Bad or Soft

20

PETER
Ik bevroor voor een moment, maar toen het busje wegreed rende ik erachteraan. Ik hoorde de anderen meerennen, maar no way dat ze me bij konden houden. Ik racete verder. Toen ik vlakbij de bus was versnelde ik en sprong erbovenop.

"PETER! WAT?" klonk Annie's stem verward. Ik draaide mijn hoofd om en keek in Jake's ogen. Hij stak zijn hand op met zijn mobiel erin en als reactie pakte ik de mijne.

SALVATORE
Jake: 'Peter, gast. Hoe?'
Ik: 'Adrenaline'
J: 'sure spiderman.'

Geschrokken staarde ik naar het scherm. Hoe?

Ik: 'dek me met deze.'

Ik klikte mijn telefoon uit en kroop naar voren over het dak van de bus. Ik liet mezelf op de voorruit zakken en als reactie slingerde het busje alle kanten op. Ik plaatste een hand op het dak zodat ik bleef kleven.

De jongen trapte op de rem en het busje kwam tot stilstand. "Ga eraf. Wees slim." Een groepje jongens stond voor me, eentje had een mes. Ik sprong op de jongen af en griste het mes uit zijn handen. Ik landde en draaide me vlug om.

Een van de jongens rende op me af. Ik bukte zodat hij voorover viel en gooide hem hard op de grond. Vervolgens trapte ik een ander in zijn kruis en gebruikte een andere jongen als schild.

Doordat ik druk bezig was had ik niet door dat het busje al vertrokken was. Met een ruk draaide ik me om en rende achter de bus aan. Had ik mijn pak maar mee.

Na een tijdje stopte ik met rennen en zakte op de grond.

JIJ
Ik hoorde een bonk op het dak van de bus. De bus slingerde en kwam tot stilstand.

Twee jongens hielden mij en het meisje vast en de rest rende de bus uit. Ik hoorde wat gepraat en daarna gekreun.

"Laat ons los. We hebben niets fout gedaan."
Het meisje naast me trok wild aan de touwen en pverdreven keek ze de jongen die haar vasthield aan. Het was dom, maar kwam goed uit voor mij.

"Waarom zouden we je loslaten?" De jongen grinnikte. Een lach vormde op zijn gezicht en het meisje barstte in lachen uit. Ze stopte met trekken en hield haar handen omhoog. Vervolgens maakte de jongen haar los. "Dankjewel."

Met grote ogen keek je ze aan. Je kon niets uitbrengen. Je deed je mond open om iets te zeggen maar vrijwel meteen sloot je hem weer.

"Ik was het lokaas." Ze liep naar je toe en haar donkere ogen staarden in de jouwe. Je slikte hoorbaar en zij grinnikte.

"Wat gaan jullie met me doen?"

"Dat wordt daar besloten."

"Waar?"

"Hydra Industries."

"Wat is dat nou weer?"

"Daar kom je nu achter."

Het busje stopte en de jongens trokken je eruit. "Hey! Ik kan ook zelf lopen. Je schudde je armen los en stapte door." De twee jongens keken elkaar aan en hielden toen hun schouders op.

Je keek om je heen. Er was een groot plein met wapens en vervoersmiddelen. Aan het einde van het plein stond een groot gebouw. He was een sport betonblok. Groot, vierkant, grijs en bijna geen ramen. Het krioelde er van de mensen. Hier wegkomen was niet echt makkelijk. Je slaakte een zucht en liep in gedachten verzonken door.

Is de groep me aan het zoeken? Hebben ze de politie gebeld? Hoe kom ik hier weg? Wat gaan ze met me doen?

Je had veel vragen maar geen antwoorden.

"We zijn er." Het meisje sprak hardop, maar niet tegen iemand specifiek. Je werd naar voren geduwd en struikelde half over je voeten.

Waar was je? Het was een redelijk grote ruimte met geen ramen. Felle witte lampen verlichtten de kamer. De deur werd achter je dichtgegooid en daar was je dan. Helemaal alleen, in een witte kamer met alleen een bed, een tafel en een wasbak. Op de tafel lag een envelope. Je pakte hem op en opende hem.

Beste Alexandra Jones,

Je vraagt je vast af waarom je hier bent en wie de opdracht heeft gegeven om je mee te nemen.

Je bent in HYDRA Industries. We verwachten dat je meewerkt en alles doet wat je gevraagd wordt.

Als je luistert, worden je omstandigheden steeds beter en zul je meer vrijheid krijgen. Zodra je tegenstribbelt krijg je een punt. Bij ieder punt gebeurt er iets.

Wij testen nieuwe technologie en nieuwe theorieën. Je zult veel zien, maar weinig mogen.

Er zijn twee categorieën. De omeni's en de opasa's.

Je wordt eerst getest en dan wordt je een categorie toegewezen. Alle uitleg verder volgt.

Succes.

Met opgetrokken wenkbrauwen legde je de brief neer. Oké. Ze wisten je naam en ze wilde wat van je. Maar waarom jij?

MASON
De bel ging. Ik zuchtte en stond op. Noah had blijkbaar hetzelfde gedaan, want hij stond al voor de deur. "Wie zijn het Noah?"

"Jake, Peter, Annie en Wyatt."

"Geen Alexandra?"

"Nee."

Verbaast liep ik naar de deur. "Sup?"
Iedereen begon door elkaar heen te praten en ik begreep er geen woord van. "Uhm, kom even binnen."

"Dus Ali is weg?" Ik zette kopjes thee en koffie op tafel en iedereen pakte er een. Peter knikte en keek naar beneden. Hij had een schaafwond op zijn been en blauwe plekken op zijn armen.

"Dan moeten we daar iets aan doen." Noah stond op en sloeg zijn armen over elkaar. Iedereen knikte instemmend.

"We kunnen het ook gewoon aan de politie over laten." Annie zakte onderuit. "Ze heeft een punt. Laten we de Politie bellen." Wyatt pakte zijn telefoon en toetste het nummer in.

"911, zijn er problemen in uw woning?"

"Nee. Niet in mijn woning. Mijn vriendin is ontvoerd."

"Wanneer en waar?"

"20 minuten geleden, Sandstreet."

"We kunnen haar niet als vermist opgeven, dat kan pas na 24 uur. Als ze morgen nog weg is, bel dan nogmaals."

"Maar-"

Wyatt keek verbaast op zijn telefoon. "Ze hebben opgehangen."

"Geen hulp van de politie dus." Noah liep boos naar de woonkamer.

Ik zuchtte en riep hem terug.

"Jongens. Laten we haar gaan zoeken."