/KISA HİKAYE/
Sigarasından bir nefes bahşederken ciğerlerine sevdiği kızın başını omzuna koydu...
/Ellerin ellerime değmedikçe öyle uzağım ki sana,
Kokunu hapsettiğim ciğerlerim özlemle seni beklemede
Gel artık, ne olursa bırakmam artık seni
çünkü g...
Kendimi bir yatakta bulmayı beklerken koltuğun köşesinde uyuduğumu fark ettim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne bekliyordun ki? Şu güne kadar beklentilerinin biri bile gerçekleşmemişken, bu sefer mi gerçekleşecekti?
Dün de ağrıdığı için bugün boynumun ağrısı pek etkili olmadı. Kalktım. Saat kaç? Neredeyim?
"Yiğit!" seslenişimi sessizlik karşıladı.
Yan odadan sesler geliyordu. İster istemez kulaklarım sesleri dinlemeye yöneldi...
"Lan burası otel falan mı? Hem o kızın bir..." sustu bağıran ses. "Rüzgar, abi, saçmaladığının farkına var! Kız öyle birisi değil!" bu Yiğit'in sesiydi.
Hakkımda söylenenlere sinirlendim. Bir gece, bu evde koltukta sıkışarak yattım diye söylenenlere sessiz kalacak değildim.
Seslerin olduğu odaya gittim.
"Tamam, gerçekten sağol Yiğit. Beni evine aldın. Hatta sızmışım, kapı dışarı da etmemişsin beni ama ben bu sözleri hak etmiyorum!" dedim Yiğit'e dönerek.
Sonra bağıran sese döndüm. Dün kapıyı yüzüme kapatan, mavi gözlü çocuktu bu, adı Rüzgar 'mış... Yine üstünde bir şey yoktu; altında eşofmanı ve dağınık kahverengi saçları...
"Beni altına aldıklarınla da karıştırma." dedim mavi gözlerine derin bakışlar atarak. Onun aksine gayet sakin bir ses tonuyla söylemiştim bunu.
Aramızdaki sessizlik uzun bir boyuta dönüşürken uyuyakaldığım odaya gittim. Spor çantamı aldım ve içinden bir bileziği çıkardım.
O odaya gidip bileziği Yiğit'e uzattım. "Dün gece kaldığım için. Al bunu." dedim ve bileziği Yiğit'in eline tutuşturdum.
Odadan çıkacakken beni durduran şey, mavi gözlü adının Rüzgar olduğunu Yiğit'ten öğrendiğim çocuğun alayla konuşmasıydı.
"Ne o, ailesi tarafından zorla evlendirilmeye çalışılan ve kaçan bir kız klişesi misin nesin?"
Hem söyledikleri hem de alaylı tınısı, sinirlerimi bozmaya yetmişti. "HAYIR!" dedim ve sessizce yutkundum. Boğazıma bir yumru oturmuştu sanki.
"Üvey babam olacak o şerefsiz tarafından taciz edilen ve öz anneme söylememe rağmen bana inanmadan beni evden kapı dışarı eden bir evsizim ben!" Zar zor konuşmuştum. Gözlerimden yaşlar akarken buna engel olmadım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
