1854, It's Him

Simula

Iniisip ko, ano bang silbi ko dito sa mundo? I'm just a 17 year old bitch girl, always getting drunk everyday. I'm a spoiled brat you know that?

Paano naman ako hindi magiging spoiled? Meron kasi akong nanay na walang ginawa kundi mag shopping araw araw at parati akong sinesermonan kung bakit daw hindi ko kayang abutin raw siya. My perfect mother is a fashion model noong kasing edad niya ako.

But what can I do? Eh hindi ko kayang maging siya eh. And my father? That big damn jerk na walang ginawa kundi mambabae araw araw. As you can see, I have a perfect family! Yes a very very perfect family.

Bata pa lang ako na pressure na ako ng nanay ko. She said I needed to be perfect, just like her. Kung hindi ako makakaperfect sa quizzes or test ay parati akong pinapala niya. And as I grew up, dala dala ko ang mga pasa na binigay sakin ng nanay ko.

I remember noong six years old ako eh may dinalang babae si papa sa bahay namin. I even saw them making out. Then my father warned me not to tell my mom. I was so afraid of him kaya wala akong choice kundi wag sabihin kay mama.

Pero my daddy didn't knew, pareho lang pala sila ni mama. They have affairs. And they're not embarrassed whenever I saw them making out. In an early age, mulat na ako sa buhay.

Until now, I'm already 17 years old. Eto na diba ang life na free na ko? Na kaya ko nang gawin ang kahit anong gusto ko? Then I only want one thing.

Nandito ako sa ngayon sa isang building. I think may mga 30 floors ang building nito. I stepped outside the railings.

Gusto ko nang mamatay. Hindi ko na kayang mabuhay sa worthless na mundong to. Pagkatapos ng masamang trato sakin ng mga magulang ko, pag betray sakin ng bestfriend ko, at pag-iwan sakin ng first love ko, sino pa bang andyan? Wala na.

I wanna forget this pain. I wanna forget those memories. I wanna forget myself. I wanna forget being being Cassandra Macalipay.

I looked under me. Wow. Sa buong buhay ko eh ngayon lang ako hindi natakot sa matataas. I have a phobia of heights.

I closed my eyes. This is it. My life ends here.

1*

2*

3*

"Life's really unfair huh?"

I looked back. There's an old lady waching the view of buildings up here.

"I'm not gonna stop you from what you want to happen. I just wanna ask you something"

Tapos lumapit siya sakin.

"If you're able to be born again, what do you want to happen to your life?"

"I want... I want... I want to be happy"

I said sadly.

"Gusto kong magkaroon ng mga magulang na mamahalin at aalagaan ako, mga kaibigan na tuturing sakin bilang kapatid, at pag-ibig. Pag-ibig na kahit anong mangyari sa amin ay magpapatuloy ito. I want an Happy Ending in my life"

Hindi ko namalayan na tumulo na ang luha ko. Nilingon ko ang matandang babae. Nakangiti siya.

"Now, if you don't mind, I wanna do something"

Bumuntong hininga siya at tumango. I feel my tears falling down to my cheek. Goodbye world.

I take a one stop. And after some minutes, I lost conscious.

I opened my eyes, am I dead? Eto na ba ang langit? I hope so. Inilibot ko ang paningin ko. Isa siyang lumang bahay na may mga ilang ilang mga gamit. Nakakakita ako ng ilang mga bote na parang mga gamot.

Tumingin ako sa damit ko. Naka baro't saya ako na luma. Punong puno ng dumi. Biglang sumakit ang ulo ko. Kinapa ko ito at may benda pala ako. So buhay pa ako?

Biglang may pumasok na babae. Wait, I know her...... Siya yung babaeng huli kong nakita bago ako magpakamatay.

"Anong lugar to? Bakit ako nandito? Langit na ba to?"

Tumawa siya. Lumapit siya sakin at pinahiga ako.

"Eto ang lugar kung saan ka sasaya"

Ngumiti siya at iniwan akong nakakunot ang noo. Lugar kung saan ako sasaya? Saan yun?

Biglang may pumasok na babae. Nang nakita niya ako ay tumakbo agad siya sakin.

"Anak gising ka na! Kamusta na ang pakiramdaman mo? May masakit ba sayo?"

Nagulat ako.

"Sino ka? Bakit ako nandito?"

Mukhang nagulat siya sa sinabi ko. Tumulo ang luha niya.

"Anak hindi mo ba naalala? Ako to ang nanay mo, si Emelda"

Hinimas niya ang buhok ko. Nakakunot pa rin ang noo ko. Maya maya pa ay pumasok naman ang isang lalake.

"Sabi ng doktor, dahil sa pagkahulog niya, nawala ang kanyang alaala. Mabuti na lang at nalunasan agad, maari raw na baka namatay na siya"

"Salamat sa diyos at walang nangyaring malala sayo anak"

Hinihimas niya pa ang ulo ko. Ano? Nahulog? Nilibot ko ulit ang paningin ko sa kabuuan ng bahay pati sa babae at lalake.

Naka damit pangmagsasaka ang lalake at naka baro't sayang lumabang babae. Luma an rin ang mga gamit sa bahay na to.

"Saan ako ngayon? Anong panahon ngayon? nagpapanic na sabi ko.

"Nalimutan mo agad anak? Nandito ka sa pagamutan ni Aleng Helen. Nasa taong 1854 tayo ngayon"

Biglang nanlaki ang mga mata ko.

1854?