Bad or Soft

14

JIJ
De afgelopen nacht en dag had je levenloos voor je uit gestaard. Je had niets gegeten en ook geen honger. Je mocht niet op bezoek bij Peter en niemand liet je weten hoe het met hem ging. Jake probeerde met je te praten maar je had gene zin in hem. Hij was degene die je van Peter weghield eergisteren.

Je staarde naar het bed van Peter. Het was opgemaakt en verschoond. Het leek alsof Peter er nooit in had geslapen.

Je voelde het bed iets inzakken en hoopvol keek je opzij. Helaas trof je Jake aan, geen Peter. Zuchtend richtte je je blik weer op de muur. "Ali... Het is twee dagen geleden. Je moet iets eten." Jake hield een broodje omhoog. Je pakte het aan en liet het vallen. "Praat dan in ieder geval tegen me." Langzaam schudde je je hoofd als antwoord.

"Ali ik-" Hij onderbrak zichzelf. "Ik had je nooit tegen moeten houden.

Je keek hem woest aan en voor het eerste in twee dagen zei je iets tegen Jake. "Klopt Jake. Ik had hem kunnen vangen. Of anders bij hem in de ambulance kunnen zitten. Maar jij komt er altijd tussen!" Je stem brak en een traan verliet je oog.

"Als je hem ving was jij degene in het ziekenhuis Ali."

"Dus?"
"Dus dat zou ik mezelf nooit vergeven."

De badboy van de school die jou wilde redden. Alsof je dat moest geloven. "Sure. Whatever." Je staarde weer droevig voor je uit. Jake zocht het maar uit.

Hij liet zijn hoofd zakken en liep door de deur naar buiten.

JAKE
Ik had haar moeten zeggen dat Peter het gaat redden doordat hij spiderman is. Maar dan zou ik geen kans meer maken. Als ze dat wist zou ze ongetwijfeld voor hem kiezen.

In gedachten verzonken liep ik tegen Wyatt op. "Hey man. Sup?"
"Ali."
"Zet je eroverheen Jake. Ze kiest uiteindelijk vast voor jou. Dat doet elk meisje. Je moet gewoon iets meer je best doen. Je bed komt ze wel in."

Ik wist niet meer of ik haar alleen voor mijn bed wilde. Misschien wilde ik wel speciale momenten met haar hebben. Elkaar in de ogen staren en samen in slaap vallen. Ik schudde de gedachte van me af.

"Ja. Zoals ieder meisje." Maar ze was niet zoals ieder meisje. Ze was anders. Ik kon het niet zo goed plaatsen. Misschien was het omdat ze me haatte.

Wyatt gaf me stomp tegen mijn schouder en liep naar een groepje Britse meiden. "Hello there, pretty one." Hij knipoogde naar een van de meiden en ze giechelde. Ik slaakte een zucht en liep naar buiten.

Rechts zag ik een groepje jongens in het zwart. Ze praatten over meiden. Mijn Engels was niet zó goed, maar ik kon de basis. Ik liep vlak langs ze heen en meende een mes te zien. Op dit soort vlakken ben ik erg voorzichtig, dus liep ik er zo snel mogelijk van weg.

Ik nam plaats op een bankje en staarde voor me uit. Ik was niet goed met meiden. Niet voor relaties enzo. Wacht relaties? Ik schudde de gedachtes van me af en dacht aan een filmpje die ik op youtube had gezien.

JIJ
Waarom bemoeide iedereen zich met jou? Misschien had Jake wel gelijk. Je moest erover praten. En misschien moest je jezelf wel herpakken. Vannacht ging je naar het ziekenhuis. Stiekem. Punt uit. Niemand die je tegen hield.

-

Jake lag in zijn bed en was in een diepe slaap gevallen. Je schreef even een briefje die je achter liet op je kussen.

Ik ben naar Peter toe. Kom morgen ochtend om 9.00 weer terug
-A

Je pakte een tas, wat te eten en warme kleren. Voorzichtig opende je het raam en klom via de brandtrap baar beneden.

Eenmaal beneden keek je even om je heen. Niemand die je had gezien. Top. Je liep naar het busstation en ging op het bankje zitten. "Hoi." Een jongen van jouw leeftijd met blond haar en groene ogen keek je aan. Je wist zeker dat je hem eerder had gezien maar je wist niet waar. "Hey." Je glimlachte.

"Wat doe je zo laat buiten?"
Een schok ging door je lichaam. Er miste één woord, en dan zou het precies de zin zijn die hij tegen je had gezegd. Met trillende handen keek je voor je uit. "Uhm... Ben je oké?"

"J-ja, ja ik ben oke."
Hij geloofde je niet maar hield zijn schouders op. "Waar ga je heen?"
"Ziekenhuis." Het kwam er uit als gefluister.

"Voor jezelf? Is er iets gebeurd?" Je wist zeker dat hij gewoon aardig probeerde te zijn. "Ja. Mijn beste vriend ligt daar. Hij viel bijna dood... Om kinderen te redden." Het was even stil. "Oh. Ik ga naar een vriend. Ik ben mijn huis uit gesneaked. Vanwege mijn vader."
Vragend keek je hem aan en met je ogen vroeg je om uitleg.

"Mijn moeder is een half jaar geleden overleden en sinds dien is mijn vader anders. Strenger, bozer. Hij heeft geen tijd meer voor me."

Met medelijden keek je hem aan. "Ik heb mijn moeder ook verloren. Mijn vader zit nu aan de alcohol."

Jullie staarden elkaar aan. Zijn ogen twinkelden door het maanlicht. Het was... best schattig. Je glimlachte en hij glimlachte terug. Hij stak zijn hand uit. "Mason." Je pakte zijn hand aan. "Alexandra. Mijn vrienden noemen me Ali of A." Weer glimlachte je en jullie hielden elkaars handen een paar seconden vast. Toen je door hd dat je hen niet losliet trok je je hand terug en wendde je blik met rode wangen af.

"Het is oké Alexandra."
"Noem me alsjeblieft Ali."
"Het is oké Ali."