Snape'in Kızı

Yalanlar ve Dolanlar

Character card by: Mavipofudukbulut ❤❤

                        İyi okumalar...

Melissa laneti fark eder etmez karşılık vermeye çalıştı ama geç kaldığını Hermione'ninin lanetininin kendisini sardığında anladı.
                            🍃
Uyandığında kendisini Madam Pomfrey'in revirinde buldu. Başı ağrıyordu ve son olanlar aklından tamamen kazınmış gibiydi. Yanına baktığında violininden başka kimseyi görmemişti. Yalnızdı, her zamanki gibi... Zaten ne bekliyordu ki? Son birkaç haftada birkaç arkadaşı ve Hogwarts öğretmeninin babası olması onu yalnız olmadığı gibi bir düşünceye itmişti, yanılmıştı... İyi de ne olmuştu ki? Çok geçmeden son yaşananlar aklına hücum ederken ellerini pişmanlıkla sipsiyah saçlarından geçirdi. Ben bu kadar zalim miyim? diye sordu kendine. Vicdanı çok geçmeden yanıt verdi: Evet... Ayağa kalkıp revirden çıkmaya karar verdi. Muhtemelen kendisini kimse fark etmezdi. Violinini alıp ayağa kalktı. Tam kapıyı açacaktı ki karşısında birini fark etti. Kafasını kaldırdığında gördüğü kişi babasıydı. Yüzündeki ifadeyi görünce 'keşke kalkmasaydım uyuyor taklidi yapıyor olabilirdim.' diye düşündü ama çok geçti.

"Sen ne yaptığını sanıyorsun?" diye tısladı Snape.

"Baba..." Melissa sözüne devam etmek istedi ancak babası
"Bunu nasıl yaparsın?" diyerek engel oldu.

"Ne yapmışım?" diye soludu Melissa.

"Dün gece... Neredeydin?"

"Sözümü kesmeyeceksen anlatayım."

Snape sessizce başını salladı.

"Dün, akşam yemeğinde Potter ve Draco arasında bir sürtüşme oldu. Draco Potter'a duello teklif etti. Potter da bunu kabul etti. Onlar gidince Draco'yu uyardım. Bunu yapmamasını, ceza alacağımızı söyledim zira beni yedek seçmişti. Draco bana hak verip oraya gitmeyeceğini söyledi. Ama benim iştahım kaçtı ve kafamı dinlemek için violinimi alıp Kara Göl'e gittim. Dalmışım... Kendime geldiğimde saatin çok geç olduğunu gördüm ve beklemeden içeri girdim ama yatakhaneye giremedim. Ne yapacağımı bilmiyordum. Bir çare bulabilmek umuduyla etrafta dolaşırken onları gördüm: Potter, Granger ve Weasley... Yataklarından çıkmışlardı ve Draco ile yapacakları duello için bunu yaptıklarından emindim. Onları oraya gitmemeleri için uyaracaktım. Gittim ve bunu yaptım ama bana bağırdılar. Ağza alınmayacak laflar ettiler. Baba ben... Altında kalamazdım. Başta sakinliğimi korumaya çalıştım ama bir noktadan sonra o da işe yaramamaya başladı. İş asa çekmeye kadar gitti ama yemin ederim ilk onlar büyü yaptı. Ben onlara zarar vermek istemezdim her ne kadar Gryffindor olsalar bile... Ama onlar bana bunu yaptı baba. O Granger kızı büyü yaptığında ben daha kendimi savunamayacak vaziyetteydim. Eğer suçlu olsaydım böyle olur muydu? Hiç yoktan kendimi savunabilirdim ama bunu bile yapamadım. O kadar beklenmedikti ki... Fark ettiğimde çok geçti. Eğer suçlu olan ben olsaydım hiç yoktan buna hazır olurdum baba. Hatta bunu geç ilk laneti ben uygulardım."

Snape elini alnına bastırarak düşündü. Kızı tam bir yalan ustası olsa da doğru söyleme ihtimali vardı. Revirden çıkmak üzere olan bir öğrenciyi oraya çağırıp "Bana Harry Potter, Ron Weasley ve Hermione Granger'ı çağır." Çocuk kafasını sallayarak oradan ayrıldı. Bir süre sonra onları getirmişti.

"Profesör, bizi çağırmışsınız." diye soludu Hermione. Harry ve Ron yanındaydı. Snape ifadesiz suratı ve sesiyle "Oturun." dedi. Oturdular.

Snape uzatmadan "İlk laneti kim uyguladı?" diye sordu. Hermione her ne kadar gerilse de yalan söyleme alışkanlığı yoktu.

"Ben..." dedi sessizce.