"Sen" Benimsin (TAMAMLANDI) ♡

Sensizliğim Çok Ağır

*Pişmanlığım nefesimi kesiyordu, canımı yakarak...*

/Yazar'dan/

Arın, arkasında şaşkın bir Rüzgar bırakarak taksiye bindi ve gitti. Üvey babasının satmaya çalıştığı ama bir türlü satamadığı, babası öldüğünden beri benimseyemediği eve gitti.

Onu yandaki evde oturan genç komşusu, Cennet Abla karşıladı. 

"Hoş geldin Arın." dedi sevecen bir tavırla. Arın, dalgın ve donuk bakışlarını Cennet Abla'ya çevirirken kurumuş dudaklarını diliyle ıslattı ve beceriksizce sırıtmaya çaba göstererek dudaklarının yanlarını kıvırdı. 

"Hoş buldum, Cennet Abla." dedi. Cennet Abla, Haldun'un bu evi satmaya çalıştığını ancak mahallelinin, eve kalıcı hasarlar vermeden buna engel olduğunu söyledi. 

Sessiz çığlıklarına sağır olan mahalleli, benimseyemediği evini mi koruşmuşlardı?..

Cennet Abla'yla havadan sudan sohbet ettikten sonra eve girdi. 

Bu evi satmayacaktı. Oluruna bırakacaktı burayı. Acılarının çöplüğünün çürümesini bekleyecekti. 

Odalarda göz gezdirdikten sonra acılarının kapısını kilitledi ve oradan uzaklaştı.

Değirmen Sokak'taki eve, ona verilen anahtarla içeri girdi. Yiğit neredeydi kim bilir?..

Oturma odasına geçerken Yiğit'in bir genç kadına sarılarak koltuğa yaslanıp uyuyakaldıklarını gördü.

Bu... Ece olmalıydı... 

Arın, ses çıkarmadan Yiğit'in odasına geçip kitap okumaya başladı. Rüzgar, 1-2 saate gelirdi...

... /2 SAAT SONRA/

Rüzgar, bir süre şaşkınlıkla orada durduktan sonra yürüyerek eve gitti. Anahtarını unuttuğu için kapıyı tıklattı.

Kapıyı, Ece olduğundan emin olduğu kadın açtı. Oturma odasına geçtiğinde Arın'ın valiz hazırladığını Yiğit'in de ona şaşkınlıkla baktığını gördü.

Bir koltuğa sinip Arın'ı izlerken Arın, çalan telefonunu cevapladı.

"Aşkım, valizim hazır. Ne zaman buluşuruz?"

Rüzgar, duyduklarıyla kalakaldı.

Donup kaldı. Korkusu baş gösterdi. 

"Tamam. Yarım saate evden çıkarım. Öptüm kocaman." dedi ve telefonu kulağından uzaklaştırdı.

"Arın, gerçekten gidecek misin?.." dedi Yiğit. Şaşkınlığı ikiye katlanmıştı. 

"Kalmam için değil ama oraya gitmem için sebebim var Yiğit." dedi Arın, soğukça bakışlarını Rüzgar'da gezdirirken. 

Rüzgar, Arın gibi o bakışlarda öldü. Canı öylesine yanıyordu ki...

Arın, valizini kenara koyup Rüzgar'ın tepesinde göz yaşlarıyla dikilince odada hem gerginlik hem de merak duygusu birikti.

"Korktun mu çok?! Başkasını seviyorum diye?" dedi Arın valizini fırlatırcasına iterken. 

Rüzgar, Arın'ın söylediklerini algılayamadı. Arın devam etti.

"O gün beni öptüğünde bir başkasını sevdiğini biliyordum! 3 yıl..." dedi titreyen 3 parmağını Rüzgar'a göstererek konuştu:

"3 yıl ben ölesiye korkarak sevdim. Nasıl bir duyguymuş? Söylesene?! Acıdı mı canın? Çok mu korktun?!" Arın,ağlarken  daha fazla dayanamayarak yere çöktü.