında verilen bir ceza gibi. Sen her ne kadar ödül gibi görsen de; benim yarım kadar yaşasan sadece, tartışmasız nefret edersin. Hayatına dokunan herkesin sırayla ölümünü göreceksin, sevdiğinin ölümünü göreceksin..."

Sessizlik yemini etmişti sanki oğlan.

Raven kollarını göğsünün altında kenetledi ve başını yana yatırarak sesindeki cüretkâr tınıyla sordu.

"Gerçi sen birini sevebilir misin ki?"

...