Kalbimdeki ağrı beni harap ediyordu
Belki onun yanında kalsam ölmeyecekti ama insan ölümden kaçamazdı,
Bu da benim imtihanımdı, bu bir yılda biraz önünde onun patlamasını izlemiştim ve bu ben de şok etkisi yarattı,
Ondan sonra terapi görmeye başladım
Şuan biraz daha iyiyim aslında...değilim kimi kandırıyorum ki?
iyi olabilirim o yokken kimin yaptığını bulamamıştı Yusuf, katili dışarda özgürce geziyordu,
Biz onun bir gün böyle öleceğini biliyorduk kötülük yapan insanların sonu başka nasıl olabilirdi?
Bunlar benim acımı dindirecek sebepler değildi.
Deniz kenarına oturmuş dalgalarını izliyordum aynı zamanda Yusuf'u bekliyordum benimle konuşacağını söyledi
Artık eskisi gibi görüşemiyorduk
"Selamün aleyküm" gelip yanıma oturdu
"Aleyküm selam" dedim
"Nasılsın?" Son zamanlarda en çok bu kelimeden nefret ediyordum bizde ona sorduğumuzda bu kelimeden nefret ediyor muydu?
"Olması gerektiği gibi" dediğimde farkettim ki bende giderek buzlar kraliçesine benziyordum, biz kardeştik böyle kalın bir duvar örmemem gerekiyordu ama elimde değil! Onu içimde o kadar büyütmüşüm ki ölmüş olması kalbimi etkilemiyordu sanki yaşıyormuş gibi büyük bir umudu vardı, bu yüzden kalbim ve mantığım hep bir kavga içerisindeydi,
Ben içinde yaşayanlardan olmuştum ona o kadar kızarken onun gibi olmak kötüymüş, sanırım onu yeni yeni anlıyordum ve bu hiç bir şeye yaramayacağı gibi benide yıpratmaya yetiyordu
"Eskiden en ufak bir şeyi bile birbirimize anlatıyorduk ama öyle bir yere geldik ki büyük acılarımızı birbirimize anlatamaz hale geldik,
neden beni üzüyorsun? Yeterince üzülmüyor muyuz? Hani kardeştik?
Evlendikten sonra hiç değişmeyecektik öyle söz vermiştin, her sözünü tutan sen bütün sözlerini unutmuş gibisin" dedi
sesinde bütün duygulara yer vermişti en büyüğü ise hayal kırıklığıydı, gözlerimi denize diktim haklıydı onun değişmesinden korkarken kendim değişmiştim
Oysa değişmeyeceğimden o kadar emindim ki şimdi ne olmuştu bana?
Gerçekten çok dolmuştum artık içimi boşaltmanın zamanı gelmişti,
"Özür dilerim! Seni üzmekten korktum
Sana nasıl anlatayım bilmiyorum" dediğimde gözlerim dolmuştu ondan sonra çokta ağlar olmuştum sesimde titremişti
"İçini dökersen biraz rahatlarsın" dedi başımı önüme eğdim ağladığımı görsün istemiyordum ama anlamıştı boşuna kardeş değildik
"Sana nasıl anlatayım bilmiyorum,
Onun yokluğu benide yok etti!
Yusuf!
Sanırım bende öldüm ama sadece onu gömdüler" dedikten sonra konuşamamış ağlamaya başlamıştım kalbim ağrıyordu,
Yusuf sadece bana sarılıp
"Her şerde vardır bir hayr, üzülme!
Derdi veren Allah dermanını da verir" dedi
"İnşallah tek umudum Rabbim" dedim
******
Yusuf la bir süre oturduktan sonra namaz kılmak için camiye gelmiştik ve namazımızı kılıp duamızı ettikten sonra kalbim ferahlamıştı çok şükür,
"Aslında seni bir yere davet etmek için geldim" dedi Yusuf ona döndüm
"Nereye?" Bana bakıp gülümsedi
"Dedem bizi evine davet etti senin de gelmeni istiyor" dedi aslında gitmek istiyordum ama içim rahat değildi
"Bilmiyorum" elini omuzuma koyarak
"Emin ol çok mutlu olacaksın, hem dedem çok iyi biri merak etme! Hem bu ilk davette beni yalnız mı bırakacaksın?" Diyerek sitem etti ona gülümseyip
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAZAN YÜREKLİM ( Düzenleniyor)
General FictionHayat hep karanlık bir çıkmaz sokaktı bana Baksam göremeyeceğim, koşarsam düşeceğim bir karanlık Artık karanlıklar ışığım olunca koşmayı da öğrenmiştim Tamda ay ışığının aydınlattığı bir gecede Güneşin çıkmasıyla önce yolumu sonra kendimi kaybettim...
