Bad or Soft

24

MASON
Noah sliep diep. Hij ademde diep in en liet daarna zijn lucht langzaam ontsnappen. Nora zat naast hem en staarde naar zijn gezicht. Ze had overduidelijk een crush op hem.

"Hey Nora."
"Hey Mason."

Ik nam plaats naast Nora. "Heb jij een vriendin?" Vroeg ze. Ik schudde lachend mijn hoofd. "Nee, jij?" Ook zij schudde haar hoofd. "En die jongen die je gezoend had? Toen je Ali belde."

"Ik was op een feestje, het stelde niets voor. Hij was gewoon cute." Ik knikte als reactie en we zaten in stilte.

"We moeten echt verder." Ik hoorde de stem van Jake wanhopig vanachter me. "Jake, geef Noah een beetje rust. Hij heeft het nodig. Over een paar uurtjes kunnen we weer gaan." Wyatt legde zijn hand op Jakes schouder en Jake hield diep adem. "Maar straks is ze- Je weet wel." Hij fluisterde het bijna.

"Nee. Dat is ze niet." Ik stond op en liep naar Jake. "Ze leeft nog. Ik voel het." Ik legde mijn hand op zijn schouder en Wyatt ging bij Annie en Peter zitten. Jake kalmeerde en ik trok hem in een knuffel. "Bro, wat doe je?" Zei hij zacht. "Je hebt het nodig. Iedereen heeft het soms nodig." Ik drukte hem tegen me aan en hij knuffelde terug. "Bedankt."

NOAH
Ik was wakker, maar hield mijn ogen dicht. Door mijn wimpers heen had ik Nora naar me zien staren. Jeetje, kan ik alleen slapen? Ik had weer de kracht om te gaan maar wilde nog niet opstaan. Jake zou gelijk weer willen vertrekken. Ja, ik vond Ali leuk, maar ik moet zelf ook genoeg kracht hebben. Genoeg energie voor de dag, ik had nu energie voor hooguit een middagje.

Ik besloot toch maar mijn ogen te openen. Nora's ogen lichtten op. "Hey Nora." Ik klonk misschien een tikkeltje geërgerd. "Hey Noah." Ze had het niet eens door. Ik zuchtte en ging rechtop zitten. "Heb ik nog iets gemist?" Nora schudde haar hoofd. "Niet echt, iedereen is down enzo, maar dat is logisch."

"Als Ali er was zou ze wel een peptalk geven."

Nora stond gelijk op. "Jongens! Kom eens." Iedereen verzamelde zich bij de auto. "Ali is weg, en dat is balen. Maar we doen meer dan we mochten, alles wat we kunnen, om haar te helpen. Ze leeft nog en wij zoeken haar. Meer kunnen we niet doen. Ze zou willen dat we het gezellig hadden, dus laten we iets meer genieten en onszelf credit geven voor wat we allemaal doen."

Ze keek ons een voor een aan. Iedereen glimlachte en knikte. "Je hebt gelijk. We doen dit voor Ali." Ik zuchtte zachtjes. Was Ali maar hier. "We kunnen gaan." Zei ik. Ik stapte de auto in en startte hem.

JIJ
De jongen had zich voorgesteld als Tony. Hij zocht tussen de naamkaartjes. "Ik zie nergens Alexandra of Mare staan."

"O-oh. Gek." Mare knikte snel. Jij was in ieder geval niet de enige die zenuwachtig was en waarvan er geen naamkaartje was, dus het viel minder o- Wacht. Mare is misschien ook ontsnapt...? Je keek haar aan, en zag een zenuwachtig meisje. Een meisje die gefrustreerd en verloren was. "Mare?" Zenuwachtig wendde ze haar blik af. "Ja?"

"Wat moet er gebeuren met meiden die ontsnappen?" Ze slikte hoorbaar. "Die... D-dood..."

Tony knikte. "Ja. Klopt."

"Ik moet Mare even iets vragen." Je trok Mare mee en liet Tony verbaasd achter. "Ben jij ontsnapt?"

Mare schudde heftig haar hoofd. "Nee! Tuurlijk niet. Ik werk hier!"

"Ik ben wel ontsnapt." Fluisterde je. "Wat zei je?" "Ik ben wel ontsnapt, Mare."

Mare zette een stap achteruit. Shit. Had je het mis? "Ik... ook." Zei ze. Je hield opgelucht adem.

"Meiden de smid heeft naamkaartjes voor jullie!" Tony kwam aanlopen met twee zilveren naamkaartjes. Beide speldden jullie ze vast op jullie borst. "Kom, ik breng jullie naar jullie kamer." Geschrokken keken jij en Mare elkaar aan. "Wat voor kamer?"

"Jullie werknemers verblijf?"

"Zitten we samen?"

"Ja."

De kamer was prachtig. Grote ramen en twee tweepersoonsbedden. Een lounge, een flatscreen, twee badkamers, een keuken, een prachtige grote spiegel en lampjes. Met open mond staarde je de kamer in. Dit was de helft van je huis thuis. En jullie huis was groot.

Mare viel bijna om. "Wow" was het enige wat ze kon uitbrengen. Je lachte en trok haar mee naar binnen. "Dankjewel Tony. We redden ons wel."

"Oh, maar ik slaap hier ook. Ik heb de aparte kamer achter die deur." Hij liep erheen en sloot de deur achter zich. Mare en jij keken elkaar verbaasd aan maar hielden toen toch jullie schouders op. "Hoe komen we hier in godsnaam weg?" Fluisterde Mare. "God, hoe komen we hier ongezien weg?"

Jij keek alleen maar. Je wist het ook niet. Je keek naar de hoeken van de kamer. "Geen camera's maar wel luidsprekers" mompelde je. Mare volgde je blik en knikte. Ze liep naar een hoek en bestudeerde de luidspreker. Op dat moment kwam er geluid uit. "Collega's. Er zijn twee meiden ontsnapt. Ben op je hoede. Foto's volgen."

Mare deinsde met een gil achteruit door het harde geluid. "Jezus!"

"Mare. Luister nou. We worden gezocht."