Artık 22 yaşındayım tüm bu şaçmalıkların üzerinden dört yıl geçti.
Duygularımı yok edeceğimi söylemiştim; yapmasam da olur.
Yeni çevre ve yeni insanlar gerçekten iyi geliyor.
İnsanlara yardım etmek bazen iyi hissettiyor.
Ya da çoğu zaman.
Gözleri gökyüzündeki renklerin en güzel tonunu almış, saçları güneşin asıl rengine benziyordu. Benim için gece ve gündüzü böylesine yansıtırken başka hiç bir şeye ihtiyaç duymuyordum.
Bunlardan önce Chuuya ile defalarca karşılaşmıştık.
Mafyanın beni kaçırmalarına izin verdiğimde, Lovecraft'ta, Death Apple olayında.
Saymaya gerek duymadığım küçük yerlerde de.
Hiçbir şey olmamış gibi davranmıştık.
Bu beni rahatlatıyordu ancak bir süre sonra olanları konuşmak zorunda kaldık.
Bunu en başta yapsaydık daha iyi olurdu ve bende boşu boşuna koskoca 7 yıl boyunca acı çekmemiş olurdum.
Bir daha deneyimlemek istemeyeceğim hoş bir acıydı.
Buraya sonucu yazmam gerekirse;
Chuuya tamamen bana ait.
Günlük toplam 35 sayfadan oluşuyor.
Son sayfa boş kaldı, onu da bir arada resimle yada başka bir şeyle doldurup defteri yakacağım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
daybook
Non-Fiction"Şunu okumayı keser misin?" [soukoku] [bungou stray dogs] [tamamlandı]
