Bad or Soft

26

PETER
Ik had een tijdje niet gedacht aan Spiderman zijn, maar ik had een beetje het gevoel alsof ik het snel moest gebruiken. Ik keek naar Jake die druk aan het praten was met Mason. Jake wist het. Hij was de enige die het wist. Zal ik hem om hulp vragen? Maar ik mocht hem niet eens zo erg. Ik liet het maar even gaan.

"Waar denk je aan?" Nora liep ineens naast me. "Niets bijzonders." Antwoordde ik. Er volgde een diepe zucht naast me. "Wat is er?"

"Ali, Noah, jij." Zei ze. "Wat?"

"Ali zou net zo goed dood kunnen zijn, Noah vindt me niet leuk en jij verzwijgt dingen?"

"Nora, ik verzwijg niets. Het is niets belangrijks. Het heeft niets met de missie te maken en niet met jou. Maak je geen zorgen."

"Mag ik het dan weten?"

Nee. "Misschien later."

Nora knikte en begon over iets anders. Ik had hem niet zien aankomen. "Denk je dat Mason en Jake elkaar leuk vinden?" Ik keek naar Jake en Mason. Ik had er niet echt bij stil gestaan dat dat een mogelijkheid was. "Geen idee. Zou best kunnen."

"Ze praten over van alles en ik denk dat Mason aan het flirten is." Nora lachte zwakjes. Ze was best schattig. Maar Alexandra is veel schattiger natuurlijk. Duh. "Ben best wel nieuwsgierig. Ik vraag het Jake nog wel."

"Ja, hoe zit het nou met jou en Jake?"

"Wat bedoel je?" Zei ik langzaam.

"Jullie haten elkaar toch? Of niet?"

Ze had gelijk. Maar haten we elkaar nog steeds? Ik had werkelijk geen idee.

"Hm, ik weet het niet zo goed. Het klopt, we haatten elkaar eerst, maar ik weet niet wat het nu is. Ik denk dat we oké zijn, maar ik weet niet of hij er ook zo in staat."

"Ik heb geen idee. Vraag het hem zou ik zeggen."

Nora had een punt.

TONY
Het was zover. Ik had een nachtuniform aangetrokken. Het petje trok ik zover mogelijk over mijn gezicht. "Ik ben klaar boys."

"Je das." Mare liep naar me toe en ging voor me staan. "Ik help je wel." Fluisterde ze verlegen. Waar was die bitch van net? Ik ging recht staan en keek mee. Ik was een stuk groter dan Mare dus ik keek op haar neer. Ze pakte mijn das en strikte hem langzaam. Toen ze hem klaar had hield ze hem vast en keek er even naar. Toen keek ze langzaam omhoog. "Nu is hij goed." Fluisterde ze zacht. "Dankjewel Mare." Mijn stem was laag en zacht.

Ik keek in haar blauwe ogen. Haar krullen zaten een beetje warrig en ik deed een pluk achter haar oor. "Je hebt mooie ogen." Mijn stem was dieper als normaal. "Jij ook." Een blos trok over Mares wangen toen ze het zei. Ik glimlachte. "Ik moet gaan." Mijn hand legde ik op haar schouder en terwijl ik me omdraaide liet ik hem er langzaam afglijden. Verbijsterd liet ik Mare achter.

Ik liep de gang op. Het was rustig, niemand te zien. Aan het einde van de gang stonden twee jongens. Bewakers. "Hey boys." Ik herkende er een. Connor. Hij zat in mijn trainingsgroep.

"Hey Tony." Hij glimlachte en liet me erlangs. Oké. Dat zijn al twee bewakers waarmee ik moet dealen.

Ik liep maar de uitgang en keek verbaast om me heen. Ee stond niemand. Net toen ik de klink wilde pakken sprongen er drie meiden tevoorschijn. "Pasje." Zeiden ze. Ik liet ze mijn pasje zien en ze lieten me erlangs. Die meiden gingen een groot probleem worden. Buiten stonden ook nog drie bewakers. Alledrie hadden ze een geweer. Hier ontsnappen is moeilijker dan ik dacht. Maar het was mogelijk. We moesten gewoon een goed plan bedenken. De vraag was alleen of we het zouden redden met zijn drietjes. Eigenlijk hadden we outsiders nodig.

Ik zuchtte toen ik terug liep. We zullen zonder moeten doen.

Ik opende onze kamerdeur en de meiden sprongen snel op. "En?"

"Bijna onmogelijk. Bijna."

"Dus je hebt een plan?" Vroeg Mare.

"Nog niet."

"Waar wachten we op.?" Alexandra pakte een schetsboek en drie pennen. "Wat heb je gezien?"

JAKE
Peter liep op me af. Ik zuchtte. "Hey Peter, sup?"

"Hoi, ik dacht laten we praten." Zei Peter.

"Over?"

"Spiderman."

Jake keek me verbaast aan. "Het was een gokje. Is het echt zo? Ik dacht van niet." Geschrokken sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Shit hij wist het dus niet echt. "Uh."

"Oké. Nou ja. Je weet het nu. Maar, hoe? Waar kwam het gokje vandaan?"

"Gast. Je gooide me naar de andere kant van de kamer. Zonder spieren."

"Hey! Ik heb spieren!" Ik trok mijn shirt omhoog en mijn sixpack kwam tevoorschijn. Jake grijnsde en liet die van hem zien, die tien keer duidelijker was. "Oh."

"Toen sprong je op dat busje en je kleefde vast met je hand. Ik wist alleen niet zeker of het alleen zo leek of echt zo was." Vervolgde Jake. "Ik vermoedde het gewoon."

"Waarom heb je het niemand gezegd?"

"Dan zou jij populair worden bij de meiden, en ik niet meer." Hij keek me strak aan. "Oh." Was het enige dat ik kon zeggen.

"Maar waar wilde je het over hebben?" Jake herpakte zich professioneel. "Ik heb mijn pak niet meegenomen, maar ik denk dat we Spiderman misschien nodig gaan hebben."

"En nu wil je mijn standpunt en idee weten."

"Ja."

"Ten eerste, ja we hebben je nodig. Ten tweede, een pak hoeft niet, alleen een vermomming waarin je je kan bewegen. Of je vertelt het iedereen."

Ik dacht na. Iedereen vertellen was geen optie. En waar konden we een vermomming vandaan halen? Het is niet alsof Nick Fury ineens kwam om te helpen. Ik zuchtte diep. En wilde Jake me wel echt helpen hiermee? Ik wist niet of hij me nou haatte of niet.

"Jake, haat je me?"

JAKE
"Jake, haat je me?" Vroeg Peter.

Ja, ik haatte hem. Het is gewoon makkelijker geworden om te doen alsof ik hem mag. Hij zit achter Ali aan. Maar dat was logisch.

Nu waren we op weg om haar te redden, het zou flauw zijn als het door mijn haat niet zou lukken.

"Nee Peter, ik haat je niet. Maar dat betekent niet dat ik je mag."

"Hoe moet ik dan op je advies vertrouwen, Salvatore?"

"Het zou zwaar klote zijn als het plan mislukt door mij die jou niet mag, right?"

Peter knikte. "Dat is waar. Oké, waar haal ik een vermomming vandaan, en hoe kom ik weg zonder dat iemand het door heeft?"

Goede vraag. We hadden niet echt extra kleding mee.

Ineens wist ik het. Het was risky, maar mogelijk. "Ik weet het. Luister..."